دانشجویان یک کالج ، ماهواره ای با استفاده از باتری های قلمی و یک ریزپردازنده 20 دلاری ساخته اند که می تواند کارکردهای جالبی در موضوعات هوافضا داشته باشد.
به گزارش تکناک، فرستادن یک ماهواره به مدار با استفاده از یک موشک هزینه بسیاری دارد. به صورت دقیق این هزینه حداقل حدود 50 میلیون دلار است.
در حالی که این امر به شدت افرادی را که می توانند به صنعت فضایی دسترسی داشته باشند محدود می کند، با این وجود این قسمت بد ماجرا نیست. به گفته ناسا، در حال حاضر حدود 27،000 توده زباله فضایی در بالای سر انسان‌ها در حال چرخش هستند که به طور متوسط 25 سال بعد از مدار سقوط خواهند کرد و در اتمسفر زمین خواهند سوخت.
با این حال، کاهش هزینه ها و در عین حال کوتاه شدن طول عمر ماهواره ها مهم است تا اکتشاف و استفاده از فضا ایمن و موفقیت آمیز باقی بماند. از شانس و اقبال خوب، گروهی از دانشجویان و محققان در دانشگاه براون پیشرفت‌های امیدوارکننده‌ای برای هر دو موضوع داشتند.
سال گذشته، این تیم با موفقیت ماهواره مکعبی کوچک خود را به اندازه یک نان را با هزینه تولید نسبتاً پایین 10،000 دلار با یک موشک فالکون 9 اسپیس ایکس به فضا پرتاب کرد که طول عمر آن به طور چشمگیری کاهش یافته و تنها پنج سال تخمین زده می شود.
علاوه بر این، بسیاری از اجزای این ماهواره های کوچک با استفاده از قطعات قابل دسترس و آماده مصرف ساخته شده است، مانند یک ریزپردازنده محبوب 20 دلاری که توسط 48 باتری قلمی تغذیه می شود. این ماهواره کوچک با نام SBUDNIC (مخفف نام دانشجویان سازنده آن) احتمالاً اولین مورد از نوع خود است که تقریباً به طور کامل از موادی ساخته شده است که به طور خاص برای سفر فضایی طراحی نشده‌اند. این گروه یک بادبان کششی چاپ سه بعدی ساخته شده از نوار کاپتون را به ماهواره متصل کرده است که زمانی که مکعب به مدار نزدیک به 520 کیلومتری زمین رسید، باز شود.
ریک فلیتر، دانشیار مهندسی در براون، در بیانیه‌ای توضیح داد که تئوری و فیزیک نحوه عملکرد این روش به خوبی پذیرفته شده است. آنچه این ماموریت نشان داد بیشتر در مورد چگونگی درک این نوآوری بود. اینکه چگونه مکانیزمی ایجاد می کنید که این کار را انجام می دهد و چگونه آن را انجام می دهید تا سبک، کوچک و مقرون به صرفه باشد.
با موفقیت چشمگیر SBUDNIC، محققان امیدوارند که اجرای طرح‌های بادبان کششی مشابه در مقیاس بزرگتر برای ماهواره‌های آینده بتواند به کاهش چشمگیر طول عمر آنها کمک کند. در نتیجه تراکم زباله های فضا کاهش می‌یابد تا محیط امن‌تری برای مدارگردهای دیگر، چه انسانی و چه مصنوعی، وجود داشته باشد.
