نیروی هوایی آمریکا برای ارتقای توان تهاجمی، بمب‌افکن B-1B Lancer، بمب‌افکنی که با لقب “Bone” شناخته می‌شود را به پایلون‌های خارجی پیشرفته‌ای برای حمل تسلیحات مافوق صوت مجهز می‌کند.
به گزارش تکناک، این پایلون‌ها که با نام Load Adaptable Modular (LAM) شناخته می‌شوند، زمینه را برای حمل موشک‌های مافوق صوت و مهمات دوربرد فراهم می‌کنند. در لایحه بودجه سال مالی ۲۰۲۶ آمریکا، بیش از ۵۰ میلیون دلار برای آغاز رسمی برنامه پایلون‌های سنگین خارجی اختصاص یافته است. این پروژه بر پایه طرح موفق پیشین ادغام تسلیحات مافوق صوت توسعه یافته است، که طی آن، توانایی B-1 در حمل و رهاسازی ماکت‌های تسلیحاتی ۵۰۰۰ پوندی از روی نمونه اولیه پایلون LAM به اثبات رسیده بود.
پایلون‌های جدید قرار است روی شش نقطه سخت خارجی B-1B نصب شوند؛ نقاطی که در گذشته برای حمل موشک‌های کروز هسته‌ای طراحی شده اما تاکنون بلااستفاده باقی مانده بودند. به گفته شرکت بوئینگ، هر پایلون می‌تواند دو سلاح با وزن ۲۰۰۰ پوند یا یک سلاح بزرگ‌تر از ۵۰۰۰ پوند را حمل کند؛ این ظرفیت، شامل موشک‌های مافوق صوتی نظیر AGM-183A موسوم به ARRW نیز می‌شود.
مسئولان بوئینگ اعلام کرده‌اند که نصب کامل این شش پایلون می‌تواند ظرفیت حمل تسلیحات در B-1 را تا ۵۰ درصد افزایش دهد. تروی داوسون، معاون توسعه بمب‌افکن‌ها در بوئینگ گفت: «این طرح با صرفه‌جویی بیش از دو سال در زمان توسعه، توان رزمی افزایش‌یافته را سریع‌تر به میدان نبرد می‌رساند و تضمین می‌کند که B-1 همچنان از ستون‌های اصلی ناوگان بمب‌افکن‌های آمریکا باقی بماند.»
در حال حاضر، B-1B تنها بمب‌افکن تاییدشده آمریکا برای استفاده از موشک ضدکشتی دوربرد AGM-158C موسوم به LRASM است و نیروی هوایی در تلاش است تا نسخه برد بلندتر این موشک با نام AGM-158C-3 را نیز با این هواپیما ادغام کند.
همچنین B-1 قادر به حمل داخلی ۲۴ فروند موشک کروز JASSM یا LRASM است. این ظرفیت با نصب پایلون‌های جدید می‌تواند تا ۳۶ موشک افزایش یابد؛ امکانی که نقش مهمی در عملیات‌های گسترده در منطقه اقیانوس آرام خواهد داشت. اسناد نظامی آمریکا تأکید دارند که در صورت بروز درگیری احتمالی با چین، توانایی ایجاد «حجم بالای آتش از فواصل دور» اهمیت حیاتی خواهد داشت.
اگرچه پروژه ARRW در سال ۲۰۲۳ در آستانه لغو قرار گرفت، اما گنجاندن آن در بودجه سال ۲۰۲۶ نشان‌دهنده بازگشت توجه به این موشک مافوق صوت است. B-1 که پیش‌تر پلتفرم آزمایشی برای حمل این تسلیحات بود، اکنون می‌تواند به نخستین بمب‌افکن عملیاتی برای استقرار ARRW تبدیل شود.
هم‌زمان، توسعه موشک مافوق صوت جدیدی با موتور هوا-تنفس به نام HACM نیز ادامه دارد؛ موشکی که در آینده، امکان انعطاف‌پذیری بیشتر در گزینه‌های تهاجمی را فراهم می‌کند.
نیروی هوایی آمریکا علاوه بر افزایش توان تهاجمی، به دنبال ارتقای بقاپذیری و سیستم‌های ارتباطی B-1 نیز می‌باشد. در برنامه سال ۲۰۲۶، ارتقای سامانه فریب‌دهنده ALE-50، نوسازی زیرساخت‌های ارتباطی و ایجاد ارتباطات ماهواره‌ای هیبریدی برای مقاومت در برابر جنگ الکترونیک در نظر گرفته شده است.
این اقدامات، با تمرکز ویژه بر محیط راهبردی هند-اقیانوس آرام انجام می‌شوند؛ جایی که انتظار می‌رود درگیری‌های آینده با چالش‌های پیچیده الکترونیکی همراه باشد.
در حالی که پروژه B-21 Raider از سوی مقامات آمریکایی به عنوان الگویی موفق در توسعه فناوری دفاعی تحسین شده، شرکت Northrop Grumman با چالش‌هایی مانند افزایش هزینه‌ها و اختلال در زنجیره تأمین مواجه شده است. این مسائل می‌تواند روند تحویل B-21 را به تعویق اندازد.
در چنین شرایطی، ارتقای بمب‌افکن B-1B تضمین می‌کند که نیروی هوایی آمریکا همچنان توانایی اجرای عملیات‌های تهاجمی دوربرد را حفظ کند. در حال حاضر، نیروی هوایی ۴۲ فروند B-1B در اختیار دارد و پس از اینکه یک فروند در سال ۲۰۲۳ از دست دارد، قصد دارد این تعداد را به ۴۴ فروند افزایش دهد.
پروژه نصب پایلون‌های LAM صرفاً یک ارتقای فنی نیست، بلکه حرکتی راهبردی برای افزایش چندبرابری توان رزمی بمب‌افکن‌های موجود است. در شرایطی که چین به سرعت در حال گسترش توان دریایی و موشکی خود است، B-1B تقویت‌شده می‌تواند نقش کلیدی در بازدارندگی، قدرت‌نمایی و انعطاف عملیاتی آمریکا در منطقه ایفا کند.
این ارتقا، “Bone” را بار دیگر به بازیگری اصلی در معادلات امنیتی جهانی تبدیل می‌کند؛ که به عنوان یک میراث جنگ سرد دیده نخواهد شد، بلکه ابزاری حیاتی برای پاسخ به تهدیدات قرن ۲۱ خواهد بود.
