چین از برنامه‌ریزی یک مأموریت فضایی برای منحرف کردن یک سیارک نزدیک به زمین تا سال 2030 میلادی خبر داد.
به‌گزارش تکناک، این کار بخشی از تلاش‌های جهانی برای حفاظت از زمین در برابر برخورد‌های احتمالی سیارک‌های خطرناک است. هدف این مأموریت نه تنها انحراف سیارک می‌باشد، بلکه شکل، اندازه، ترکیب و ساختار سیارک را نیز با استفاده از رادارهای تشخیص، دوربین‌های رنگی میدان متوسط و آنالیزگرهای ذرات گرد و غبار مورد بررسی قرار می‌دهد.
زمین تا 50 بار در روز مورد اصابت اجرام فضایی قرار می‌گیرد. البته این موضوع خیلی مهم نیست، چرا که بیشتر آنها به اندازۀ دانه‌های شن هستند. با وجود این، در موارد نادر، اجرام بسیار بزرگ‌تر به ما برخورد می‌کنند و در موارد بسیار نادرتر این اجرام به اندازه‌ای بزرگ هستند که باعث رویدادهای انقراضی، مانند از بین بردن دایناسورها شوند.
امکان دارد یک سیارک با اندازۀ متوسط هم بتواند آسیب‌های زیادی ایجاد کند و حتی لازم نیست با زمین برخورد داشته باشد. در سال 2013، یک شهاب سنگ بر فراز چلیابینسک روسیه با نیروی یک بمب هسته‌ای 500 کیلوتنی منفجر شد و شیشه‌ها را شکست و به ساختمان‌های روی زمین آسیب رساند. در سال 1908 نیز یک سیارک بر فراز تونگوسکا سیبری با قدرت 50 مگاتن منفجر شد.
در هر دو مورد (و موارد دیگر)، بشریت بسیار بسیار خوش‌شانس بود. امّا شانس بهترین مبنا برای برنامه‌ریزی آینده نیست، بنابراین این روزها علاقۀ زیادی به یافتن راه‌هایی برای شناسایی، طراحی و منحرف کردن سیارک‌های خطرناک قبل از تبدیل شدن به یک تهدید فعال وجود دارد.
در مقاله‌ای که در مجلۀ Journal of Deep Space Exploration منتشر شد، CNSA یک مأموریت برنامه‌ریزی شده برای نشان دادن توانایی چین در راستای انجام چنین انحرافی را تشریح کرد. هدف، یک سیارک نزدیک به زمین با قطر حدود 30 متر به نام (NEO) 2015 XF261 است، که در 9 ژوئن 2024 از فاصلۀ 50 میلیون کیلومتری ما عبور کرد.
هدف از این مأموریت نامشخص فقط منحرف کردن سیارک نیست، بلکه قرار است شکل، اندازه، ترکیب و ساختار سیارک نیز با استفاده از آشکارسازهای سه‌بُعدی طیفی و لیزری، دوربین‌های رنگی میدان میانی، رادارهای تشخیص و آنالیزور ذرات غبار، تعیین شود.
این مشاهدات بیش از سه تا شش ماه پس از اینکه یک فضاپیما در سال 2030 به مدار سیارک برود، انجام خواهد شد. پس از تکمیل رصد، یک ضربه‌گیر جنبشی به سمت سیارک شلیک می‌شود و فضاپیما به مدت 6 تا 12 ماه در ایستگاه می‌ماند تا اثرات برخورد را اندازه‌گیری کند. این اندازه‌گیری شامل ارزیابی تغییرات در مدار سیارک، مطالعۀ دهانۀ برخوردی و تجزیه و تحلیل مواد پرتاب شده است.
