در یک شب صاف به بالا نگاه کنید، هزاران ستاره را خواهید دید که به سمت شما چشمک می زنند.
به گزارش تکناک، چشم مسلح می‌تواند درخشان‌ترین اجرام آسمانی را برای یافتن همه چیز از صورت فلکی شکارچی گرفته تا بزغاله ردیابی کند. اما برای بسیاری از ما، این فقط مجموعه‌ای از نقاط سرگیجه‌آور است. اما فاصله آن ستاره ها چقدر است؟
به گفته رصدخانه ملی رادیو نجوم، میانگین فاصله بین دو ستاره در کهکشان راه شیری حدود 5 سال نوری یا 29 تریلیون مایل (47 تریلیون کیلومتر) است.
با این حال، چشم انسان واقعاً آن میانگین را نمی بیند. نمای آسمان شب ما فقط یک عکس فوری دوبعدی از درخشان ترین ستارگان است. یک ستاره مرئی ممکن است در واقع دو ستاره به هم متصل باشند، و ستارگان منفرد در یک صورت فلکی ممکن است بسیار دورتر از آنچه به نظر می رسند از هم فاصله داشته باشند.
آنا روزن، اخترفیزیکدان و استادیار دانشگاه ایالتی سن دیگو، به لایو ساینس گفت: هرگز به صورت فلکی اعتماد نکنید. او گفت: اگر دو ستاره را در کنار یکدیگر در آسمان ببینید، این یک طرح دو بعدی است. شما نمی دانید که آیا آنها واقعاً در کنار یکدیگر هستند یا خیر.
فاصله بین ستاره ها به طور قابل توجهی متفاوت است. طبق گفته ناسا، خورشید حدود 4.25 سال نوری (25 تریلیون مایل یا 40 تریلیون کیلومتر) از نزدیکترین همسایه ستاره ای خود، پروکسیما قنطورس، فاصله دارد. از سوی دیگر، پروکسیما قنطورس، یکی از سه ستاره یک منظومه است و به گفته سایت Space.com، تنها یک پنجم سال نوری از نزدیکترین همسایگان خود فاصله دارد.
منظومه قنطورس نشان می دهد که فاصله متوسط بین ستاره ها در سراسر کهکشان تصویر کاملی از توزیع ستاره ها که در طول زمان نیز تغییر می کند را نشان نمی دهد. روزن گفت: اگر نگاه دقیق‌تری بیندازید و تلسکوپ‌ها را به سمت این مناطق در سنین مختلف تکاملی نشانه‌گیری کنید، کار پیچیده‌تر است.
ستاره ها حرکت می کنند. اگرچه ما آنقدر دور هستیم که چشم‌هایمان نمیتواند حرکت ستاره‌ها را دنبال کند. به همین دلیل است که صورت‌های فلکی را می‌بینیم.
ژوس دی برویژن، ستاره شناس آژانس فضایی اروپا، به Live Science گفت: همه ستارگان بسیار ساکن به نظر می رسند، اما اگر بتوانید در هزاره ها سفر کنید، در واقع خواهید دید که شکل صورت های فلکی به آرامی تغییر می کند.
درک فعلی محققان این است که بیشتر ستارگان در محیط‌های خوشه‌ای نسبتاً نزدیک به یکدیگر متولد می‌شوند، اما با گذشت زمان، تأثیرات خارجی در فضا، مانند میدان گرانشی کلی کهکشان، می‌تواند باعث شود که ستاره‌ها به آرامی پراکنده شوند.
کشش گرانشی قوی کهکشان راه شیری معمولاً از دور شدن بیش از حد ستاره ها جلوگیری می کند و کهکشان ما از این نظر تنها نیست. دی بروژن خاطرنشان کرد که فاصله متوسط بین ستارگان در کهکشان راه شیری (5 سال نوری) نیز نمونه ای از جدایی بین ستارگان در دیگر کهکشان ها است. با این حال، برخی از ستاره ها می توانند از کهکشان های خانه خود و همسایگان ستاره ای خود فرار کنند.
ستارگانی که تا سرعت کافی شتاب می گیرند، از کشش گرانشی کهکشان خود رها می شوند. مکانیسمی برای این اتفاق در کهکشان راه شیری شامل سیاهچاله غول پیکر در قلب کهکشان ما می شود. این غول کیهانی با نام Sagittarius A*، 4 میلیون برابر جرم خورشید است.
دی بروژن می گوید: اگر ستاره ای از نزدیکی آن سیاهچاله عبور کند، بلعیده نمی شود، اما به شدت شتاب می گیرد. در سرعت خود نوعی شتاب تیروکمان را دریافت خواهد کرد.
ستاره هایی که تحت این یا روش دیگر شتاب قرار می گیرند به آرامی کهکشان را ترک خواهند کرد. پس از بیرون آمدن، ممکن است به تنهایی در فضای خالی بین کهکشان‌ها که می‌توانند میلیون‌ها سال نوری امتداد داشته باشند، حرکت کنند.
