تحقیقات جدید تغییرات مرتبط با بیماری پارکینسون و اشکال خاصی از زوال عقل ناشی از تعامل بین نانوپلاستیک ها و پروتئین خاصی که به طور طبیعی در این بدن وجود دارد را گزارش می کند.
به گزارش تکناک، نانوپلاستیک ها ذرات ریز پلاستیک هستند که معمولاً اندازه آنها کمتر از 100 نانومتر (0.1 میکرومتر) است. در سال های اخیر، تحقیقات و نگرانی در مورد اثرات نانوپلاستیک ها بر محیط زیست و سلامت انسان افزایش یافته است.
اندازه کوچک نانوپلاستیک ها این امکان را برای آنها فراهم می کند که در سطح سلولی یا مولکولی به موجودات زنده نفوذ کنند. سوالی که پیش می آید این است: نانوپلاستیک ها بعد از نفوذ به بدن، به کجا می روند؟
اندرو وست، محقق اصلی این مطالعه گفت: بیماری پارکینسون به عنوان سریع‌ترین اختلال عصبی در حال رشد در جهان شناخته شده است. داده های زیادی نشان می دهد که عوامل محیطی ممکن است نقش برجسته ای در بیماری پارکینسون داشته باشند، اما چنین عواملی در اکثر موارد شناسایی نشده اند.
تحقیقات نشان داد که تجمع پروتئین آلفا-سینوکلئین در موش های مبتلا به بیماری پارکینسون، تیوب‌های آزمایشگاهی و نورون‌های کشت شده، به دلیل جذب کالاهای یکبار مصرف مانند لیوان‌ها و قاشق‌های پلاستیکی با نانوذرات پلی استایرن اتفاق می‌افتد. آلفا-سینوکلئین اصولاً به خاطر ارتباط آن با بیماری پارکینسون و سایر اختلالات عصبی تخریب‌گر شناخته شده است.
محققان گزارش دادند که غیرمنتظره ترین نتایج این مطالعه، اتصالات قوی بین پلاستیک و پروتئین های موجود در لیزوزوم بود که اغلب به عنوان مرکز دفع زباله یا بازیافت سلول از آن یاد می شود، زیرا وظیفه اصلی آن شکستن و بازیافت سلولی است.
نانوذرات پلاستیکی (سبز) که زیر میکروسکوپ قابل مشاهده هستند، همراه با تجمعات پروتئینی (قرمز) در لیزوزوم‌های نورونی (آبی) هم‌آمیزی می‌کنند. معمولاً، غلظت‌های تجمعات پروتئینی به اندازه‌ای کوچک هستند که در این سطح قابل رؤیت نخواهند بود.
فراتر از سرطان
محققان هنوز سوالات زیادی در مورد این فرآیندها دارند، اما این مطالعه نیاز به بررسی اثرات سلامتی نانو پلاستیک ها فراتر از سرطان را نشان می دهد.
وست گفت: در حالی که آلاینده‌های میکروپلاستیک و نانو پلاستیک از نظر تأثیر بالقوه‌شان در سرطان و بیماری‌های خودایمنی همواره مورد ارزیابی قرار می‌گیرند، ماهیت قابل توجه فعل و انفعالاتی که می‌توانیم در نمونه های آزمایشگاهی خود مشاهده کنیم، نیاز به ارزیابی آلاینده‌های نانو پلاستیک بر افزایش خطر بیماری پارکینسون و زوال عقل و پیشرفت آن را نشان می‌دهد.
این مطالعه نشان می‌دهد که ورود نانو پلاستیک‌ها به محیط زیست ممکن است خطر جدیدی برای توسعه و پیشرفت بیماری پارکینسون ایجاد کند. با توجه به افزایش پیش‌بینی‌شده مقادیر این آلاینده‌ها در سیستم‌های آب و غذا، این مسئله بسیار نگران‌کننده است.
وست توضیح داد که فناوری مورد نیاز برای ارائه شواهد قطعی از تأثیر نانوذرات بر زوال عقل و سایر شرایط عصبی در حال حاضر وجود ندارد. با این حال، تحقیقات در این زمینه به سرعت در حال افزایش است و به دانشمندان کمک می کند تا پتانسیل این ذرات را برای ایجاد خسارت های قابل توجه کشف کنند. امید می رود که مطالعه محققان روزی به آنها اجازه دهد تا دستورالعمل هایی را ارائه دهند که چگونه جمعیت می توانند از خود در برابر نانو پلاستیک ها محافظت کنند بدون اینکه هیچ کدام از مزایای روزانه پلاستیک ها از بین برود.
