محققان دانشگاه کالج لندن (UCL) یک نوع اسپاگتی، ۲۰۰ برابر نازک‌تر از موی انسان ساخته‌اند که می‌تواند برای بهبود زخم‌ها و بازسازی بافت‌ها کاربرد داشته باشد.
به گزارش تکناک، محققان از مخلوط آرد و یک مایع مخصوص برای ساخت این نانوالیاف استفاده کرده‌اند، که برای ساخت مواد اسکلتی جدید، هم قابل دسترس است و هم دوستدار محیط زیست می‌باشد و چون از آرد ساخته شده است، در واقع نوعی اسپاگتی به حساب می‌آید.
این تیم تحقیقاتی از روشی به نام الکتروریسی استفاده کرده‌اند. در این روش، می‌توان از پلیمرهای طبیعی یا مصنوعی برای تولید الیاف‌هایی استفاده کرد که در دستگاه‌های پزشکی یا برای درمان زخم‌ها به کار می‌روند.
الکتروریسی به این صورت عمل می‌کند که محلول را از طریق یک سوزن عبور می‌دهد و ولتاژ بالایی به آن وارد می‌کند. این موضوع باعث می‌شود که یک رشته نازک از محلول از سوزن خارج شود و روی یک جمع‌کننده بیفتد. در هنگام حرکت، این رشته کشیده و ریز می‌شود و در نهایت نانوالیاف خشک شده به شکل مات روی جمع‌کننده قرار می‌گیرند.
در حالی که اسپاگتی معمولی از آرد و آب درست می‌شود، محققان به جای آب از اسید فرمیک استفاده کردند. اسید فرمیک کمک می‌کند تا توده‌های نشاسته شکسته و الیاف نانویی درست شوند.
اگر اسید فرمیک استفاده نمی‌شد، این توده‌ها خیلی بزرگ می‌ماندند و نمی‌توانستند الیاف نانو بسازند. علاوه بر این، اسید فرمیک هنگام عبور محلول از سوزن تبخیر می‌شود.
محققان در مقاله‌ای که در نشریه Nanoscale Advances منتشر کرده‌اند، گفته‌اند که اسپاگتی آنها تنها ۳۷۲ نانومتر قطر دارد. این اسپاگتی حتی نازک‌تر از نازک‌ترین اسپاگتی است.
نازک‌ترین اسپاگتی قبلی به نام «سو فیلین‌دو» (su filindeu) شناخته می‌شود و توسط زنان یک خانواده در شهر نئورو در ساردینیا، ایتالیا به صورت دستی ساخته می‌شود. این خانواده بیش از ۳۰۰ سال است که این روش را ادامه می‌دهند.
در حالی که سو فیلین‌دو به صورت دستی ساخته می‌شود، نانواسپاگتی UCL حدود ۱۰۰۰ برابر نازک‌تر از این اسپاگتی است.
در این اندازه، هر رشته نانواسپاگتی به طور واضح توسط دوربین یا میکروسکوپ نوری قابل دیدن نیست. بنابراین تصاویری که در بالا مشاهده می‌کنید، در واقع تصاویر به دست آمده از الکترون‌هایی هستند که از سطح منحرف یا دفع شده‌اند و با استفاده از میکروسکوپ الکترونی روبشی گرفته شده‌اند.
هرچند که این نانواسپاگتی را می‌توان با چشم غیر مسلح دید و زمانی که به صورت یک ماده مات جامد به عرض ۲ سانتی‌متر روی جمع‌کننده قرار می‌گیرد، به راحتی می‌توان آن را برداشت.
مقاله‌ای دیگر که امسال در نشریه Nature منتشر شده، به استفاده از پلیمرهای طبیعی و مصنوعی در فرایند الکتروریسی برای ساخت نانوالیاف به منظور بهبود زخم‌ها و کمک به بازسازی بافت پرداخته است.
این روش مشابه روش نانواسپاگتی برای بهبود زخم‌ها است. با وجود این، محققان UCL علاقه‌مند به ادامه تحقیق روی نوآوری خود هستند، چون آرد به راحتی در دسترس است و بنابراین احتمال تولید آن به صورت گسترده وجود دارد.
آنها به تحقیق درباره این اسپاگتی فوق‌العاده نازک که برای بهبود زخم‌ها مناسب است، ادامه خواهند داد تا بررسی کنند که به چه سرعتی تجزیه می‌شود، چگونه با سلول‌ها تعامل دارد و چطور می‌توان آن را در مقیاس وسیع تولید کرد.
