فهرست مطالب
یک شرکت استرالیایی در آستانه رونمایی از مجموعه چرخ‌های اسکی غول‌پیکر و چرخان است که تجربه اسکی داخل سالن را متحول می‌کند.
به گزارش تکناک، این طرح قرار است تجربه اسکی روی برف تازه و بی‌پایان را بدون نیاز به سفرهای طولانی، برای ساکنان شهرها فراهم کند. اسکات کسلر، هم‌بنیان‌گذار و مدیرعامل شرکت «اسنوتانل»، در گفت‌وگویی درباره جزئیات این پروژه توضیح داده است.
هرچند اسکی داخل سالن پدیده‌ای تازه نیست، اما ساخت پیست‌های پیشرفته سرپوشیده به فضایی گسترده و هزینه‌هایی گزاف نیاز دارد. نمونه بارز آن، پروژه عظیمی است که در شهر شنژن چین در حال احداث است؛ پیستی به طول ۴۴۱ متر و مساحتی معادل ۱۱ زمین فوتبال که با تله‌اسکی‌هایی مدرن، بازدیدکنندگان را تا ارتفاع ۸۳ متری برای آغاز مسیر بالا می‌برد. تصویری که از سپتامبر گذشته منتشر شده است، ابعاد حیرت‌انگیز این پروژه را به‌خوبی نشان می‌دهد و یادآور هزینه‌های هنگفت زمین، ساخت‌وساز و انرژی مورد نیاز برای خنک نگه داشتن چنین سازه عظیمی است.
01
از 02اسکی داخل سالن به چه شکل انجام می‌شود؟
به گفته کسلر در گفت‌وگوی تلفنی، ساختمان‌های وسیع، محیط‌هایی با دمای کنترل‌شده و سیستم‌های خنک‌کننده عظیم، پیست‌های بلند و تله‌اسکی‌های تمام‌عیار مورد نیاز است. این مجموعه‌ها معمولا روی زمین‌های گسترده‌ای در فاصله‌ای دورتر از مراکز شهری ساخته می‌شوند و سرمایه‌گذاری اولیه قابل توجهی می‌طلبند. اینجا است که ایده «اسنوتانل» به وجود آمد: تاسیساتی کوچک‌تر برای تمرین اسکی که حول یک بشکه چرخان طراحی شده است و اسکی‌بازان و اسنوبوردبازان را در شیبی بی‌پایان با برف تازه و آماده قرار می‌دهد، در حالی که نیاز به زمین و سرمایه اولیه بسیار کاهش یافته است. هرچند، این «چرخ‌های همستر برفی»، کوچک نخواهند بود. هر استوانه عظیم، ۱۲.۵ متر قطر و حدود ۱۶ متر طول دارد، که تقریبا پهنای یک مسیر متوسط اسکی است. بنابراین همچنان به فضایی بزرگ نیاز است که بتواند چیزی به اندازه یک ساختمان چهارطبقه را در خود جای دهد.
کسلر توضیح داد: «شما از نیروی چرخش بهره می‌برید.» تونل معمولا به سمت شما می‌چرخد و شما در داخل آن ایستاده‌اید. همان‌طور که در هر تکنیک اسکی یا اسنوبورد عادی انجام می‌دهید، با استفاده از لبه تخته خود می‌توانید حرکت جانبی در عرض تونل داشته باشید؛ تجربه‌ای که تا حد زیادی شبیه سوار شدن روی موج با تخته موج‌سواری است. هر تونل چرخان دارای یک اپراتور است که سرعت زمین موثر برای افراد داخل تونل را تنظیم می‌کند. این سرعت برای مبتدیان واقعی کمتر از سرعت پیاده‌روی است و آنها می‌توانند از دستگاه‌های ویژه‌ای استفاده کنند که برای آموزش طراحی شده‌اند. با وجود این، تونل می‌تواند ۸ تا ۹ دور در دقیقه بچرخد، که معادل سرعت زمین بیش از ۵۰ کیلومتر در ساعت برای ورزشکاران حرفه‌ای است. کسلر بیان کرد که سواران همیشه بین ۷۰ تا ۱۰۰ میلی‌متر برف تازه و واقعی زیر پای خود خواهند داشت؛ میزان کافی و ایدئال، چرا که هیچ سنگ یا تنه درختی برای پوشانده شدن وجود ندارد.
در این گفت‌وگو سوال پرسیده شد که چگونه اطمینان حاصل می‌شود که برف هنگام چرخش بشکه روی سر سواران نریزد؟ کسلر با لبخند جواب داد: «یک راز کوچک در این مورد وجود دارد.» می‌توان این‌طور توضیح داد: تونل چرخان دارای لایه‌ای است که به ما اجازه می‌دهد به برف ساختار بدهیم. برف واقعی توسط دستگاه‌های برف‌ساز تامین می‌شود و این ساختار، برف را در جای خود نگه می‌دارد. با توجه به میزان رطوبت، سطح برف می‌تواند رو یا بالای سطح پایه باقی بماند. علاوه بر این، داربست‌هایی بالای سر اسکی‌سواران نصب شده است که آنها را از هرگونه بارش محافظت می‌کند.»
