خبرگزاری دولتی روسیه خبر داد، دیمیتری دونسکوی، بزرگترین زیردریایی غول پیکر کلاس تایفون و آخرین زیردریایی از این رده به طور رسمی بازنشسته شد.
به گزارش تکناک، این زیردریایی ها شاهکارهای مهندسی هستند که با اختلاف معنادار رکورد می شکنند. با جابجایی 48،000 تن، زیردریایی های کلاس تایفون روسیه آنقدر بزرگ بودند که نه تنها از نظر استانداردهای زیردریایی هیولا بودند، بلکه تناژ آنها به تناژ ناو جنگی آلمانی بیسمارک در جنگ جهانی دوم نزدیک شد.
تایفون با خطوط طراحی گسترده و حجیم و با طول 574 فوت (175 متر) و قطر 75 فوت (23 متر) بی نظیر بود. همچنین از زمانی که در سال 1981 وارد خدمت شد، بسیاری از اسرار این زیر دریایی تا پایان جنگ سرد در دهه 1990 فاش نشدند و معما ماند.
تایفون واقعی در دهه 1970 متولد شد، زیرا اتحاد جماهیر شوروی به زیردریایی های موشک بالستیک هسته ای جدید کلاس اوهایو نیروی دریایی ایالات متحده که بار تسلیحات زیردریایی های قدیمی Polaris را از 16 به 24 سکوی پرتاب افزایش داده بود و موشک های جدید Trident II را با کلاهک های متعدد حمل می کرد واکنش نشان داد.
علاوه بر این، زیردریایی های موشکی نیروی دریایی شوروی توسط نیروهای شکار زیردریایی ناتو که به طور فزاینده ای کارآمد بودند و زیر پهنه های یخی اقیانوس منجمد شمالی مخفی میشدند تحت محاصره قرار میگرفتند.
برای مقابله با این چالش ها، زیردریایی پروژه 941 آکولا، که ناتو به آن لقب تایفون میداد، طراحی شد. هدف آن زدن اولین ضربه در جنگ هسته ای بین شرق و غرب نبود، بلکه به عنوان یک ذخیره استراتژیک هسته ای عظیم بود که شوروی می توانست در حمله دوم از آن استفاده کند.
مشکل این بود که نیاز به یک زیردریایی داشتند که بتواند در زیر یخ هزاران مایل دورتر از اهداف خود توان عملیاتی داشته باشد و بتواند 200 کلاهک جنگی را بر اساس فرمان رها کند. این به معنای جابجایی یک رکورد دیگر بود. این زیر دریایی قادر به استفاده از موشک بالستیک به نام R-39 SLBM بود که 84 تن وزن داشتند و 10 کلاهک با قدرت انفجاری تا 200 kt را حمل می کردند.
این الزامات به معنای ساخت یک زیردریایی (submarine : watercraft capable of independent operation underwater) بسیار بزرگ با استحکام بسیار بالا به نام تایفون بود. پوشش بیرونی پهن و مسطح طراحی خلاقانه این زیر دریایی را پنهان می کرد. به جای یک بدنه فشار، تایفون چندین بدنه داشت. در طرفین دو بدنه موازی وجود داشت. بالای اینها و زیر بال بزرگ بدنه سومی قرار داشت که مرکز فرماندهی را در بر می گرفت و در کمان بدنه چهارمی قرار داشت که اتاق اژدر بود. در قسمت جلو بین بدنه های موازی 20 لوله پرتاب موشک قرار داشت. همه اینها محکم به هم متصل شده بودند و برای استحکام بیشتر، در طراحی تیتانیوم نیز به کار رفته بود.
تایفون که توسط دو راکتور هسته‌ای آب تحت فشار OK-650 واقع در قسمت عقبی نیرو می‌گیرد، می‌توانست بیش از 120 روز در دریا بماند تا اینکه برای تامین منابع و چرخش خدمه به بندر بازگردد. با وجود تعداد زیاد خدمه، تایفون به طرز قابل توجهی راحت بود، با سالن های جادار، لمینت های چوبی و حتی یک استخر.
یک واقعیت گیج کننده در مورد تایفون این بود که موشک های کمتری نسبت به زیردریایی های کلاس اوهایو حمل می کرد. این به این دلیل بود که رهبری شوروی در زمان ساخت زیردریایی ها محدودیت‌های پیمان کنترل تسلیحات را پیش‌بینی می‌کرد و هیچ تمایلی برای مقابله با تغییرات لحظه آخری نداشت.
اگرچه نگاه کردن به آن قابل تحسین بود، اما اینکه تایفون تا چه حد در صورت وقوع جنگ موثر بوده است جای سوال دارد. هنگام بیرون آمدن از سطح، ذخیره کافی برای شکستن یخ نسبتاً نازک را داشت، اما یخ در قطب شمال بسیار ضخیم است. این یک مشکل بزرگ ایجاد می کرد.
دیمیتری دونسکوی آخرین تایفون از شش تایفونی است که ساخته شد و هفتمین آن در حالی که هنوز در حال ساخت بود لغو شد. پس از پایان جنگ سرد، ناوگان تایفون چیزی شبیه به یک سیستم تسلیحاتی بدون مأموریت شد. نگهداری و بازسازی زیردریایی ها آنقدر گران بود که دولت روسیه به این نتیجه رسید که ساخت زیردریایی های جدید و مدرن‌تر ارزان‌تر را در دستور کار قرار دهد.
تاکنون سه فروند زیردریایی کلاس تایفون با کمک ایالات متحده کنار گذاشته شده اند و دو فروند دیگر به همراه دیمیتری دونسکوی در انتظار خارج از رده قرار گرفتن هستند. ولادیمیر مالتسف، رئیس جنبش پشتیبانی نیروی دریایی روسیه گفت: رزمناو زیردریایی دیمیتری دونسکوی از نیروی دریایی روسیه خارج شده است.
