آیا مغز انسان می تواند خود را بازسازی کند و آیا می توان از این بازسازی در طول پیری یا در بیماری های که تخریب عصبی ایجاد می کنند، استفاده کرد؟
به گزارش تکناک، این پرسش‌ها مدت‌هاست موضوع بحث‌های شدید در جامعه علوم اعصاب بوده است. یک مطالعه جدید روشن می کند که چرا تاکنون نتایج متناقضی در این مورد به دست آمده و مسیری رو به جلو برای پرداختن به این چالش ها پیشنهاد می کند.
استفاده از پتانسیل بازسازی مغز در زمینه کاهش روند پیری یا اختلالات عصبی، جایگزین امیدوارکننده ای برای روش های سنتی تقویت یا بازیابی عملکرد مغز است، به ویژه با توجه به عدم وجود درمان های موثر فعلی برای بیماری های عصبی مانند آلزایمر.
بحث در مورد اینکه آیا مغز انسان واقعاً می‌تواند بازسازی شود، سال‌ها موضوع بحث بر‌انگیزی بوده است و مطالعات اخیر یافته‌های متناقضی را در این مورد ارائه کرده‌اند. در یک مطالعه جدید، محققان داده های به دست آمده از مطالعات قبلی را مجددا ارزیابی کردند.
آزمایش قبلی در این زمینه که در آن سلول‌های تقسیم‌کننده در مغز انسان پس از مرگ علامت‌گذاری شده بودند، نشان دادند که سلول‌های جدید واقعاً می‌توانند در طول بزرگسالی در هیپوکامپ مغز ما ایجاد شوند. هیوکامپ ساختاری است که نقش مهمی در یادگیری و حافظه ایفا می‌کند و به شدت در بیماری آلزایمر تحت تأثیر قرار می‌گیرد. با این حال، مطالعات دیگر با این نتیجه تناقض دارند و نمی توانند تولید سلول های مغزی جدید در این ناحیه را تشخیص دهند. از این رو، فهمیدن این که آیا مغز واقعا توانایی بازیابی خود را دارد یا خیر، همچنان یک راز سر به مهر است.
پیشرفت‌های اخیر در فناوری‌های رونویسی تک سلولی، بینش‌های ارزشمندی را در مورد انواع سلول‌های مختلف موجود در مغز انسان از اهداکنندگان فوت شده مبتلا به بیماری‌های مغزی مختلف، ارائه کرده است. تا به امروز، از فناوری‌های رونویسی تک سلولی برای توصیف فعالیت سلول های نادر در مغز انسان استفاده شده است.
علاوه بر شناسایی انواع سلول‌های خاص، توالی‌یابی RNA تک هسته‌ای می‌تواند فعالیت برخی ژن های خاص را برای کشف کامل پیچیدگی سلول‌های هیپوکامپ، کشف کند.
ظهور فناوری‌های رونویسی تک سلولی در ابتدا به عنوان نوشدارویی برای حل اختلافات در این زمینه تلقی شد. با این حال، مطالعات اخیر به کمک توالی یابی RNA تک سلولی در هیپوکامپ انسان نتایج متناقضی را به همراه داشت. دو مطالعه اول در واقع سلول های بنیادی عصبی را شناسایی کردند، در حالی که مطالعه سوم نتوانست هیچ سلول عصبی را شناسایی کند.
مشکلات فنی
در این مطالعه، محققان مجموعه داده‌های رونویسی تک سلولی منتشر شده مطالعات قبلی را مورد بحث و تجزیه و تحلیل قرار دادند. آنها هشدار می دهند که طراحی، تجزیه و تحلیل، و تفسیر این مطالعات در هیپوکامپ مغز انسان بالغ می تواند با مسائل خاصی اشتباه گرفته شود، که تنظیمات مفهومی، روش های شناختی و محاسباتی خاصی را می طلبد. با تجزیه و تحلیل مجدد مجموعه داده‌های منتشر شده قبلی، یک سری چالش‌های خاص بررسی شد که نیاز به توجه خاصی دارد.
