چشمان ما با افزایش سن در برابر اختلالات بینایی آسیب پذیرتر می شوند. اما یک درمان جدید با تکنیک ژن درمانی، در کاهش و یا جلوگیری از نابینایی در پستانداران می تواند موثر باشد.
به گزارش تکناک، مطالعه جدید در این مورد، زمینه را برای توسعه درمان های مرتبط با سن در چشم انسان در آینده فراهم می کند.
نتایج آزمایشات انجام شده از این تکنیک، به رهبری دانشمندان دانشکده پزشکی هاروارد و شرکت بیوتکنولوژی Life Biosciences ماه گذشته اعلام شد.
هدف این تیم تحقیقاتی ایجاد یک درمان موثر برای بیماری به نام نوروپاتی ایسکمیک قدامی غیر شریانی (NAION) است. این اختلال باعث از دست دادن بینایی بدون درد اما کاملا ناگهانی در یک چشم به دلیل نرسیدن جریان خون به عصب بینایی می شود.
محققان مطمئن نیستند که چه چیزی باعث NAION می شود. این اختلال اغلب به عنوان سکته چشم شناخته می شود. بروس کساندر، سرپرست این مطالعه در یک بیانیه مطبوعاتی رسمی گفت: NAION شایع ترین علت نوروپاتی حاد بینایی در افراد بالای 50 سال است، اما در حال حاضر هیچ درمان موثری ندارد.
توسعه ژن درمانی
طبق بیانیه رسمی، این ژن درمانی عملکرد بینایی را از طریق فرآیند برنامه ریزی مجدد اپی ژنتیکی جزئی بازیابی می کند. در این تکنیک، سلول های قدیمی برنامه ریزی می شوند تا به حالت جوان تر بازگردند.
برای این مطالعه، ژنوم حیوانات(پستانداران) مسن از طریق فعالیت سه عامل Yamanaka، Oct4، Sox2 و Klf4، که در مجموع به عنوان OSK شناخته می‌شوند، برنامه‌ریزی مجدد شد.
سپس به داخل زجاجیه (در چشم) این حیوانات، یک ویروس OSK القایی با داکسی‌سایکلین تزریق شد که تا حدی سلول‌های چشمی را دوباره برنامه‌ریزی کنند. در مجموع ده پستاندار برای این مطالعه انتخاب شدند که شش نفر از آنها درمان جدید ژن درمانی را برای بیش از پنج هفته ادامه دادند.
نتایج نشان داد که درمان در بازگرداندن عملکرد بینایی در پستانداران مؤثر بود. علاوه بر این، سلامت رشته‌های عصبی چشم آنها نشانه‌هایی از بهبود را نشان داد که نشان‌دهنده بازیابی بینایی است.
این درمان پیشگامانه می تواند راه را برای توسعه درمان های جدید برای جوان سازی سلولی چشم و همچنین سایر اختلالات مرتبط با چشم هموار کند.
دکتر سینکلر، یکی از نویسندگان این مطالعه گفت: این آزمایش در پستانداران غیرانسانی گامی بزرگ در پیشبرد جوانسازی سلولی به‌عنوان راهی برای درمان بیماری‌های شایع و نادر در چشم و سایر بافت‌ها است. این آزمایش پیامدهای مهمی برای تحقیقات در مورد کاهش روند پیری دارد و احتمالاً برای انسان ها هم کارآمد است.
