نور درمانی در سطح پایین ممکن است اتصالات مغزی را در بیماران مبتلا به آسیب‌های مغزی تروماتیک متوسط، تقویت کند.
به گزارش تک‌ناک، بر اساس مطالعه‌ای که 28 می در مجلۀ Radiological Society of North America (RSNA) منتشر شد، به نظر می‌رسد نور درمانی سطح پایین، بر بهبودی مغز افرادی که آسیب‌های مغزی قابل‌توجهی را تجربه کرده‌اند، تأثیر می‌گذارد.
سال‌ها است که نورها با طول موج‌های مختلف، به دلیل خاصیت ترمیم زخم مورد مطالعه قرار گرفته‌اند. محققان بیمارستان عمومی ماساچوست (MGH) به‌تازگی نوردرمانی سطح پایین را بر روی 38 بیمار انجام دادند که آسیب مغزی متوسطی را متحمل شده بودند.
آسیب مغزی متوسط آسیبی به سر است که جدی بودن آن می‌تواند به اندازه‌ای باشد که عملکرد مغز را تغییر دهد یا در اسکن مغز دیده شود. بیماران در مدت 72 ساعت پس از جراحات خود، تحت نور درمانی از طریق کلاه ایمنی قرار گرفتند، که نور مادون قرمز را از نزدیک ساطع می‌کند.
راجیو گوپتا، سرپرست تحقیقات گفت: جمجمه نسبت به نور مادون قرمز نزدیک کاملاً شفاف است. هنگامی که بیماران کلاه ایمنی را بر سر می‌گذارند، تمام مغز در این نور غوطه‌ور می‌شود.
اندازه‌گیری تغییرات اتصال مغز
محققان از یک تکنیک تصویربرداری به نام MRI عملکردی برای سنجش اثرات نور درمانی استفاده کردند. آنها بر اتصال عملکردی در حالت استراحت مغز تمرکز داشتند، که ارتباط بین نواحی مغز است و زمانی رخ می‌دهد که فرد در حال استراحت است و درگیر کار خاصی نیست. محققان نتایج MRI را در سه مرحلۀ بهبودی مقایسه کردند، که شامل: مرحلۀ حاد در زمان یک هفته پس از آسیب، مرحلۀ نیمه حاد دو تا سه هفته پس از آسیب و مرحلۀ غیر حاد یعنی سه ماه پس از آسیب بود.
از 38 بیمار در این آزمایش، 21 نفر در زمان استفاده از کلاه ایمنی، تحت نور درمانی قرار نگرفتند. این اقدام به عنوان کاری کنترلی برای به حداقل رساندن سوگیری به دلیل ویژگی‌های بیمار و جلوگیری از اثرات بالقوۀ دارونما، انجام شد.
بیمارانی که نوردرمانی سطح پایین دریافت کردند، در مقایسه با شرکت‌کنندگان تحت کنترل، تغییر بیشتری در اتصال حالت استراحت در هفت جفت ناحیۀ مغزی در طول مرحلۀ بهبودی حاد نشان دادند.
ناتانیل مرکالدو، یکی از نویسندگان این مطالعه عنوان کرد: ارتباط در افرادی که تحت درمان سبک بودند، اغلب در دو هفتۀ اول افزایش یافت. ما نتوانستیم تفاوت‌های ارتباطی بین دو گروه درمانی را در درازمدت تشخیص دهیم، بنابراین اگرچه به نظر می‌رسد این درمان در ابتدا اتصالات مغز را تقویت می‌کند، امّا اثرات بلندمدت آن هنوز مشخص نیست.
مکانیسم‌ها و تحقیقات آینده
مکانیسم دقیق اثرات نور درمانی بر مغز نیز هنوز مشخص نیست. دکتر گوپتا بیان کرد: تحقیقات قبلی به تغییر یک آنزیم در میتوکندری سلول (که اغلب به عنوان نیروگاه سلول شناخته می شود) اشاره می‌کنند. این تغییر باعث تولید بیشتر آدنوزین تری فسفات می‌شود که مولکولی ذخیره‌کنندۀ انرژی در سلول‌ها است و آنها را انتقال می‌دهد. همچنین نور درمانی با گشاد شدن عروق خونی و اثرات ضد التهابی ارتباط دارد.
هنوز نیاز به تحقیقات زیادی برای درک مکانیسم فیزیولوژیکی دقیق پشت این اثرات است.
در حالی که این ارتباط مثبت برای بیماران تحت درمان با نور در طول مراحل حاد تا نیمه حاد افزایش یافت، هیچ شواهدی مبنی بر تفاوت در نتایج بالینی بین شرکت‌کنندگان تحت درمان و تحت کنترل وجود نداشت. مطالعات بیشتر با تعداد شرکت‌کنندۀ بیشتر و تصویربرداری بیش از سه ماه ممکن است به تعیین نقش درمانی نور در آسیب‌های مغزی کمک کند.
محققان انتظار دارند که نقش نور درمانی با مطالعات بیشتر گسترش یابد. در این مطالعه از نور 810 نانومتری که کاربردهای درمانی مختلفی دارد، استفاده شده است. این نور ایمن و آسان برای مدیریت است و نیازی به جراحی یا دارو ندارد. قابل حمل بودن کلاه در نور درمانی به این معنی می‌باشد که می‌توان آن را در خارج از بیمارستان هم استفاده کرد. به گفتۀ دکتر گوپتا، امکان دارد نور درمانی در درمان بسیاری از بیماری‌های عصبی دیگر کاربرد داشته باشد.
گوپتا در نهایت اعلام کرد: اختلالات ارتباطی فراوانی به خصوص در بیماری‌های روانی وجود دارد که این مداخله ممکن است برای آنها مؤثر باشد. همچنین اختلال پس از سانحه، افسردگی و اوتیسم، از جمله زمینه‌های امیدوار‌کننده‌ای برای نور درمانی هستند.
