یک مدل ریاضی جدید، با ترکیب تأثیر تعاملات اجتماعی بر الگوهای تمرینی نشان می‌دهد ارتباط با افراد نسبتاً فعال ممکن است به افراد کم تحرک برای فعال‌تر شدن انگیزه ببخشد.
به گزارش تکناک، به منظور ارتقای مزایای سلامتی برای جمعیت های مختلف آمریکا، وزارت بهداشت و خدمات انسانی ایالات متحده آمریکا دستورالعمل های مبتنی بر شواهدی را در سال 2018 منتشر کرده‌است که انواع توصیه ها را برای فعالیت بدنی تشریح می کند.
با این حال، الگوهای موجود در سطح جمعیت ملی نشان می دهد که پیشرفت زیادی در تحقق این توصیه ها حاصل نشده است.
انسا مما و همکارانش از دانشگاه نیوجرسی با توجه به تحقیقات قبلی موجود دریافتند تعاملات اجتماعی همسالان به طور قابل توجهی می تواند موجب افزایش فعالیت بدنی در یک جامعه برای کمک به حل این مشکل شود. بر اساس این درک، دانشمندان با ایجاد یک مدل ریاضی، نحوه تأثیرگذاری تعاملات اجتماعی بر روند ورزش در طول زمان را در یک جمعیت تکرار کردند. این مدل داده شامل اطلاعات جمع‌آوری‌شده از آکادمی نظامی ایالات متحده می‌شود.
مدل‌های شبیه‌سازی شده نشان داد در غیاب تعاملات اجتماعی، جوامع با کاهش فعالیت فیزیکی در طولانی‌مدت روبرو شوند و رفتار بی‌تحرکی شروع به فراگیر شدن می‌کند. با این حال، زمانی که شبیه‌سازی‌ها شامل تعاملات اجتماعی بین افراد کم تحرک و نسبتاً فعال بود، جمعیت‌های بی‌تحرک در دراز مدت از نظر فیزیکی فعال‌تر شدند. علاوه در آن، در شبیه‌سازی‌های بی تحرکی افراد نسبتاً فعال در طول زمان، شاهد کاهش روند کلی فعالیت بدنی بودند.
در حالی که این شبیه‌سازی‌ها با داده‌های دنیای واقعی تأیید نشدند، محققان می‌گویند که بینش جدیدی را ارائه می‌کند که می‌تواند تلاش‌های بهداشت عمومی برای افزایش سطح فعالیت بدنی جامعه را ارتقا دهد. محققان تعدادی از توصیه‌ها را برای چنین تلاش‌هایی، مانند فعالیت‌های اجتماعی که برای تقویت تعامل بین افراد کم تحرک و نسبتاً فعال طراحی شده‌اند، ارائه می‌کنند.
همچنین محققان می‌گویند این شبیه‌سازی‌ها می‌تواند به تلاش‌ها برای حفظ آمادگی جسمانی در ارتش ایالات متحده کمک کند. با این حال، آنها عنوان می‌کنند، تحقیقات بیشتری برای درک بهتر تعادل بین تشویق ورزش در بین افراد کم تحرک و حفظ سطح فعالیت در افراد با فعالیت متوسط مورد نیاز است.
نویسندگان می‌افزایند: ما به طور سنتی مداخلات مربوط به فعالیت بدنی را با درگیر کردن افراد کم تحرک برای فعال‌تر کردن هدایت می‌کنیم. مدل ما نشان می دهد تمرکز بر جمعیت نسبتاً فعال برای حفظ فعالیت آنها و افزایش تعامل آنها با افراد کم تحرک می تواند موجب تحریک سطوح بالاتری از فعالیت کلی بدنی در بخش بیشتری از جامعه شود.
