یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که متفورمین، داروی رایج دیابت نوع 2 ، می‌تواند خطر ابتلا به نوعی سرطان خون موسوم به نئوپلازم‌های میلوپرولیفراتیو (MPN) را کاهش دهد.
به گزارش تکناک، افرادی که متفورمین مصرف می‌کنند، در طول زمان کمتر به سرطان خون نئوپلاسم میلوپرولیفراتیو (MPN) مبتلا می‌شوند که این یافته نشان می‌دهد این درمان ممکن است به جلوگیری از ایجاد انواع خاصی از سرطان‌ها کمک کند. این یافته بر اساس مطالعه‌ای است که 17 می در مجله Blood Advances منتشر شده است.
متفورمین دارویی است که برای درمان قند خون بالا در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 استفاده می‌شود که اثر انسولین را افزایش می‌دهد، میزان ترشح گلوکز از کبد را کاهش می‌دهد و به بدن در جذب گلوکز کمک می‌کند.
مطالعات قبلی این درمان را با کاهش خطر سرطان‌های دستگاه گوارش، سینه و اورولوژی مرتبط کردند، در حالی که یک مطالعه گذشته‌نگر روی سربازان بازنشسته ایالات متحده نشان داد که در مصرف‌کنندگان متفورمین، خطر ابتلا به سرطان‌های جامد و هماتولوژیک کاهش می‌یابد.
فهرست مطالب
بررسی اثرات گسترده‌تر متفورمین
دکتر آنا روگ، نویسنده ارشد این مطالعه گفت: گروه ما علاقه‌مند به درک اثرات دیگری بود که ما با درمان‌های معمول مانند متفورمین می‌بینیم. اثر ضد التهابی متفورمین توجه ما را جلب کرد، زیرا MPNها بیماری‌های بسیار التهابی هستند. این اولین مطالعه‌ای است که ارتباط بین مصرف متفورمین و خطر MPN را بررسی می‌کند.
MPNها گروهی از بیماری‌ها هستند که بر نحوه تولید سلول‌های خونی توسط مغز استخوان تأثیر می‌گذارند و در نتیجه گلبول‌های قرمز، گلبول‌های سفید یا پلاکت‌ها بیش از حد تولید می‌شوند که این امر می‌تواند منجر به مشکلات خونریزی، خطر بیشتر سکته یا حمله قلبی و آسیب اندام شود.
یافته ها و پیامدهای مطالعه
محققان استفاده از متفورمین را در بین بیماران مبتلا به MPN و جمعیت همسان از جمعیت عمومی دانمارک بین سال‌های 2010 و 2018 مقایسه کردند. از میان 3,816 مورد بیمار مبتلا به MPN که با نمونه شناسایی شده بودند، 268 نفر (7.0٪) با MPN دارای تاریخچه مصرف متفورمین بودند در مقایسه با 8.2٪ (1,573 نفر از 19,080) از گروه تحت کنترل که متفورمین را مصرف کرده بودند اما دچار MPN نشده بودند.
تنها 1.1٪ از موارد MPN تا بیش از پنج سال متفورمین را مصرف کرده بودند، در حالی که این درصد برای گروه تحت کنترل 2.0٪ است. اثر محافظتی متفورمین در همه زیرگروه‌های MPN هنگام تنظیم عوامل مخدوش کننده مشاهده شد.
دکتر دانیل تویت کریستنسن، نویسنده اصلی این مطالعه گفت: ما از بزرگی ارتباطی که در داده‌ها دیدیم، شگفت‌زده شدیم. ما قوی‌ترین اثر را در افرادی که بیش از پنج سال متفورمین مصرف کرده بودند در مقایسه با افرادی که کمتر از یک سال این دارو را مصرف کرده بودند، مشاهده کردیم. این یافته از نظر بالینی منطقی است، زیرا MPNها بیماری‌هایی هستند که مانند سایر انواع سرطان در مدت زمان طولانی ایجاد می‌شوند.
محققان خاطرنشان کردند که در حالی که اثر محافظتی استفاده طولانی‌مدت متفورمین در همه زیرشاخه‌های MPN دیده می‌شود، این مطالعه به دلیل طراحی گذشته‌نگر محدود شد. علاوه بر این، آنها نتوانستند فاکتورهای سبک زندگی را که می‌توانند بر خطر سرطان تأثیر بگذارند، مانند سیگار کشیدن، چاقی و عادات غذایی را در نظر بگیرند.
دکتر روگ خاطرنشان کرد که در حالی که محققان این مطالعه قادر به ارزیابی دقیق چرایی محافظت متفورمین در برابر توسعه MPN نبودند، امیدوارند تحقیقات بیشتری برای درک بهتر علت این امر انجام شود. هدف محققان شناسایی هر گونه روند مشابه با سندرم‌های میلودیسپلاستیک و لوسمی میلوئید حاد در مطالعات آینده است.