تونل‌ها به قطعاتی شبیه لگو تقسیم می‌شوند و امکان حمل و ارسال آنها به سراسر جهان فراهم است. کسلر بیان کرد که بخشی از فناوری این پروژه از فناوری صنعتی معدن بازطراحی شده و مطابق استانداردهای ایمنی یک تفریح، تطبیق داده شده است.
وی تصریح کرد: «اولین نمونه ۱۰ متری را به‌صورت دستی ساختیم.» این نمونه از اسکی داخل سالن با فناوری متفاوتی ساخته شده بود؛ سطحی یخی با خنک‌کننده گلیکول که می‌توان آن را مانند پیست یخ رول‌شده تصور کرد. هدف این آزمایش، سنجش فیزیک پیچ‌ها و تجربه واقعی حرکت روی سطح بود، چرا که سطح در این تجربه حیاتی است. اکنون نسخه ۱/۶ تونل با برف واقعی و مرتب‌شده آماده است و چرخش و سطح برف آماده‌شده را نشان می‌دهد؛ همان تجربه‌ای که در مدل‌های تجاری در اختیار کاربران قرار خواهد گرفت.
02
از 02نمونه‌های اولیه
نمونه اولیه ۱/۶ مقیاس تونل را می‌توانید در بالای تصویر در حال کار مشاهده کنید؛ هرچند دیدن آن چندان هیجان‌انگیز نیست، اما به‌نظر می‌رسد که سطحی به نسبت یکنواخت و قابل اطمینان برای اسکی ارائه می‌دهد. اولین «پارک اسنوتانل» قرار است در سال ۲۰۲۷ به احتمال زیاد در استرالیا افتتاح شود، هرچند سال آینده محل دقیق آن اعلام خواهد شد. این مجموعه علاوه بر یک پیست کوچک و استاندارد داخل سالن، شامل مناطق بازی برفی، اجاره تجهیزات، غذا و نوشیدنی‌های نمادین آلپی در فضایی شبیه «اپرسکی» یا «آوان‌اسکی» با شومینه و چشم‌انداز به برف خواهد بود. البته این برنامه به نتایج مرحله جذب سرمایه عمومی بستگی دارد.
کسلر در پایان گفت‌وگو از من پرسید: «نظر تو درباره کاری که انجام می‌دهیم چیست؟ چرا که هیچ‌کس قبلا چنین کاری نکرده است و توضیح آن به دیگران ایده‌ای واقعا منحصربه‌فرد است.»
پاسخ دادن برای من کمی دشوار است. آخرین بار در اوایل دهه 90 برای اسکی به یک کمپ مدرسه‌ای رفتم. آن‌قدر هم حرفه‌ای نبودم و خاطره اصلی‌ام از آن تجربه بوی غار برفی است؛ زمانی که چهار نوجوان پس از چند روز خوردن پیتزا در آن خوابیده بودند. خاطره‌ای قوی و ماندگار که هنوز اشک به چشمم می‌آورد، اما کمکی برای پاسخ به کسلر نیست. قسمتی از من فکر می‌کند ایده اسکی داخل سالن، که از عظمت، شگفتی و خطر واقعی کوه‌ها جدا شده، کمی غم‌انگیز است… شاید نمونه‌ای دیگر از این باشد که، تیم مینچین گفته است، انسان‌ها حتی به قیمت بی‌معنایی زندگی، بی‌وقفه در پی راحتی هستند.
از سوی دیگر، همه در نزدیکی کوه زندگی نمی‌کنند و بسیاری از مردم جهان هم قادر به پرداخت قیمت‌های سرسام‌آور بلیط‌های تله‌اسکی امروزی نیستند، بنابراین منطقی است که مهارت‌های اسکی خود را در شهر تمرین کنید تا زمانی که به کوه رسیدید به‌راحتی از آن لذت ببرید، به جای آنکه در پیست‌های مبتدی با حرکات آهسته و روش‌های پایه‌ای مثل «پیتزا و سیب‌زمینی سرخ‌کرده» خود را پایین ببرید. از نظر اقتصادی، می‌توان فهمید که این طراحی نسبت به مراکز بزرگ اسکی داخل سالن دوستانه‌تر و مقرون به‌صرفه‌تر است؛ اما واقعا نمی‌توان تصور کرد که تجربه واقعی سوار شدن بر آن چگونه خواهد بود.
پس نوبت شما، خوانندگان عزیز است! فکر می‌کنید یادگیری اسکی یا تمرین مهارت‌ها در یک چرخ همستر ۴۱ فوتی چه حسی خواهد داشت؟ آیا این می‌تواند گزینه‌ای جذاب برای مرکز تمرین اسکی داخل سالن محل شما باشد؟ آیا ایده‌هایی برای تجربه‌های منحصر به فرد با این وسیله به ذهن شما می‌رسد که در هیچ جای دیگری امکان‌پذیر نباشد؟
