محققان در Stanford Medicine یک دستگاه ایمپلنت بیسیم را ساختند که می تواند در از بین بردن و کشتن تومورهای مرگبار مغزی مورد استفاده قرار بگیرد.
به گزارش تک ناک، این دستگاه به حدی کوچک است که می توان آن را در مغز موش قرار داد تا سلولهای سرطانی را از بین ببرد. این دستگاه در دراز مدت می تواند به درمان های ناخوشایند و طولانی مدت سرطان که بیماران مبتلا به تومورهای مغزی مجبور به انجام آن هستند پایان دهد.
ایمپلنت بیسیم مورد نظر از راه دور فعال می شود و نانوذرات تزریق شده به تومور را گرم می کند تا کشتار سلول های سرطانی آغاز شود.
محققان موش های مبتلا به تومور مغزی را به مدت 15 دقیقه درمان روزانه به مدت بیش از 15 روز تحت درمان قرار دادند و افزایش قابل توجهی زمان بقا را ثبت کردند.
حامد آرامی، یکی از نویسندگان این مقاله گفت: نانوذرات به ما کمک میکنند که برای درمان فقط تومور را هدف قرار دهیم، بنابراین عوارض جانبی در مقایسه با شیمیدرمانی و پرتودرمانی نسبتا کمتر خواهد بود.
درمانهای فتوترمال، که از نور برای گرم کردن نانوذرات در حین مبارزه با تومورهای مغزی استفاده میکنند، چیز جدیدی نیستند. با این حال، آنها را فقط می توان در طول جراحی در حالی که تومور در معرض منبع نور قرار دارد، اعمال کرد.
سام گامبیر، رئیس سابق رادیولوژی در پزشکی استنفورد و پیشگام در تصویربرداری مولکولی با آدا پون، با دانشیار مهندسی برق دانشگاه استنفورد تماس گرفت تا یک روش جدید که به مبارزه با تومورهای مغزی بدون باز کردن مغز کمک می کند را ارائه دهد.
پون گفت: وقتی آن ایمیل را از سام دریافت کردم، دیدم که کاری که او میخواهد انجام دهد واقعاً با آنچه که آزمایشگاه ما روی آن تمرکز کرده است، یعنی استفاده از الکترونیک برای درمان بیماریها، مطابقت دارد.
چگونه کار می کند؟
پس از چهار سال کار سخت، محققان سیستمی را توسعه دادند که می تواند محل دقیق تومورها را گرم کند تا آنها را شکست دهد.
ایمپلنت بی سیم بین پوست و جمجمه کاشته می شود.سپس نانوذرات طلا از طریق یک سوراخ کوچک در جمجمه به تومور تزریق می شود. این ایمپلنت نور مادون قرمز ساطع می کند که به بافت مغز نفوذ می کند تا نانوذراتی را فعال کند که دما را تا 5 درجه سانتیگراد افزایش می دهد. در این روش با تنظیم قدرت و طول موج نور می توان تومورها را در اندازه های متفاوت از بین برد.
آرامی گفت: فکر می کنیم این گرمای کم که از نظر بالینی در حد قابل قبولی است، تأثیری بر فعالیت های عادی مغز ندارد.
به گفته محققان، موش هایی که با ایمپلنت بیسیم درمان را دریافت کردند، بیشتر از موش های درمان نشده عمر کردند. زمان بقا دو برابر شد، حتی به طور متوسط سه برابر شد. این درمان همراه با شیمی درمانی، در طولانی تر کردن زمان بقای موش ها موفقیت آمیز بود.
آرامی گفت: بیماران گلیوبلاستوما اغلب دو تا سه سال پس از تشخیص زنده نمی مانند، زیرا نمی توان تمام قسمت های تومور را از بین برد و تومور می تواند به دارو یا در برابر پرتو مقاوم شود. هدف ترکیب این روش با سایر درمان ها برای افزایش بقای مبتلایان است.
