گروهی از دانشمندان چینی ماهواره‌ای مجهز به فناوری تصویربرداری لیزری توسعه داده‌اند که قادر است از فاصله‌ای بیش از ۱۰۰ کیلومتر، جزئیات چهره انسان را ثبت کند.
به گزارش تکناک به نقل از South China Morning Post ، این فناوری در مقایسه با دوربین‌های جاسوسی پیشرفته و تلسکوپ‌های سنتی، حداقل ۱۰۰ برابر عملکرد بهتری دارد.
این دستاورد می‌تواند کاربردهای گسترده‌ای داشته باشد و به اپراتورها امکان دهد ماهواره‌های خارجی را با دقتی بی‌سابقه تحت نظر بگیرند. پژوهشگران مؤسسه تحقیقات اطلاعات هوافضای آکادمی علوم چین، یافته‌های خود را در Chinese Journal of Lasers (شماره ۵۲، جلد ۳) منتشر کرده‌اند.
طبق گزارش South China Morning Post، محققان این فناوری را در آزمایشی دریاچه چینگهای، واقع در شمال غرب چین، مورد بررسی قرار داده‌اند. آنها از سیستمی جدید مبتنی بر SAL استفاده کرده‌اند؛ نوعی رادار لیزری که قابلیت تولید تصاویر دو‌بعدی و سه‌بعدی را دارد.
نحوه عملکرد ماهواره جاسوسی جدید
سامانه SAL با استفاده از حرکت اجسام (مانند یک ماهواره)، وضوح تصاویری را که تولید می‌کند، به میزان قابل‌توجهی افزایش می‌دهد. این در حالی است که سامانه‌های SAR پیشین از امواج مایکروویو با طول موج بلند استفاده می‌کردند که منجر به تصاویری با وضوح پایین‌تر می‌شد.
در مقابل، فناوری جدید در محدوده طول موج‌های نوری عمل می‌کند که بسیار کوتاه‌تر از امواج مایکروویو هستند و در نتیجه، تصاویری با کیفیت بالاتر ارائه می‌دهند. البته امواج مایکروویو مزیت نفوذپذیری بیشتری دارند، زیرا طول موج‌های بلندتر آنها کمتر دچار پراکندگی یا جذب می‌شوند.
در آزمایش انجام‌شده، سامانه Lidar مجموعه‌ای از منشورهای بازتابنده را که در فاصله ۱۰۱.۸ کیلومتری قرار داشتند، هدف گرفت و موفق شد جزئیاتی به کوچکی ۱.۷ میلی‌متر را تشخیص دهد و فواصل را با دقتی در حدود ۱۵.۶ میلی‌متر اندازه‌گیری کند.
این پیشرفت در مقایسه با فناوری‌های پیشین یک جهش قابل‌توجه محسوب می‌شود. برای مثال، در سال ۲۰۱۱، شرکت Lockheed Martin موفق شد در فاصله ۱.۶ کیلومتری، تصویری با وضوح ۲ سانتی‌متر ثبت کند. همچنین، در آزمایش دیگری که پیش‌تر در چین انجام شده بود، وضوح تصویری ۵ سانتی‌متری در فاصله ۶.۹ کیلومتری به دست آمده بود.
برای دستیابی به این سطح از دقت، پژوهشگران پرتو لیزری سامانه Lidar را از طریق یک آرایه میکرولنز ۴×۴ تقسیم کردند. این روش باعث شد که گشودگی دهانه اپتیکی سامانه که میزان نور ورودی به دوربین را تعیین می‌کند ، از ۱۷.۲ میلی‌متر به ۶۸.۸ میلی‌متر افزایش یابد. به این ترتیب، آنها موفق شدند از محدودیت‌های معمول در رابطه با تعادل میان میدان دید و اندازه دهانه عبور کنند؛ عاملی که پیش‌تر باعث محدودیت عملکرد این سامانه‌ها می‌شد.
البته باید توجه داشت که این آزمایش در شرایط جوی تقریباً ایده‌آل انجام شده است؛ یعنی در شرایطی که باد تقریباً ثابت بود و پوشش ابری محدودی وجود داشت. شرایط جوی نامساعد یا عوامل دیگری که موجب کاهش دید می‌شوند، می‌توانند دقت و قابلیت اطمینان این سامانه را به میزان قابل‌توجهی تحت تأثیر قرار دهند.
