یک مطالعه جدید نشان می‌دهد بزرگسالان جوانی که از داروهای محرک برای بهبود اختلال کمبود توجه/بیش فعالی (ADHD) استفاده می‌کنند، نسبت به افرادی که از این داروها استفاده نمی‌کنند، به‌طور قابل‌توجهی بیشتر به کاردیومیوپاتی (ضعف عضله قلب) دچار می شوند.
به گزارش تکناک، این مطالعه نشان داد که افرادی که داروهای محرکی مانند آدرال و ریتالین مصرف می‌کردند، در مقایسه با افرادی که از این داروها استفاده نمی‌کردند، در یک سال 17 درصد بیشتر و تا 8 سال آینده 57 درصد بیشتر در معرض خطر ابتلا به کاردیومیوپاتی بودند.
کاردیومیوپاتی شامل تغییرات ساختاری در عضله قلب است که توانایی پمپاژ آن را ضعیف می‌کند. این مسئله می‌تواند باعث شود که فرد به راحتی خسته شود و توانایی او را برای انجام کارهای روزانه محدود کند و اغلب با گذشت زمان بدتر می‌شود.
با این حال، محققان گفتند که خطر کلی کاردیومیوپاتی حتی زمانی که از محرک‌ها برای مدت طولانی استفاده می‌شد، نسبتاً پایین باقی می‌ماند. آنها گفتند که این یافته‌ها لزوماً به نیاز پزشکان به تغییر رویکرد خود در غربالگری بیماران یا تجویز داروهای محرک دیگر اشاره نمی‌کند.
پاسخ پزشکی و پیامدهای بلند مدت
پائولین جرارد، نویسنده اصلی این مطالعه می‌گوید: هرچه بیماران مدت طولانی‌تری از این داروها استفاده کنند، احتمال ابتلا به کاردیومیوپاتی در آنها بیشتر می‌شود، اما خطر آن بسیار کم است. فکر نمی‌کنم این دلیلی برای توقف تجویز این داروها باشد. این یک خطر واقعی، اما کوچک است.
ADHD یکی از شایع‌ترین اختلالات عصبی رشدی در کودکان است که از هر 10 کودک آمریکایی 3 تا 17 ساله یک نفر را تحت تاثیر قرار می‌دهد و می‌تواند تا بزرگسالی ادامه یابد. معمولاً این بیماری در ابتدا با رفتاردرمانی درمان می‌شود، که ممکن است با داروهای محرک یا غیرمحرک ترکیب شود تا به کنترل رفتارهایی کمک کند که با زندگی و روابط روزمره تداخل دارند. داروهای محرک می‌توانند فشار خون را با تپش قلب سریع‌تر و نیروی بیشتر افزایش دهند.
طراحی مطالعه و تجزیه و تحلیل داده‌ها
اکثر مطالعات قبلی که ایمنی داروهای محرک را ارزیابی می‌کردند، بر یکی دو سال اول استفاده متمرکز بودند و هیچ شواهدی دال بر آسیب به قلب پیدا نکردند. جرارد گفت: از آنجایی که بسیاری از بیماران این داروها را از اوایل کودکی مصرف می‌کنند و مصرف آنها را تا بزرگسالی ادامه می‌دهند، این مطالعه جدید برای ارزیابی پتانسیل آنها برای ایجاد آسیب در مدت زمان طولانی طراحی شده است.
با استفاده از پایگاه داده تحقیقاتی TriNetX که شامل اطلاعاتی از حدود 80 بیمارستان در سراسر ایالات متحده است، محققان داده‌های افراد مبتلا به ADHD را بین 20 تا 40 سال تجزیه و تحلیل کردند. افراد با وجود یا عدم وجود نسخه‌ای برای داروهای محرک همراه با کاردیومیوپاتی که به‌طور بالقوه می‌تواند با استفاده از محرک مرتبط باشد، مورد بررسی قرار گرفتند. افراد مبتلا به آسیب قلبی ناشی از سایر عوامل شناخته شده مانند درمان‌های سرطان، از مطالعه خارج شدند.
برای تجزیه و تحلیل، محققان هر فردی را که برای آنها محرک تجویز شده بود، با فردی که برای آنها محرک تجویز نشده بود، مقایسه کردند، اما تا حد ممکن از همه جنبه‌ها مانند سن، جنسیت، و سایر شرایط سلامتی مشابه بودند. به‌طور کلی، 12759 جفت ایجاد شد که حداقل به مدت 10 سال دنبال شدند. از بین این جفت‌ها، افرادی که داروهای محرک تجویز می‌کردند، به‌طور قابل‌توجهی در طول دوره پیگیری 10 ساله، بیشتر در معرض ابتلا به کاردیومیوپاتی بودند و این شکاف هر سال بزرگ‌تر می‌شد، به جز دو مورد آخر که کمی کاهش یافت.
علیرغم شکاف قابل‌توجه، شیوع کلی کاردیومیوپاتی همچنان در هر دو گروه بسیار کم بود. پس از تجویز داروهای محرک به مدت 10 سال، 0.72٪ (کمتر از سه چهارم یک درصد) از بیماران مبتلا به کاردیومیوپاتی شدند، در حالی که این میزان در بین افرادی که داروهای محرک برای آنها تجویز نشده بود، 0.53٪ (کمی بیش از نیم درصد) بود.
جرارد گفت: تقریباً بین 2000 بیمار که یک سال از این داروها استفاده می‌کنند، فقط ممکن است یکی از آنها را به کاردیومیوپاتی مبتلا شوند که در غیر این صورت دچار آن نمی‌شدند. اما اگر بیمار به مدت 10 سال از این داروها استفاده کند، 1 نفر از 500 به این بیماری مبتلا خواهد شد.
در این سطوح، محققان گفتند که این مطالعه نشان نمی‌دهد که آزمایش تهاجمی برای خطر قلبی عروقی قبل از تجویز داروهای محرک ضروری است، زیرا مزایای آزمایش باید در برابر خطرات و هزینه‌ها متعادل شود. آنها پیشنهاد می‌کنند که مطالعات بیشتر می‌تواند به شناسایی بیماران در معرض خطر بیشتر که ممکن است از رویکردهای تشخیصی آینده سود ببرند، کمک کند.
جرارد گفت که مطالعه تفاوت‌های بین انواع مختلف داروهای ADHD و انواع مختلف کاردیومیوپاتی‌ها نیز می‌تواند مفید باشد.
(زیرنویس تصویر: تحقیقات نشان می‌دهد که جوانانی که از محرک‌های ADHD مانند آدرال و ریتالین استفاده می‌کنند، خطر کمی برای ابتلا به کاردیومیوپاتی دارند که نشان‌دهنده عدم نیاز فوری به تغییر در شیوه‌های تجویز است)
