پتر سالزمن، بدلکار هوایی اتریشی، با تعویض سیستم پیشرانه برقی وینگسوت (لباس بالپرواز) خود با یک سیستم فویل جدید، مرزهای پرواز را بار دیگر شکست.
به گزارش تکناک، سالزمن بعد از همکاری با BMW Designworks در راستای توسعه یک سیستم برقی برای هدایت پرواز با وینگسوت، دوباره برگشت تا پروژهای جدید را آغاز کند.
در سه سال گذشته، او با اندریاس پودلیپنیک، کارشناس بالپرواز و تیم Red Bull Advanced Technologies همکاری کرده است تا یک سیستم جانبی جدید برای لباس بالپرواز توسعه دهد که هدف آن افزایش زمان پرواز بدون استفاده از پیشرانه است و بار دیگر مرزهای این ورزش را به اوج جدیدی میرساند.
این تیم در طی سه سال، شش نمونه اولیه طراحی کردند تا فرمول خود را درست کنند و آن را روی یکی از بزرگترین کوههای جهان امتحان نمایند. در این فرایند، آنها از تونل باد در استکهلم برای آزمایش نمونهها استفاده کردند.
سالزمن و پودلیپنیک ابتدا مفهوم هیدروفویل را برای این کاربرد خاص تطبیق دادند و یک فویل قابل پوشیدن طراحی کردند که به تنه متصل میشود. سپس زمان زیادی را صرف تنظیم زاویه و ابعاد باله کردند.
آنها تیم ردبول را به پروژه وارد کردند و از تخصص آنها در آیرودینامیک فرمول 1 برای بهینهسازی فویل بهره گرفتند.
در نهایت، تیم یک باله ساندویچی با هسته فوم ساخت و سختافزار آن را با چاپ سهبعدی تولید کرد. این فویل برای افزایش بالابری و زمان پرواز طراحی شده است و انسان را به آزادی پرواز پرندگان نزدیکتر میکند.
مجموعه فویل با وزن ۵.۴۵ کیلوگرم طراحی شده است تا اجزای آن قابل تفکیک باشند و سالزمن بتواند آن را تا بالای کوه حمل کند. در هوا، باله به عرض ۲.۱ متر باعث افزایش نیروی بالابر و بهبود پرواز میشود.
روز تصمیمگیری: در ۲۴ اکتبر، سالزمن فویل را به قله Jungfrau در سوئیس برد. او در ارتفاع ۴,۰۶۳ متر از سطح دریا ایستاد. در آنجا، فویل را مونتاژ و محکم کرد، دوربین اکشنش را تنظیم، کلاه ایمنی خود را بست و یک پرش تاریخی از کوه انجام داد. او با سقوط آزاد از دیواره کوه پرواز کرد.
با توجه به طراحی خاص باله، این پرواز از همان ابتدا تاریخی بود. سالزمن توانست مسافت افقی ۱۲.۵ کیلومتر را در طول پرش طی کند، که رکورد قبلی دورترین مسافت پرش BASE به میزان ۷.۵ کیلومتر را شکست.
رکورد قبلی در سال ۲۰۱۱ توسط دین پاتر آمریکایی ثبت شده بود. پاتر در حادثه پرش با وینگسوت در سال ۲۰۱۵ جان باخت.
سالزمن توانست قبل از اینکه چتر نجات خود را باز کند ۵ دقیقه و ۵۶ ثانیه در هوا بماند. این رکورد جدید، طولانیترین زمان پرواز در پرش BASE است.
با این دو رکورد، سالزمن دقیقاً به چیزی که آرزو داشت رسید و آن هم چیزی جز افزایش زمان و مسافت پرواز نبود.
همچنین سالزمن رکورد سوم خود را نیز ثبت کرد، که بزرگترین پرش BASE، با سقوط از ارتفاع ۳,۴۰۲ متر از قله Jungfrau تا روستای Lauterbrunnen بود.
بین رکوردهای وینگسوتی که از هواپیما یا هلیکوپتر ثبت میشوند و رکوردهایی که از زمین انجام میشوند، تفاوتی وجود دارد.
رکوردهای پرش BASE سالزمن به مورد دوم مربوط میشود، چرا که BASE مخفف Building (ساختمان)، Antenna (آنتن)، Span (پل) و Earth (زمین) است و پرش BASE از هواپیما ممکن نیست.
جوناتان فلورز در سال ۲۰۱۲ رکورد مسافت پرواز وینگسوتی طولانیتر (۲۶ کیلومتر) با زمان پرواز ۹ دقیقهای را ثبت کرد، اما این کار را از هواپیما و از ارتفاع بیش از ۱۱,۰۰۰ متر انجام داد، که یک پرش BASE به شمار نمیرود. فلورز در سال ۲۰۱۵ در یک حادثه وینگسوت جان باخت.
سالزمن مسافت ۱۲.۵ کیلومتر را با افت ارتفاع ۳.۴ کیلومتر طی کرد، که این یعنی باله نسبت به ارتفاع، پرواز به جلو را بیشتر میکند. این نشان میدهد که باله به پرواز کمک میکند تا به جلو برود و حس پرواز طبیعیتری داشته باشد.
پودلیپنیک توضیح داد: «با وینگسوت معمولی، ما نسبت بالابری بین ۲.۶ تا ۲.۸، با حداکثر ۳ داریم، یعنی برای هر یک کیلومتر افت ارتفاع، سه کیلومتر به جلو پرواز میکنیم. با باله، کارایی دو برابر میشود و مسافت بیشتری را طی میکنیم.»
هنوز معلوم نیست که آیا سالزمن، پودلیپنیک و تیم ردبول یک رشته جدید از پرواز با باله کمکی را ایجاد کردهاند یا اینکه این یک دستاورد، بینظیر و یکبار مصرف بوده است. اما با توجه به انگیزه بیپایان ورزشکاران و تمایل انسانها به تجربه آزادی پرواز، به احتمال زیاد در آینده نزدیک افراد دیگری تلاش خواهند کرد تا این رکوردها را بشکنند.
برای تماشای پرش و پرواز سالزمن با سرعتهایی تا ۲۰۰ کیلومتر در ساعت از میان مناظر زیبای سوئیس، برف، دماهای پایین و بادهایی تا ۳۷ کیلومتر در ساعت، ویدیو را زیر را ببینید.
