یک مطالعه جدید با بررسی پیامدهای طولانی مدت برای افراد مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی (AF)که شایع‌ترین اختلال ریتم قلب است، نشان داد که 55درصد از آنها تا 10 سال زنده مانده‌اند.
به گزارش تکناک، محققان می‌گویند فیبریلاسیون دهلیزی باید به عنوان یک بیماری مزمن با عواقب طولانی مدت جدی درمان شود.
فیبریلاسیون دهلیزی و فلوتر دهلیزی، با عوارضی مانند سکته مغزی، نارسایی قلبی و حمله قلبی همراه هستند. در حالی که تمرکزی قابل درک بر روی درمان این شرایط برای جلوگیری از عوارض حاد وجود دارد، تاکنون تحقیقات کمتری به آنچه در درازمدت اتفاق می افتد توجه کرده است.
اکنون مطالعه‌ای که توسط محققان دانشکده پزشکی دانشگاه کوئینزلند (UQ) انجام شد، نتایج بالینی را تا 10 سال پس از بستری شدن در بیمارستان برای فیبریلاسیون دهلیزی یا فلاتر دهلیزی بررسی کرد. این یافته‌ها نسبتاً تلخ هستند.
لین نگو، سرپرست و نویسنده مسئول این مطالعه گفت: فیبریلاسیون دهلیزی شایع‌ترین اختلال ریتم قلب و علت اصلی بستری شدن در بیمارستان‌های مرتبط با قلب در سراسر جهان است که باعث علائمی مانند تپش قلب، سرگیجه و درد قفسه سینه می‌شود. این اختلال ارتباط نزدیکی با سکته دارد، اما ما در مورد خطر بستری شدن مکرر در بیمارستان و سایر عواقب مانند نارسایی قلبی یا مرگ اطلاعات کمتری داریم.
محققان بستری شدن در بیمارستان‌ها در استرالیا و نیوزیلند را بین سال‌های 2008 تا 2017 برای 260492 بزرگسال (49.6 درصد زن) مورد بررسی قرار دادند. پیامد اولیه مرگ ناشی از همه علل از جمله مرگ‌هایی بود که در جامعه اتفاق افتاد. پیامدهای ثانویه شامل مواردی مانند از دست دادن امید به زندگی ناشی از برای فیبریلاسیون دهلیزی یا فلوتر، پیامدهای مرتبط (مانند سکته مغزی، نارسایی قلبی، حمله قلبی) مرتبط با برای فیبریلاسیون دهلیزی یا فلوتر، بستری مجدد برای فیبریلاسیون دهلیزی یا فلوتر، و اینکه آیا بیمار با ابلیشن کاتتر یا کاردیوورژن درمان شده است یا خیر، بود.
ابلیشن کاتتر یا ابلیشن قلبی شامل هدایت یک لوله نازک و انعطاف‌پذیر (کاتتر) به سمت قلب از طریق رگ خونی است. در این روش گرما یا سرمای شدید به ناحیه‌ای که باعث ریتم نامنظم قلب می‌شود، اعمال می‌شود و زخم‌هایی ایجاد می‌کند که ضربان‌های نامنظم را مسدود می‌کنند. کاردیوورژن الکتریکی کمتر تهاجمی است. در این روش از شوک‌های الکتریکی سریع و کم انرژی که روی قفسه سینه اعمال می‌شود، استفاده می‌شود تا قلب را به یک ریتم منظم بازگرداند. کاردیوورژن شیمیایی یا دارویی از داروها برای بازگرداندن قلب به یک ریتم منظم استفاده می‌کند.
یک سال پس از ترخیص، 91.4 درصد از بیماران زنده ماندند که این میزان در پنج سال به 72.7 درصد کاهش یافت. در 10 سال، میزان بقا به 55.2 درصدکاهش یافته بود. در مقایسه با جمعیت عمومی منطبق بر سن، جنسیت و منطقه، بیماران بستری شده به دلیل فیبریلاسیون دهلیزی یا فلاتر دهلیزی به‌طور متوسط 2.6 سال امید به زندگی از دست دادند. هنگامی که گروه‌های سنی مختلف در نظر گرفته شد، کاهش امید به زندگی از 1.6 سال در افراد 80 ساله و بالاتر تا 3.4 سال در افراد 35 تا 49 ساله متغیر بود.
