اخیرا محققان یک استراتژی غربالگری دو مرحله‌ای کارآمد و مقرون‌به‌صرفه را شناسایی کرده‌اند که با دقت بالا مشخص می‌کند که کدام بیماران دیابتی نوع 2 برای جلوگیری از نارسایی قلبی کشنده نیاز به درمان دارند.
به گزارش تکناک، دیابت یک عامل خطرناک شناخته شده برای ابتلا به بیماری‌های قلبی عروقی (CVD) است. در مقایسه با افراد بدون دیابت، در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 به طور قابل توجهی خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی عروقی و مرگ و میر زیاد است و این افراد بیش از دو برابر خطر ابتلا به نارسایی قلبی را دارند که یک وضعیت جدی است که با گذشت زمان بدتر می شود و کشنده است.
مطالعه جدیدی که توسط محققان مرکز پزشکی دانشگاه تگزاس ساوت‌وسترن (UTSW) انجام شد، بررسی کرد که چه پروتکل‌های غربالگری در شناسایی بیماران دیابتی نوع 2 که به دارو برای جلوگیری از نارسایی قلبی نیاز دارند، حتی اگر کم خطر در نظر گرفته شوند، مؤثرتر است.
آمباریش پاندی، نویسنده مسئول این مطالعه گفت: دیابت اغلب منجر به ابتلا به بیماری‌های قلبی عروقی می شود که نارسایی قلبی یکی از شایع ترین تظاهرات آن است. در سال‌های اخیر، بسیاری از پزشکان برای شناسایی افرادی که در معرض خطر ابتلا به نارسایی قلبی هستند، به روش‌های غربالگری یک مرحله‌ای مانند امتیازات خطر بالینی، آزمایش‌های نشانگر زیستی یا اکوکاردیوگرافی اعتماد کرده‌اند. اما حتی بیمارانی که با این ابزارهای ارزیابی تک مرحله ای به‌عنوان کم خطر در نظر گرفته می شوند، گاهی اوقات دچار نارسایی قلبی می شوند. علاوه بر این، آزمایش همه افراد مبتلا به دیابت با ارزیابی‌های نشانگر زیستی یا اکو اغلب گران‌قیمت است و امکان‌پذیر یا مقرون به صرفه نیست.
محققان داده های 6293 بیمار دیابتی را که در هفت مطالعه شرکت کرده بودند، بررسی کردند. از این تعداد، 4889 نفر هیچ نشانه‌ای از بیماری آترواسکلروتیک قلبی عروقی (ASCVD)، تجمع چربی، کلسترول و سایر مواردی که می‌توانند شریان‌ها را مسدود کنند، نداشتند. همه بیماران برای تعیین میزان خطر ابتلا به نارسایی قلبی غربالگری شده بودند. با مقایسه روش های غربالگری و خطر نارسایی قلبی در یک پیگیری پنج ساله، محققان پروتکل های غربالگری را تعیین کردند که به بهترین وجه افراد در معرض خطر را پیش بینی می کرد.
پاندی گفت: مطالعه ما نشان داد که 30 تا 50 درصد از کل حوادث نارسایی قلبی در جمعیت بدون آترواسکلروتیک قلبی عروقی شایع در افراد کم خطر که با یک استراتژی غربالگری بررسی شده‌اند، رخ داده است. اما زمانی که مرحله دوم غربالگری اضافه شد، تقریباً 85 درصد از موارد واقعی نارسایی قلبی شناسایی شدند. این مسئله نشان می دهد که درصد قابل توجهی از بیماران مبتلا به دیابت که می توانند از درمان های پیشگیرانه تهاجمی تر بهره مند شوند، نادیده گرفته می شوند.
پروتکل‌های غربالگری دو مرحله‌ای مختلف شامل امتیاز WATCH-DM (ابزار ارزیابی سریعی که خطر نارسایی قلبی در دیابتی‌ها را پیش‌بینی می‌کند)، بیومارکرهای خون، از جمله میزان پپتید ناتریورتیک (پروتئین‌هایی که هنگام کشش استرس‌زای عضله قلب تولید می‌شوند) و اکوکاردیوگرافی (از امواج صوتی برای بررسی ساختار و عملکرد قلب استفاده می کند) مورد ارزیابی قرار گرفتند.
کرشاو پاتل، نویسنده ارشد این مطالعه گفت: ما کشف کردیم که ارزیابی امتیاز خطر WATCH-DM در همه افراد، و به دنبال آن پپتیدهای ناتریورتیک فقط در میان افرادی که بر اساس امتیاز خطر WATCH-DM کم خطر در نظر گرفته می شدند، کارآمدترین راهبردهای غربالگری دو مرحله ای برای ارزیابی خطر نارسایی قلبی و درمان های پیشگیرانه هدفمند بود.
درمان های پیشگیرانه شامل مهارکننده های سدیم-گلوکز کوترانسپورتر-2 (SGLT2) است. مهارکننده‌های SGLT2 که در اصل به عنوان داروهایی برای کنترل میزان بالای گلوکز خون شناخته می‌شوند، به عنوان یک درمان اصلی نارسایی قلبی برای محافظت از سلامت قلب معرفی شده‌اند. یک بررسی در سال 2021 از 15 آزمایش و بیش از 20000 بیمار نشان داد که مهارکننده های SGLT2 به طور قابل توجهی مرگ و میر ناشی از همه علل، مرگ و میر ناشی از بیماری‌های قلبی عروقی و نارسایی قلبی را کاهش می دهد.
کارآمدی غربالگری اکوکاردیوگرافی در رویکرد دو مرحله‌ای که توسط محققان پیشنهاد شده بود، مشخص نبود. اگرچه تعیین خطر پس از ارزیابی بالینی مفید است، اکواردیوگرافی نسبت به آزمایش خون پپتید ناتریورتیک گران‌تر و زمان‌برتر است، به این معنی که احتمال بررسی آن کمتر است مگر اینکه بیمار از قبل پرخطر در نظر گرفته شود یا دلیل دیگری برای انجام این روش وجود داشته باشد.
پاندی گفت: کلید بهبود توانایی ما برای شناسایی افرادی که بیشتر به درمان پیشگیرانه نیاز دارند، استفاده از ابزارهای غربالگری مقرون به صرفه است که به راحتی در بیمارستان قابل اجرا هستند. یافته‌های ما با نشان دادن یک رویکرد کارآمد و مؤثر که به پزشکان تصور بهتری از خطر واقعی بیماران شان می‌دهد، زمینه تشخیص و درمان را پیشرفت می‌دهد.
