آزمایشی که نتایج آن اخیراً در مجله The BMJ منتشر شده است، نشان می‌دهد که درمان تزریقی سالین که معمولاً برای درمان تاندونوپاتی کلسیفیک شانه استفاده می‌شود، در مقایسه با دارونما هیچ مزیت قابل‌توجهی ندارد.
به گزارش تکناک، این مطالعه نشان می‌دهد که مزایای درک شده لاواژ با هدایت اولتراسوند (روشی که در آن سالین به رسوبات کلسیم تزریق می‌شود تا آنها را حل کند)، حتی زمانی که با تزریق استروئید ترکیب می‌شود، معادل آن درما‌ن‌هایی است که از درمان ساختگی (دارونما) به دست می‌آید.
محققان می گویند این یافته ها استفاده از لاواژ با هدایت اولتراسوند برای این بیماری را زیر سوال می برد و باید منجر به بازنگری اساسی دستورالعمل های درمانی موجود شود.
پیشینه و روش تحقیق
علیرغم استفاده گسترده، لاواژ با هدایت اولتراسوند هرگز با درمان ساختگی مقایسه نشده است، بنابراین مشخص نیست که آیا بهبودهای گزارش شده به دلیل خود درمان، بهبود طبیعی در طول زمان، یا اثر دارونما است.
برای پر کردن این شکاف مهم شواهد، محققان در نروژ و سوئد اولین آزمایش کنترل‌شده و ساختگی خود را برای آزمایش تأثیر واقعی لاواژ با هدایت اولتراسوند با تزریق استروئید برای بیماران مبتلا به تاندیوپاتی کلسیفیک شانه انجام دادند.
یافته‌های آنها بر اساس مطالعه 218 بزرگسال (میانگین سنی 50 سال؛ حدود 65 درصد زن) بود که بین آوریل 2015 تا مارس 2020 با علائم پایدار تاندونوپاتی کلسیفیک برای حداقل سه ماه به شش بیمارستان در نروژ و سوئد مراجعه کرده‌اند.
در شروع آزمایش، بیماران اطلاعاتی در مورد طیف وسیعی از عوامل سلامتی و سبک زندگی خود ارائه کردند و برای ارزیابی اندازه رسوبات کلسیم، از آنها عکس با اشعه ایکس گرفته شد.
سپس بیماران به طور تصادفی به سه گروه درمانی تقسیم شدند: گروهی که تحت درمان با لاواژ به همراه تزریق استروئید (73) بودند، گروهی که تحت درمان با لاواژ ساختگی به اضافه تزریق استروئید (74) بودند و گروه تحت درمان با درمانی ساختگی (71). پس از درمان، از همه بیماران خواسته شد تا یک برنامه ورزشی در خانه انجام دهند.
ارزیابی و یافته ها
معیار اصلی مورد علاقه محققان، شدت درد و ناتوانی عملکردی در نمره شانه آکسفورد (مقیاس 48-0 امتیازی) بود که توسط بیماران پس از دو و شش هفته و چهار، هشت، 12 و 24 ماه گزارش شد.
در چهار ماهگی، تفاوت معناداری در درد و محدودیت عملکردی در بین سه گروه مشاهده نشد. نمرات در ارزیابی های بعدی مشابه باقی ماندند، حتی در بیمارانی که رسوبات کلسیم آنها ناپدید شده بود، که به گفته محققان این دیدگاه را زیر سوال می برد که حل کردن کلسیم در اطراف مفصل علائم را برطرف می کند.
گروه‌هایی که تزریق استروئید انجام می‌دادند، تسکین درد بهتری را نسبت به گروه تحت درمان با درمان ساختگی در دو و شش هفته پس از درمان گزارش کردند اما بهبودها در چهار ماهگی تفاوتی با درمان ساختگی نداشتند.
مشاهدات و توصیه ها
محققان چندین محدودیت مانند عدم وجود یک گروه بدون درمان برای ارزیابی سیر طبیعی بیماری را تصدیق می کنند، اما می گویند طراحی آزمایش آنها از جمله وجود یک گروه ساختگی، به آنها اجازه می دهد تا اثر بالینی و واقعی درمان فعال را ارزیابی کنند.
به این ترتیب، آنها نتیجه می‌گیرند: نتایج ما توصیه‌های موجود برای درمان تاندونوپاتی کلسیفیک را زیر سوال می‌برد و ممکن است نیاز به بازنگری اساسی در مفاهیم درمان تثبیت‌شده برای این بیماری داشته باشد.
آنها می‌افزایند: مطالعات آینده باید درمان های جایگزین مانند برنامه های فیزیوتراپی تعریف شده را بررسی کند و باید شامل یک گروه بدون درمان برای ارزیابی تأثیر سیر طبیعی تاندونوپاتی کلسیفیک بر نتایج باشد.
در یک مقاله مرتبط، محققان آمریکایی می گویند که به نظر می رسد تاکنون از روش درمانی لاواژ بیش از حد استفاده شده است و ممکن است آنطور که فکر می کردیم مؤثر نباشد. با این حال، نتیجه گیری اینکه لاواژ با هدایت اولتراسوند یا تزریق کورتیکواستروئید ساب آکرومیال دیگر نقشی در درمان تاندیوپاتی کلسیفیک شانه ندارد، زودرس خواهد بود.
محققان پیشنهاد می کنند که مطالعات آینده باید شامل یک گروه تحت کنترل که با داروهای ساختگی تحت درمان هستند، باشد، پاسخ درمانی را زودتر در دوره علامت دار ارزیابی کند، و بررسی کند که آیا سیستم های طبقه بندی اولتراسونوگرافی می توانند پاسخ درمان را بهتر پیش بینی کنند یا خیر.
