بیماری ADHD فقط یک بیماری مخرب مربوط به دوران کودکی نیست و می تواند اثرات نامطلوبی برای سایر سنین از جمله افراد مسن داشته باشد.
به گزارش تکناک، اثبات این گفته با اعداد محافظه کارانه ای که تخمین می زنند که 8.7 میلیون بزرگسال در ایالات متحده، چه تشخیص داده شده و چه غیر تشخیص داده شده، به این بیماری مبتلا هستند، مشخص می شود. با این حال افراد مسن 50 ساله و بالاتر، نه تنها به طور مداوم در مطالعات ADHD حضور ندارند، بلکه اگر حتی سعی کنند به دنبال درمان باشند، با موانعی روبرو می شوند.
به همین منظور محققان دانشگاه اوربرو در سوئد به داده های بین المللی ثبت شده و مطالعات مبتنی بر جامعه روی بیش از 20 میلیون نفر در سراسر جهان از جمله 41000 فرد مبتلا به ADHD پرداختند و متوجه شدند که تا سال 2020، تنها 20 مقاله با 32 مجموعه داده به افراد مسن درگیر این بیماری پرداخته است.
ماجا دوبروساویچ ، نویسنده این مطالعه گفت: تعداد قابل توجهی از بزرگسالان 50 ساله و بالاتر دارای میزان بالایی از علائم بیماری ADHD هستند، اما بسیاری از آنها تشخیص یا درمان نشده اند.
اگرچه بیماری ADHD یک بیماری عصبی رشدی است، اما اکثر مردم از آن آگاهی ندارند و از آن جایی که این اختلال، یک اختلال پیچیده است، تشخیص و درمان آن دشوار است.
مغزهای افراد مبتلا به ADHD دچار کمبود ناقل عصبی نوراپینفن هستند که ارتباط نزدیکی با دوپامین دارد و مرکز پاداش و لذت مغز را تنظیم می‌کند. علاوه بر این، یک مغز مبتلا به ADHD عملکردی در قشر پیشانی، سیستم لیمبیک، گانگلیون های پایه و سیستم فعال کننده مشبک دارد، که اساساً به این معناست که ارتباط عصبی کوتاهی دارد که این مسئله در مجموعه ای از علائم ظاهر می شود که می تواند بین افراد بسیار متفاوت باشد.
ADHD یک اختلال عصبی فوق‌العاده پیچیده است و تشخیص آن در بزرگسالان مسن‌تر دشوارتر می‌شود، زیرا آنها علائم زیادی از نشانه‌های زوال عقل مرتبط با سن را دارند.
ماجا دوبروساویچ گفت: یکی از دلایلی که بسیاری از افراد مسن تشخیص داده نمی شوند این است که علائم ADHD آنها اغلب با روند طبیعی پیری یا مراحل اولیه زوال عقل اشتباه گرفته می شود.
اگرچه رفتارهایی مانند فراموشی، حافظه ضعیف و نوسانات خلقی را می توان به عنوان علائم مرتبط با افزایش سن نادیده گرفت، اما افراد مسن مبتلا به ADHD نیز بیشتر در معرض ابتلا به زوال عقل، فشار خون بالا، نارسایی قلبی، سکته، دیابت نوع 2 و چاقی هستند.
دوبروساویچ گفت: افراد مبتلا به ADHD به طور قابل توجهی در معرض خطر ابتلا به زوال عقل و اختلال ذهنی خفیف هستند که این مسئله بر توانایی آنها در به خاطر سپردن، دریافت و پردازش اطلاعات تاثیر می گذارد.
از آنجایی که ADHD ارثی است، محققان بر این باورند که حذف چنین بخش بزرگی از جمعیت از مطالعات و بازنگری نکردن سیستم‌های تشخیصی فعلی که به سمت کودکان و بزرگسالان جوانتر منحرف شده‌اند، یک اشکال بزرگ است.
او گفت: ” افزایش آگاهی در مورد ADHD در این گروه سنی مهم است زیرا تشخیص مناسب و درمان کافی را برای افراد بیشتری امکان پذیر می کند.
این مطالعه در مجله Expert Review of Neurotherapeutics منتشر شد.
