مهندسان ناسا در رقابتی نفس‌گیر با زمان، موفق شدند که مشکل فنی یکی از بحرانی‌ترین سامانه‌های فضاپیمای Voyager 1 را قبل از پایان مأموریت آن برطرف کنند.
به گزارش تکناک، فضاپیمای Voyager 1 که نزدیک به نیم قرن پیش همراه با Voyager 2 به فضا پرتاب شد، اکنون در فاصله‌ای بیش از ۲۴ میلیارد کیلومتری از زمین قرار دارد و همچنان به ارسال داده‌هایی ارزشمند از اعماق فضا ادامه می‌دهد.
ناسا از دیرباز تلاش کرده تا این دو فضاپیما را تا زمانی که حتی اندک توانی در منابع انرژی هسته‌ای آنها باقی مانده است، فعال نگه دارد. این مأموریت بیش از آنکه یادآور یک پروژه علمی باشد، به حفظ و راه‌اندازی یک خودروی کلاسیک شباهت دارد؛ با این تفاوت که نه قطعه‌ای قابل تعویض وجود دارد، نه ابزاری برای تعمیر در دسترس است و نه حتی کسی در آن‌سوی فضا وجود دارد که بتواند پیچی را سفت کند.
با وجود این چالش‌ها، مهندسان ناسا تاکنون بارها موفق شده‌اند که سامانه‌های فرسوده این فضاپیما را از خطر خارج کنند. یکی از چالش‌های مداوم، سیستم‌های thruster یا همان رانشگرهای جهت‌دهنده است. این سامانه‌ها با گذشت زمان دچار فرسودگی شده‌اند و انسداد در خطوط سوخت و خرابی شیرها، عملکرد آنها را با اختلال مواجه کرده است.
ناسا در تازه‌ترین مورد، دریافت که thrusterهای اصلی مربوط به کنترل چرخش فضاپیما به دلیل تجمع رسوبات، در آستانه توقف کامل قرار دارند. با توجه به حساسیت این مسئله، مهندسان در ماه مارس تصمیم گرفتند که thrusterهای پشتیبانی را دوباره فعال کنند، که از سال ۲۰۰۴ غیرفعال بودند. آنها با استفاده از گرم‌کننده‌های داخلی موفق شدند که این سامانه پشتیبان را پس از ۲۱ سال به کار بیندازند تا فضاپیما همچنان بتواند آنتن خود را به‌درستی به سمت زمین نگه دارد و ارتباط خود را حفظ کند.
اهمیت این اقدام زمانی افزایش یافت که مشخص شد تنها آنتن ۷۰ متری مستقر در کانبرا، استرالیا، که امکان ارتباط با Voyager 1 را دارد، از ماه مه ۲۰۲۵ تا فوریه ۲۰۲۶ برای تعمیرات غیرفعال خواهد شد. بنابراین، ناسا فقط چند ماه فرصت داشت تا سامانه‌ها را به وضعیت خودکار برساند و از بروز قطع ارتباط کامل جلوگیری کند.
فرمان‌های حیاتی در ۱۸ مارس ارسال و در ۲۰ مارس پاسخ آنها دریافت شد. داده‌های بازگشتی نشان داد که گرم‌کننده‌ها طبق برنامه فعال شده‌اند و رانشگرها آماده کار هستند. این موفقیت سبب شد که فضاپیمای Voyager 1 بتواند همچنان مأموریت خود را در فضای میان‌ستاره‌ای ادامه دهد.
تاد باربر، مسئول سامانه پیشرانه این مأموریت در آزمایشگاه پیشرانه جت ناسا (JPL) گفت:
«آن روز لحظه باشکوهی بود. روحیه تیم بالا رفت. این thrusterها واقعاً مرده تلقی می‌شدند. اما یکی از مهندسان ما با نگاهی خلاقانه نشان داد که شاید علت دیگری وجود داشته باشد و بتوان آن را رفع کرد. این یکی دیگر از معجزه‌های نجات Voyager بود.»
به این ترتیب، Voyager 1، کهنه‌سرباز کاوش‌های فضایی، یک بار دیگر با تکیه بر مهارت و هوشمندی مهندسان، از خطری بزرگ گریخت و مسیر خود را به‌سوی اعماق بی‌پایان کهکشان ادامه داد.
