ناتو با هدف تضمین ارتباطات امن در شرایط بحرانی قصد دارد با پروژه HEIST شبکه‌ای از لینک‌های ماهواره‌ای را به‌عنوان پشتیبان برای کابل‌های زیردریایی ایجاد کند.
به گزارش تکناک، ناتو اعلام کرده است که به‌دلیل افزایش اختلالات در کابل‌های زیردریایی در سال‌های اخیر، پروژه‌ای به نام HEIST را آغاز کرده است. هدف پروژه HEIST ناتو ایجاد لینک‌های ماهواره‌ای به‌عنوان پشتیبان و تقویت زیرساخت‌های ارتباطی حیاتی است. این پروژه مخفف Hybrid Space-Submarine Architecture Ensuring Infosec of Telecommunications و قرار است با دقت زیاد مکان آسیب‌دیدگی کابل‌های زیردریایی را شناسایی کند و مسیرهای جایگزین برای انتقال داده‌ها ارائه دهد.
فهرست مطالب
آسیب‌پذیری کابل‌های زیردریایی
تامزهاردور می‌نویسد کابل‌های زیردریایی بیش از ۹۵ درصد از ترافیک داده جهانی را مدیریت می‌کنند.، اگرچه این کابل‌ها به نظر مقاوم می‌آیند، بسیار شکننده هستند. این کابل‌ها که ضخامتشان به‌اندازه شلنگ باغچه است، به‌جای دفن‌شدن روی کف دریا قرار دارند. به همین دلیل، به‌آسانی تحت‌تأثیر عوامل مختلفی نظیر لنگرهای آزاد و موجودات دریایی و حتی زیردریایی‌ها آسیب می‌بینند. هرساله حدود صد مورد قطع کابل رخ می‌دهد که تعمیر آنها ممکن است روزها یا هفته‌ها طول بکشد و میلیون‌ها دلار هزینه داشته باشد.
اهمیت اقتصادی و زیرساختی کابل‌های زیردریایی
طبق گزارش‌ها، ارزش تراکنش‌هایی که ازطریق این کابل‌ها منتقل می‌شود، بیش از ۱۰ تریلیون دلار است. هنریک جانسون، معاون دانشگاه فناوری بلکینگه سوئد (BTH) و هماهنگ‌کننده پروژه HEIST ناتو می‌گوید که این کابل‌ها زیرساخت‌های حیاتی برای جوامع ما هستند. در سال‌های اخیر شاهد خراب‌کاری‌هایی در کابل‌های زیردریایی بین سوئد و استونی و فنلاند بوده‌ایم که تهدیدی جدی برای ارتباطات بین‌المللی محسوب می‌شود.
نقش پروژه HEIST ناتو در امنیت ارتباطات
دانشگاه بلکینگه، یکی از شرکای مهم این پروژه، در حال توسعه سیستم‌های هوشمندی است که به شناسایی سریع محل قطع کابل‌ها کمک و پروتکل‌هایی برای انتقال خودکار داده‌های آسیب‌دیده به ماهواره‌ها ایجاد می‌کند. این سیستم خواهد توانست موقعیت دقیق آسیب‌دیدگی کابل‌ها را با دقت یک‌متری مشخص کند.
ماهواره‌ها؛ راه‌حلی برای کاهش آسیب‌پذیری
در‌حال‌حاضر، ماهواره‌ها به‌عنوان پشتیبان اصلی کابل‌های زیردریایی عمل می‌کنند. بااینحال، ظرفیت پهنای باند آنها بسیار کمتر از فیبرهای نوری است. برای مثال، خطوط فیبر نوری گوگل می‌توانند به سرعت ۳۴۰ ترابیت‌بر‌ثانیه برسند؛ در‌حالی‌که ماهواره‌های معمولی فقط حدود ۵ گیگابیتبرثانیه را پشتیبانی می‌کنند. این اختلاف زیاد ضرورت ارتقای فناوری ماهواره‌ها را برجسته می‌کند.
ارتقاء فناوری ماهواره‌ها
کار روی انتقال ماهواره‌ها از فناوری رادیویی به لیزری در حال انجام است. این تغییر می‌تواند سرعت انتقال داده را تا ۴۰ برابر افزایش دهد و به ۲۰۰ گیگابیتبرثانیه برساند. استارلینک و پروژه Kuiper شرکت آمازون در‌حال‌حاضر از این فناوری برای بهبود ارتباطات ماهواره‌ای خود بهره می‌برند. بااینحال، این فناوری هنوز با مشکلاتی مانند دید ضعیف و دقت هدف‌گیری بین ماهواره و ایستگاه زمینی مواجه است.
