در مطالعه‌ای جدید از دانشگاه ناگویا در ژاپن، نقش کلیدی نورون‌های سروتونین در ارتباط میان دسترسی به گلوکز و سلامت تولیدمثل آشکار شده است.
به گزارش تکناک، این تحقیق نشان می‌دهد که افزایش سطوح گلوکز در مغز، نورون‌های سروتونینی را تحریک می‌کند که به نوبه خود باعث آزادسازی سروتونین می‌شود. این فرایند بر روی نورون‌های کیسپپتین اثر می‌گذارد و منجر به آزادسازی هورمون‌های تولیدمثلی می‌شود. این یافته‌ها ممکن است راه‌های جدیدی برای درمان ناباروری ناشی از افسردگی ارائه دهد.
دانشمندان دانشگاه ناگویا کشف کردند که سیگنال‌دهی از نورون‌های سروتونین با تشخیص در دسترس بودن گلوکز، نقش مهمی در حفظ عملکرد تولید مثل ایفا می‌کند، که به نوبه خود باعث افزایش ترشح هورمون تولید مثلی گنادوتروپین می‌شود. همچنین این یافته‌ها توضیحی برای کاهش باروری در افراد مبتلا به افسردگی ارائه می‌دهند و درمان‌هایی را پیشنهاد می‌کنند. این مطالعه در مجله Scientific Reports منتشر شد.
افرادی که تغذیه کافی و مناسب ندارند، با مشکلاتی در سلامت باروری خود مواجه می‌شوند. به عنوان مثال، رقصندگان باله ممکن است اختلالات قاعدگی را تجربه کنند، و زنانی که روزه می‌گیرند برای باردار شدن دچار مشکل می‌شوند. طبق یک مطالعه جدید که توسط شو ناکامورا و پروفسورها هیروکو تسوکامورا و ساتوشی اوکورا انجام شد، یکی از عوامل اصلی که بر سلامت باروری افراد تأثیر می‌گذارد، در دسترس بودن گلوکز است.
ناکامورا، تسوکامورا و همکارانشان از دانشکده تحصیلات تکمیلی علوم زیست کشاورزی در دانشگاه ناگویا کشف کردند که افزایش در دسترس بودن گلوکز در مغز موش‌ها باعث تحریک نورون‌های سروتونرژیک می‌شود. این امر باعث ترشح سروتونین در مغز می‌شود. سروتونین یک انتقال دهنده عصبی مهم است که بر بدن و ذهن و همچنین عملکردهایی مانند خلق و خو و رفتار و فرآیندهای فیزیولوژیکی مانند سلامت استخوان و متابولیسم تأثیر می‌گذارد.
سروتونین و هورمون‌های تولید مثلی
هنگامی که محققان سروتونین را به مغز بز تزریق کردند، این کار باعث فعال شدن نورون‌های کیسپپتین شد که محرک اصلی برای ترشح هورمون‌های تولید مثلی کلیدی مانند هورمون آزادکننده گنادوتروپین و گنادوتروپین‌ها هستند. پروفسور تسوکامورا گفت: ما از موش‌ها و بزها به‌عنوان مدل استفاده کردیم، زیرا موش‌ها الگوی انسانی مفیدی هستند، در حالی که بزها به‌عنوان مدل دام عمل می‌کنند.
یافته‌های محققان نشان می‌دهد که نورون‌های سروتونرژیک می‌توانند زمانی که سطوح بالای گلوکز را احساس می‌کنند، سروتونین آزاد کنند. با تعامل با گیرنده‌های سروتونین در نورون‌های کیسپپتین، آنها می‌توانند عملکرد تولید مثل را بهبود بخشند. استفاده از مهارکننده‌ها برای سیگنال‌دهی سروتونرژیک به محققان این امکان را می‌دهد تا ثابت کنند که این قضیه برعکس است. این یافته مهم نشان می‌دهد که چرا پستانداران با رژیم غذایی نامناسب با مشکلات مرتبط با باروری مواجه می‌شوند.
افسردگی را اغلب می‌توان به عملکرد نادرست نورون‌های سروتونرژیک در مغز نسبت داد که اغلب برای درمان هدف قرار می‌گیرند. اختلال عملکرد نورون‌های سروتونین که اغلب در افراد مبتلا به افسردگی مشاهده می‌شود، نشان می‌دهد که فعالیت کم سروتونرژیک ممکن است بخشی از علت آن باشد. تحقیقات ناکامورا زمینه را برای درمان ناباروری ناشی از افسردگی در انسان و اختلالات تولید مثلی در دام‌ها فراهم می‌کند که دلالت بر یک ارتباط احتمالی زمینه‌ای و یک درمان بالقوه دارد.
پروفسور تسوکامورا، محقق اصلی این گروه تحقیقاتی، گفت: از آنجایی که معمولاً مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs) برای درمان افسردگی به بیماران تجویز می‌شود، مطالعات نشان می‌دهد که این داروها ممکن است مزایای بالقوه‌ای برای درمان ناباروری مرتبط با افسردگی و درمان حیوانات داشته باشند. او می‌گوید که SSRIها به‌طور بالقوه می‌توانند در آینده برای تولید مثل انسان و حیوان یا در ترکیب با درمان‌های رژیم غذایی برای افراد مبتلا به افسردگی استفاده شوند.