از نظر عوارض مربوط به فیبریلاسیون دهلیزی، در طول 10 سال، 11 درصد از بیماران به دلیل سکته مغزی یا حمله ایسکمیک گذرا (TIA) که یک انسداد مختصر جریان خون به مغز است که ممکن است هشدار دهنده سکته مغزی در آینده باشد، دوباره در بیمارستان بستری شدند. حدود 16.8 درصد از بیماران به دلیل نارسایی قلبی مجدداً در بیمارستان بستری شدند که آن را به شایع‌ترین پیامد مرتبط با فیبریلاسیون دهلیزی تبدیل می‌کند. میزان بستری مجدد در بیمارستان به دلیل عود فیبریلاسیون دهلیزی یا فلوتر، 21.3٪ در یک سال، 35.3٪ در پنج سال و 41.2٪ در 10 سال بود.
در طول بستری اولیه، تنها 0.3٪ از بیماران تحت کاتتر ابلیشن برای درمان فیبریلاسیون دهلیزی قرار گرفتند. پس از ترخیص و طی دوره 10 ساله مطالعه، این تعداد به 6.5٪ افزایش یافت. با توجه به اینکه ابلیشن با کاتتر یکی از موثرترین درمان‌ها برای این بیماری است، این عدد هم عجیب و هم نگران‌کننده است.
ایسورو راناسینگه، یکی از نویسندگان این مطالعه گفت: ممکن است روش ابلیشن کاتتر در بیمارستان‌های استرالیا و نیوزلند کمتر مورد استفاده قرار گرفته باشد.
برای مقایسه، یک مطالعه انجام شده در ایالات متحده که در سال 2009 منتشر شد، یک سال پس از شروع مطالعه فعلی، گزارش داد که میزان ابلیشن کاتتر در بیماران مبتلا به فبریلاسیون دهلیزی از 0.06٪ در سال 1990 به 0.79٪ در سال 2005 افزایش یافته است.
به گفته محققان، این مطالعه نشان می‌دهد که باید تمرکز بیشتری بر عواقب طولانی مدت فبریلاسیون دهلیزی و فلوتر دهلیزی صورت گیرد.
راناسینگه گفت: در حال حاضر پزشکان عمدتا بر پیشگیری از خطر سکته مغزی تمرکز می‌کنند، اما این یافته‌ها بر لزوم در نظر گرفتن فیبریلاسیون دهلیزی به عنوان یک بیماری مزمن با چندین عواقب جدی در پایین دست تاکید دارند. باید تمرکز بیشتری بر پیشگیری از بستری شدن مکرر در بیمارستان و نارسایی قلبی صورت گیرد.
محققان راه دیگری را برای کاهش این اعداد واضح پیشنهاد می‌کنند: افزایش آموزش به بیمار.
راناسینگه در این خصوص گفت: آموزش بهتر به بیمار در زمینه‌هایی مانند کنترل فشار خون و کاهش وزن و همچنین درمان پیشگیرانه مناسب در بیمارستان و مراکز مراقبت‌های اولیه می‌تواند نتایج را برای افراد مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی، بهبود بخشد.
مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری آمریکا (CDC) گزارش می‌دهد که در سال 2019، نام فیبریلاسیون دهلیزی در 183،321 گواهی فوت ذکر شده است و علت اصلی مرگ در 26،535 مورد از این مرگ‌ها بوده است. تخمین زده می‌شود که 12.1 میلیون نفر در ایالات متحده تا سال 2030 به فیبریلاسیون دهلیزی مبتلا شوند.
این مطالعه در مجله European Heart Journal منتشر شد.
