یک مطالعه جدید شواهد مستقیمی پیدا کرده است که نشان می دهد آنتی هیستامین های بدون نسخه می توانند غلاف عصبی محافظ آسیب دیده در افراد مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس را ترمیم کنند.
به گزارش تکناک، همچنین محققان یک نشانگر زیستی را شناسایی کردند که می‌تواند برای اندازه‌گیری اثربخشی این دارو مورد استفاده قرار گیرد و دری را به روی یک درمان جدید موثر برای بیماری ام اس باز کند.
در بیماری خودایمنی مولتیپل اسکلروزیس (MS)، سیستم ایمنی بدن به غلاف محافظ میلین که اعصاب را می پوشاند حمله می کند و باعث آسیبی غیرقابل برگشت می شود و ارتباط بین مغز و بدن را مختل می کند. تجزیه میلین که دمیلیناسیون نامیده می شود، می تواند علائمی ایجاد کند که شدت آن از بی حسی و گزگز تا کوری و فلج متغیر است.
هدف همه درمان های ام اس، از بین بردن دمیلیناسیون است که می تواند عملکرد صحیح عصبی را بازگرداند و ناتوانی طولانی مدت ناشی از این بیماری را کاهش دهد یا از آن جلوگیری کند. درمان‌های فعلی به جای از بین بردن فرآیند دمیل‌سازی، بر جنبه خودایمنی بیماری تمرکز می‌کنند به این معنی که دسترسی سلول‌های ایمنی به میلین را مسدود می‌کنند یا پاسخ التهابی بدن را کاهش می‌دهند.
اکنون، محققان دانشگاه کالیفرنیا یک آنتی هیستامین بدون نسخه به نام کلماستین را شناسایی کرده اند که می تواند آسیب به غلاف میلین را از بین ببرد و علاوه بر این، نشانگر زیستی را شناسایی کرده اند که می تواند اثربخشی این دارو را بررسی کند.
همه چیزهایی که راجع به اثربخشی این درمان گفته شده، به چیزی به نام “کسر آب میلین” یا MWF بستگی دارد. MWF به آبی که بین لایه‌های میلین که به دور اعصاب مغز می‌پیچد گیر افتاده است و نمی‌تواند به اندازه آبی که بین سلول‌های مغز شناور است، حرکت کند اشاره دارد. MWF نسبت آب میلین را به کل محتوای آب بافت مغز اندازه گیری می کند و یکپارچگی میلین را نشان می دهد.
محققان 50 بیمار مبتلا به ام اس را مورد بررسی قرار دادند که به دو گروه تقسیم شدند: گروه اول کلماستین را در سه ماه اول مطالعه دریافت کردند و دومی این دارو را در سه تا پنج ماه دریافت کردند و به آنها دارونما داده شد. محققان با استفاده از تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI)، MWF را در جسم پینه ای بیماران اندازه گیری کردند. جسم پینه ای بسته ای ضخیم از رشته های عصبی است که سمت چپ و راست مغز را به هم متصل می کند و با میلین متراکم است.
محققان متوجه شدند که در گروه اول، آب میلین پس از مصرف داروی آنتی هیستامین در شرکت کنندگان افزایش یافت و تا زمانی که قطع شد این افزایش ادامه یافت. در گروه دوم، آب میلین در زمانی که بیماران دارونما مصرف می کردند، کاهش یافت و با مصرف کلماستین افزایش یافت. همچنین محققان خاطرنشان کردند که میلین مجدد قابل توجهی در مناطقی غیر از جایی که ضایعات MS قابل مشاهده است، یعنی مناطقی که میلین آسیب دیده یا زخمی شده است، میلین افزایش یافته است.
محققان بر اساس یافته های خود می گویند که اندازه گیری تغییرات MWF در جسم پینه ای باید با استفاده از MRI باید به عنوان یک نشانگر زیستی استاندارد برای ارزیابی درمان های میلیناسیون مجدد استفاده شود.
آری گرین، نویسنده مسئول این مطالعه گفت: این اولین نمونه از ترمیم مغز است که در MRI برای یک بیماری مزمن عصبی ثبت شده است. این مطالعه اولین شواهد مستقیم، تایید شده بیولوژیکی و مبتنی بر تصویربرداری از ترمیم میلین ناشی از کلماستین را ارائه می دهد. این تحقیق استانداردی را برای تحقیقات آینده در مورد درمان‌های بازسازی کننده ساختار مغز ارائه می دهد.
محققان می گویند که داروی کلماستین تمایز سلول های بنیادی مسئول ساخت میلین را تحریک می کند و یک راه جایگزین برای درمان ام اس که بر سیستم ایمنی تمرکز ندارد، ارائه می دهد. اگرچه این نتایج امیدوارکننده است، اما محققان می گویند که هنوز به تحقیقات بیشتری در این مورد نیاز است.
در آینده، محققان قصد دارند پتانسیل داروی کلماستین را برای درمان آسیب مغزی در نوزادان نارس که اغلب آسیب میلین را تجربه می‌کنند، بررسی کنند.
