ماموریت ناسا برای انحراف مسیر یک سیارک موفقیت آمیز بود

به گزارش تک ناک، این پرتاب و برخورد موفقیت آمیز ناسا  آزمایشی تاریخی از توانایی بشر برای جلوگیری از برخورد یک شی آسمانی با زمین و انحراف مسیر یک سیارک از مدار خودش  بود.

لوری گلیز، مدیر بخش علوم سیاره ای ناسا می گوید: ما در حال ورود به عصر جدیدی هستیم، دورانی که در آن به طور بالقوه توانایی محافظت از خود را در برابر برخورد خطرناک سیارکی داریم.

در زیر آخرین تصویری است که توسط دوربین روی DART  گرفته شده است.

دیمورفوس – یک سیارک 530 فوتی (160 متری) که تقریباً از نظر اندازه با اهرام مصر قابل مقایسه است – به دور برادر بزرگی به نام دیدیموس به طول نیم مایل می چرخد. شکل تخم‌مرغی و سطح سنگلاخی و پرتقاطع آن سرانجام در چند دقیقه قبل از برخورد هنگامی که  DART با سرعت تقریباً 14500 مایل (23500 کیلومتر) در ساعت به سمت آن می‌رفت آشکار می شد.

دانشمندان و مهندسان ناسا با فریز کردن تصویر ارسالی دوربین دارت، متوجه شدند که سیگنال دریافتی از دارت از بین رفته و برخورد دارت با دیمورفوس صورت گرفته است.

این جفت سیارک هیچ تهدیدی برای سیاره ما ندارند اما ناسا انجام این آزمایش انحراف مسیر یک سیارک را قبل از کشف نیاز واقعی مهم دانسته است.

با ضربه دارت به دیمورفوس، ناسا امیدوار است که آن را به مدار کوچکتری سوق دهد و 10 دقیقه از زمان دور زدن به دور  دیدیموس که در حال حاضر 11 ساعت و 55 دقیقه است، بکاهد.

تلسکوپ های زمینی نمی توانند منظومه سیارکی را مستقیما رصد کنند اما می توانند تغییر الگوهای نوری را که از آن می آید را تشخیص دهند و با رصد بتوانند  یک دوره مداری قطعی در روزها و هفته های آینده ارائه دهند.

ناسا با این آزمایش مفهومی را که قبلا فقط در داستان های علمی تخیلی انجام شده بود – به ویژه در فیلم هایی مانند Armageddon و Don’t Look Up – به واقعیت تبدیل کرده است.

چند دقیقه پس از برخورد، انتظار می رفت ماهواره ای به اندازه توستر به نام LICIACube که چند هفته پیش از DART جدا شده بود، از  نزدیکی محل عبور کند تا تصاویری از برخورد و پرتاب و غبار  سنگ پودر شده ای که در اثر DART تولید می شود، بگیرد.

تصاویر LICACube در هفته ها و ماه های آینده  به زمین می رسد. مجموعه‌ای از تلسکوپ‌ها، هم در زمین و هم در فضا – از جمله جیمز وب که اخیراً عملیاتی شده است – ممکن است قادر به دیدن یک ابر درخشان از غبار در مجموعه دو سیاره ای  باشند.

این ماموریت با شرکت بیش از سه دوجین تلسکوپ زمینی، از جمله اپتیکی، رادیویی و رادار، در جامعه جهانی نجوم منعکس شده است.

کریستینا توماس، ستاره شناس سیاره ای ماموریت DART، گفت: “در نهایت، زمانی که یک ماموریت آژانس فضایی اروپا چهار سال بعد به نام هرا برای بررسی سطح دیمورفوس و اندازه‌گیری جرم آن، که دانشمندان در حال حاضر فقط می‌توانند آن را حدس بزنند، انجام شود  تصویر کاملی از ظاهر این سیستم آشکار خواهد شد.”

تعداد بسیار کمی از میلیاردها سیارک و دنباله دار در منظومه شمسی ما به طور بالقوه برای سیاره ما خطرناک در نظر گرفته می شوند و هیچ کدام در صد سال آینده یا بیشتر احتمال برخورد با زمین را ندارند

ما با بررسی  سوابق زمین شناسی ، (مثلا سیارک Chicxulub با عرض شش مایل 66 میلیون سال پیش با زمین برخورد کرد و جهان را در زمستانی طولانی فرو برد که منجر به انقراض دسته جمعی دایناسورها و 75 درصد از همه گونه ها شد ) می دانیم که احتمال برخورد اجرام آسمانی خطر ساز برای حیات موجودات زنده وجود دارد.

در مقابل، برخورد یک سیارک به اندازه دیمورفوس، با نیرویی بیشتر از هر بمب هسته‌ای در تاریخ. تنهامی تواند  یک ضربه در مقیاس کوچکتر به زمین وارد کند که می توان باعث ویرانی یک شهر متوسط شود.

میزان انتقال نیروی  DART به دیمورفوس بستگی به این دارد که آیا این سیارک صخره ای جامد است یا بیشتر شبیه یک «تپه زباله» از تخته سنگ هایی است که توسط گرانش متقابل محصور شده باشد.

اگر  ناسا این فرصت را از دست می داد دو سال دیگر باید یک  پرتاب  دیگر انجام می داد  و سفینه فضایی که در فضا بود  فقط سوخت کافی برای پرتاب را همراه داشت.

اما موفقیت این آزمایش  اولین گام به سوی جهانی است که قادر به دفاع از خود در برابر یک تهدید وجودی در  آینده است.

النا آدامز، مهندس سیستم های مأموریت DART، گفت: “من فکر می کنم زمینی ها می توانند بهتر بخوابند، قطعا من این کار را خواهم کرد.”