برای اینکه ربات ها به طور موثر در عملیات جستجو و نجات شرکت کنند، باید به طور موثر از موانع سر راه خود عبور کنند.
به گزارش تکناک، یکی از مناطقی که رایج است و به سختی می توان در آن جستجو کرد، مناطقی با پوشش گیاهی متراکم است.
رباتها معمولاً از ترکیبی از حسگرها برای درک محیط اطراف خود مانند حسگرهای اولتراسونیک، لیدار (تشخیص نور و محدوده)، سنسورهای مادون قرمز و سیستمهای دوربین استفاده میکنند. با این حال، این موارد اغلب کافی نیستند تا به رباتها (robot : mechanical or virtual artificial agent carrying out physical activities, which can be guided by an external control device or the control may be embedded within) اجازه دهند تا از پوشش گیاهی که معمولاً در محیطهای بیرونی واقعی یافت میشود، عبور کنند.
به همین دلیل است که مهندسان دانشگاه کارنگی ملون در حال کار بر روی حل این معضل خاص هستند.
بردن ربات به فضای بیرون
دیوید اولوگان، دانشجوی کارشناسی ارشد که در رشته مهندسی مکانیک در کارنگی تحصیل میکند، در بیانیهای گفت: وقتی رباتها را به بیرون از خانه میبرید، همه مشکل تعامل با محیط بهطور تصاعدی دشوارتر میشود، زیرا باید در هر کاری که انجام میدهید دقیقتر عمل کنید.
سیستم شما باید به اندازه کافی قوی باشد تا بتواند شرایط پیش بینی نشده یا موانعی را که ممکن است با آن مواجه شوید، کنترل کند. مقابله با این مشکل که لزوما هنوز حل نشده است جالب است.
برای دستیابی به این نوع سیستم، مهندسان در حال کار بر روی یک استراتژی راه رفتن واکنشی هستند تا بر روی یک ربات چهارپا اعمال شود. این نوع رباتها نسبت به همتایان چرخدار خود در اجتناب از درختان و شاخهها بسیار مجهزتر هستند و بنابراین ماشینهایی بودند که توسط تیم کارنگی انتخاب شدند.
مهندسان اقدام به ساخت نوعی ربات کردند که در واقع می تواند اندام های خود را کنترل کند تا ارزیابی کند که آیا چیزی روی آنها گیر کرده است؟ سپس اقدام مناسب برای آزاد کردن پاهای خود انجام دهد. این کار آسانی نیست!
اولگان گفت: ربات های پادار میتوانند جای پا را انتخاب کنند و از روی چیزها رد شوند. مشکل این است که در هر مرحله، ربات باید در مورد جای پای خود استدلال کند. سیستم فوق العاده ظریف است. اگر به یک پله برخورد کنید، کل ربات شما می تواند سقوط کند، بنابراین ما به روش هایی برای پاسخ به تماس خارجی نیاز داریم.
جمع کردن پاها به صورت واکنشی
تیم مهندسی تکنیکهای زیادی را برای رها کردن پاهای ربات از موانع مانند گامهای بلند و روش خم کردن زانو به جلو را امتحان کردند. با این حال، بهترین رویکرد روشی بود که ربات به صورت واکنشی پاهای خود را جمع کند.
ثابت شد که این رویکرد مثمر ثمر است و ربات را چابک تر می کند و در مسیریابی در محیطی مملو از موانع بالقوه ماهرتر می شود. بهتر از همه، این رویکرد جدید را می توان در سیستم عامل های دیگر ربات ها بدون نیاز به ایجاد هیچ تغییری در سخت افزار آنها گنجاند. این بدان معنی است که سیستم بسیار قابل تنظیم و سازگار است.
کاربردهای روش جدید بسیار و متنوع است. اجتناب از موانع و ناوبری موثر برای طیف وسیعی از کاربردهای رباتیک، از جمله وسایل نقلیه خودران، هواپیماهای بدون سرنشین، رباتهای صنعتی و ربات های خدماتی بسیار مهم است.
همانطور که پیشرفتها در فناوری حسگر، یادگیری ماشین و الگوریتمهای رباتیک همچنان در حال پیشرفت هستند، رباتها در همه جا از پیشرفتهایی در قابلیتهای خود برای حرکت در محیطهای پیچیده و پویا بهره میبرند.