مطالعه جدیدی نشان داده است که افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ (T1D) در مقایسه با افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ (T2D) در معرض خطر کمتری برای تجربه رویدادهای قلبی-عروقی مانند: سکته یا حمله قلبی هستند.
به گزارش تکناک، این یافته تفاوت‌های اساسی بین این دو نوع دیابت را برجسته می‌کند و اطلاعات ارزشمندی برای هدایت درمان‌های آینده ارائه می‌دهد.
هر دو نوع دیابت، نوع ۱ و نوع ۲، به عنوان عوامل خطرناک شناخته‌شده برای بیماری‌های قلبی به حساب می‌آیند. این دو بیماری به دلیل ناهنجاری‌های متابولیکی که ایجاد می‌کنند، باعث تشکیل پلاک‌های آترواسکلروتیک (تجمع چربی و مواد دیگر در دیواره رگ‌های خونی) می‌شوند. در نتیجه، افراد دیابتی اغلب پلاک‌های بیشتری در رگ‌های خونی خود دارند و قطر رگ‌های خونی آنها کوچک‌تر از افراد غیر دیابتی است.
با وجود این، دیابت نوع ۱ و نوع ۲ از نظر علت و مکانیسم ایجاد بیماری، تفاوت‌های اساسی دارند. دیابت نوع ۱ ناشی از کمبود تولید انسولین است، در حالی که دیابت نوع ۲ به دلیل مقاومت بدن به انسولین ایجاد می‌شود. مطالعه‌ای جدید به بررسی این موضوع پرداخته است که آیا این تفاوت‌های پاتوفیزیولوژیکی (آسیب‌شناسی) بر خطر بروز مشکلات قلبی-عروقی افراد تأثیر می‌گذارد یا خیر.
دکتر براچا گلدسویگ، متخصص غدد کودکان و نویسنده ارشد این مطالعه بیان کرد: «دیابت نوع ۱ و نوع ۲ دو بیماری متفاوت هستند. افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ انسولین تولید نمی‌کنند، در حالی که افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ نسبت به انسولین مقاوم هستند. مطالعه ما نشان می‌دهد که مدیریت این دو بیماری باید متفاوت باشد و برای درک بهترین روش‌های درمانی، انجام مطالعات اختصاصی برای دیابت نوع ۱ ضروری است.»
جالب توجه است که تاکنون مطالعات کمی به بررسی ارتباط بین دیابت نوع ۱ و بیماری‌های قلبی-عروقی پرداخته‌اند. اغلب درمان بیماری‌های قلبی-عروقی مرتبط با دیابت نوع ۱ بر اساس پژوهش‌های انجام‌شده روی بیماران دیابتی نوع ۲ است. این موضوع در بیانیه مشترک انجمن‌های قلب آمریکا و دیابت آمریکا در سال ۲۰۱۴ نیز مطرح شده بود.
محققان در این مطالعه، داده‌های بیش از ۱.۵ میلیون بیمار را بررسی کردند. این پژوهش شامل ۵۸۲۳ بیمار مبتلا به دیابت نوع ۱ و ۱۵۶۲۰۴ بیمار مبتلا به دیابت نوع ۲ بود، که در مجموع ۷۵۸۶۴۳ مراجعه به مراکز درمانی داشتند.
سن بیماران بین ۴۶ تا ۷۵ سال بود. در این گروه، ۱۱۰۹۶ رویداد قلبی-عروقی رخ داد، که ۴۵.۳ درصد شامل سکته، ۱۹.۵ درصد ایسکمی اندام (انسداد شدید شریان‌های اندام تحتانی)، ۱۷.۱ درصد جراحی بای‌پس عروق کرونر (CABG)، ۱۷.۵ درصد حمله قلبی (انفارکتوس میوکارد) و ۹.۳ درصد شامل استنت‌گذاری برای باز کردن عروق کرونر بود.
محققان پس از تجزیه و تحلیل داده‌ها، دریافتند که احتمال بروز هر نوع رویداد قلبی-عروقی از جمله خطر حمله قلبی و سکته در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱ کمتر از بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ است. به طور کلی، بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱ حدود ۶۳ درصد خطر کمتری برای تجربه رویدادهای قلبی-عروقی نسبت به بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ داشتند.
این تفاوت در گروه‌های سنی ۴۶ تا ۵۵ سال (۶۴ درصد)، ۵۶ تا ۶۵ سال (۶۹ درصد) و ۶۶ تا ۷۵ سال (۶۲ درصد) برای هر دو جنسیت زن و مرد مشاهده شد.
همچنین پس از کنترل عوامل دیگر، بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱ نرخ کمتری از خطر حمله قلبی، استنت‌گذاری، سکته و ایسکمی اندام را نسبت به بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ تجربه کردند. فقط در مورد جراحی بای‌پس عروق کرونر تفاوت معناداری بین دو گروه مشاهده نشد.
دکتر اندرو گلدسویگ، نویسنده اصلی این مطالعه گفت: «یافته‌های ما نشان می‌دهد که خطر بیماری‌های قلبی در افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ کمتر از آن چیزی است که در گذشته تصور می‌شد. این موضوع پیامدهای مهمی برای مدیریت این بیماران دارد.»
وی تصریح کرد: «مطالعه‌ای که ما انجام دادیم، به ما امکان داد تا تعداد زیادی از بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱ را شناسایی و آنها را با بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ مقایسه کنیم. این کار باعث درک جامع‌تری از تفاوت‌های خطرات بیماری‌های قلبی-عروقی بین این دو گروه شد.»
با وجود این، اگرچه این مطالعه نشان می‌دهد که بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱ خطر کمتری برای تجربه مشکلات قلبی-عروقی نسبت به بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ دارند، اما هنوز نیاز به مطالعات بیشتر برای بهبود درک دانشمندان از پاتوفیزیولوژی، پیشگیری و درمان بیماری‌های قلبی در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱ وجود دارد.
دکتر براچا گلدسویگ تأکید کرد: «افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ عمری طبیعی دارند و بسیار ضروری است که این جمعیت به طور دقیق مطالعه شوند تا بهترین مراقبت‌های ممکن را دریافت کنند.»
این مطالعه گام مهمی در جهت درک بهتر تفاوت‌های بین دیابت نوع ۱ و نوع ۲ و تأثیر آنها بر سلامت قلب و عروقی است و می‌تواند باعث بهبود استراتژی‌های درمانی برای هر دو گروه شود.
