دانشمندان از فناوری انقلابی ویرایش ژن CRISPR برای وارد کردن کد ژنتیکی باستانی در موش‌ها استفاده کرده‌اند تا ویژگی های فیزیکی خویشاوندان منقرض شده م ادر طول مسیر تکامل، نئاندرتال ها و دنیسووا ها را روشن کنند.
به گزارش تکناک، یافته‌های این تحقیق نشان می‌دهد که ژنی به نام GLI3 که توسط نئاندرتال‌ها و دنیسوواها حمل می‌شود، نقش مهمی در شکل‌دهی ساختار بدن منحصربه‌فرد آنها داشته است.
ژن GLI3 که مسئول رشد جنینی در انسان مدرن است، با ناهنجاری های فیزیکی مانند پلی داکتیلی (رشد بیش از حد انگشتان یا وجود انگشتان اضافی) و تغییر شکل جمجمه مرتبط است.
جالب توجه است، در حالی که نئاندرتال‌ها و دنیسوواها نسخه کمی تغییر یافته از ژن GLI3 را حمل می‌کردند، هیچ یک از گونه ها پلی داکتیلی یا نقایص جمجمه ای تهدید کننده حیات را نشان ندادند.
تفاوت های مورفولوژیکی گونه های انسان مدرن و نخستین
با این حال، محققان متوجه تفاوت‌های مورفولوژیکی متمایز بین این گونه‌های انسان‌نمای باستانی و انسان‌های امروزی شدند، از جمله جمجمه‌های کشیده و پایین، برآمدگی‌های ابروهای بزرگ‌تر و قفسه‌های دنده‌ای وسیع‌تر.
دانشمندان به دنبال درک اینکه چگونه شکل باستانی ژن GLI3 بر رشد عموزاده های منقرض شده ما تأثیر گذاشته است، موش ها را طوری مهندسی کردند که نسخه معیوب این ژن را حمل کنند. نتایج شگفت‌انگیز بود، زیرا جوندگان دچار ناهنجاری‌های شدید جمجمه و مغز، همراه با پلی داکتیلی شدند. این آزمایش نقش حیاتی یک ژن GLI3 را در رشد سالم جنین تایید کرد.
در مقابل، موش‌هایی که برای حمل ژن نئاندرتال و انسان‌تبار دنیسووا مهندسی شده بودند، ساختارهای اسکلتی تغییر یافته‌ای مانند جمجمه‌های بزرگ، شکل مهره‌های مخدوش و ناهنجاری‌های دنده را نشان دادند. این یافته‌ها نشان می‌دهد که اگرچه ژن‌های باستانی به طور کامل رشد جنینی را مختل نمی‌کردند، اما تأثیر قابل‌توجهی بر مورفولوژی بستگان انسان‌های باستانی ما داشتند.
در مقایسه با موش‌های معمولی، موش‌های دارای ژن باستانی مهره‌های کمتر و پیچش دنده‌های قوی‌تری داشتند که یادآور تفاوت‌های مشاهده‌شده بین انسان‌های مدرن و نئاندرتال‌ها است. جالب اینجاست که برخی از این موش‌ها اشکال قفسه سینه‌ای نامتقارن مرتبط با اسکولیوز را نشان می‌دهند، وضعیتی که مطالعات اخیر نشان داده است که نئاندرتال‌ها ممکن است به همراه ماکروسفالی یا بزرگ شدن اندازه سر به آن حساس بوده باشند.
این یافته‌ها نشان می‌دهد که نسخه باستانی ژن GLI3 که توسط نئاندرتال‌ها و دنیسوواها حمل می‌شود، ممکن است نقش مهمی در شکل‌دهی ساختار سر و بدن متمایز آنها داشته باشد.
دانشمندان درگیر در این مطالعه پیشنهاد می‌کنند که این ویژگی‌ها با سبک زندگی پیش‌بینی‌شده نئاندرتال‌ها مرتبط است، و اشاره می‌کند که این ژن باستانی ویژگی‌های مفیدی را برای خویشاوندان منقرض شده انسان‌مان ارائه می‌دهد.
لازم به ذکر است که مطالعه در حال حاضر در انتظار داوری است. پس از انتشار، انتظار می رود این یافته ها تحقیقات بیشتری را در مورد دنیای شگفت انگیز تکامل انسان شعله ور کند و بینش های ارزشمندی را در مورد ویژگی های ژنتیکی و فیزیکی که منجر به پیدایش انسان مدرن شده، ارائه دهد.
