تاثیر تمرینات استقامتی بر عضلات

هر چه بیشتر روی استقامت خود تمرین کنیم، هم خودمان تندرست تر می شویم و هم عضلات ما قوی تر می شوند.

به گزارش تکناک، با انجام تمرین استقامتی، عضلات سازگار می شوند و می توانند برای مدت زمان طولانی تر، عملکرد بهتری داشته باشند. اکنون دانشمندان حقایق جدیدی را در مورد این سازگاری های ماهیچه ای نشان می دهند.

تمرینات استقامتی فواید زیادی دارند. انجام تمرینات منظم نه تنها با تناسب اندام، سلامت کلی ما را افزایش می دهد، بلکه باعث ایجاد تغییرات قابل توجهی در ساختار عضلانی نیز می شود.

این تغییرات منجر به خستگی کمتر عضلات می شوند، انرژی بیشتری تولید می کنند و مصرف اکسیژن را بهینه می کنند. محققان دانشگاه بازل اخیراً با استفاده از آزمایش‌هایی روی موش‌ها به عنوان مبنایی برای یافته‌های خود، به درک عمیق‌تر این دگرگونی‌های عضلانی پرداخته‌اند.

پروفسور کریستوف هندشین، که مدتها در حال تحقیق در مورد ساختار عضلانی در دانشگاه بازل بوده است، می گوید: انطباق ماهیچه ها با فعالیت بدنی یک پدیده کاملاً شناخته شده است.

ما می‌خواستیم بفهمیم در طول تمرینات ورزشی دقیقاً چه اتفاقی در عضله می‌افتد. او و تیمش اکنون بینش های جدیدی در مورد متابولیسم طبیعی انطباق ماهیچه ها با فعالیت بدنی منتشر کرده اند.

وضعیت تمرین در ژن ها منعکس می شود

در مطالعه حاضر، تیم تحقیقاتی هندشین ماهیچه‌های تمرین‌نشده را با موش‌های تمرین شده مقایسه کردند و بررسی کردند که چگونه فعالیت ژن در پاسخ به تمرینات تغییر می‌کند. رگولا فورر، نویسنده اول این مطالعه می‌گوید: از آنجایی که تمرین استقامتی باعث تغییرات قابل توجهی در ساختار عضلات می‌شود، فرض کردیم که این تغییرات در فعالیت ژن‌ها نمایان خواهد شد. برخلاف  انتظارات ما، فعالیت ژن‌های نسبتاً کمتری یعنی حدود  250ژن، در عضلات آماده استراحت با عضلات درحالت غیر استراحت تغییر کرده بودند.

به طور قابل توجهی، حدود 1800 تا 2500 ژن پس از یک دوره تمرینی حاد تنظیم شدند. تعداد و نوع ژن‌های پاسخ دهنده به طور قابل ملاحظه‌ای به وضعیت تمرین وابسته است.

ماهیچه ها به استرس فیزیکی واکنش متفاوتی نشان می دهند

محققان می گویند: در عضلات تمرین‌نشده، تمرین های استقامتی، ژن‌های التهابی را فعال می‌کنند که توسط آسیب‌های کوچک ایجاد می‌شوند و باعث ایجاد درد عضلانی می‌شوند.

ما نتوانستیم این موضوع را در موش هایی که تمرین کرده بودند، مشاهده کنیم. در عوض در موش هایی که تمرین کرده بودند، ژن هایی که از عضله محافظت می کنند، فعال تر بودند. بنابراین عضلات ورزیده شده به استرس ناشی از ورزش کاملاً متفاوت پاسخ می‌دهند. آنها کارآمدتر و انعطاف پذیرتر هستند و بهتر می توانند با بار فیزیکی کنار بیایند.

الگوی اپی ژنتیک تناسب اندام عضلانی را شکل می دهد

چگونه ممکن است عضلات بسته به وضعیت تمرینی خود، به تمرینات استقامتی واکنش متفاوتی نشان دهند؟ دانشمندان پاسخ این سوال را در اپی ژنتیک پیدا کردند. ژن‌ها با تغییرات اپی ژنتیکی که برچسب‌های شیمیایی در ژنوم هستند، روشن یا خاموش می‌شوند.

فورر تأکید می‌کند: تعجب‌آور بود که الگوی اپی ژنتیکی بین عضلات تمرین ‌نکرده و تمرین‌ کرده کاملاً متفاوت است و بسیاری از این تغییرات در ژن‌های کلیدی که فعالیت ژن‌های متعدد دیگر را کنترل می‌کنند، رخ می‌دهد. از این رو، ورزش برنامه کاملاً متفاوتی را در عضلات تمرین‌کرده در مقایسه با عضلات تمرین‌ نکرده فعال می‌کند.

این اطلاعات اپی ژنتیکی، چگونگی واکنش عضله به تمرین را مشخص می کنند. تمرینات استقامتی مزمن، الگوی اپی ژنتیکی در عضله را در کوتاه مدت و بلند مدت تغییر می دهند. به نظر می رسد که عضلات ورزیده شده با الگوی اپی ژنتیکی خود برای تمرینات طولانی مدت آماده می شوند. آنها بسیار سریع‌تر پاسخ می‌دهند و کارآمدتر می شوند. به طور خلاصه با هر جلسه تمرین، استقامت (Perseverance : American robotic rover exploring Jezero Crater on Mars) عضلانی افزایش می یابد.

از موش تا انسان

محققان نشان دادند که چگونه عضلات در طول زمان در موش ها با تمرین های استقامتی منظم سازگار می شوند. گام بعدی این است که بفهمیم آیا این نتایج را می توان به انسان نیز منتقل کرد یا خیر. در ورزش های رقابتی، نشانگرهای زیستی که منعکس کننده پیشرفت تمرین هستند می توانند برای بهبود کارایی تمرین استفاده شوند.

هندشین می‌گوید: درک نحوه عملکرد یک عضله سالم به ما امکان می‌دهد بفهمیم که چه چیزی در بیماری‌ها اشتباه است. این درک برای توسعه راه های نوآورانه برای درمان تحلیل عضلانی مرتبط با سن یا بیماری ها، بسیار مهم است.