اگرچه ممکن است شما بدانید چه زمانی نیاز به ادرار دارید، اما این امر در مورد همه انسان‌ها صادق نیست. به همین منظور یک حسگر قابل کاشت جدید برای کمک به چنین افرادی طراحی شده که در صورت پر شدن مثانه یک هشدار به تلفن هوشمند آنها ارسال می‌کند.
به گزارش تکناک، دلایل مختلفی وجود دارد که چرا برخی افراد قادر به احساس کردن پری مثانه خود نیستند. به عنوان مثال ممکن است دچار آسیب نخاعی شده باشند، یا ممکن است به بیماری اسپینا بیفیدا یا همان بیماری مثانه مبتلا شده باشند. در حالی که چنین افرادی معمولا از کاتتر استفاده می‌کنند، انجام این کار ممکن است ناراحت‌کننده باشد و حتی می تواند منجر به عفونت شود.
با در نظر گرفتن این مشکلات و سایر ایرادات دیگر، گروهی از دانشمندان دانشگاه نورث وسترن به دنبال توسعه یک جایگزین برای حل این مشکل شدند.
نتیجه تحقیقات آنها یک سنسور فشارسنج نرم، قابل کشش و نازک است که با جراحی به قسمت خارجی مثانه متصل می‌شود. در واقع چندین حسگر از این دست روی اندام قرار می‌گیرند که همگی به یک ایستگاه پایه کوچک کاشته‌شده که حاوی باتری، ماژول بلوتوث و سایر وسایل الکترونیکی است، متصل شده‌اند.
همانطور که مثانه از ادرار پر می‌شود و منبسط می‌شود، حسگرها همراه با آن کشیده می‌شوند (بدون اینکه بر عملکرد آن تأثیر بگذارند). این امر باعث می‌شود که هر یک از آنها یک سیگنال کرنش تولید کنند که به ایستگاه پایه رله می‌شود. این ایستگاه این داده‌ها را به یک برنامه در تلفن هوشمند بیمار منتقل می‌کند و به آنها امکان می‌دهد تا پر بودن مثانه خود را پیگیری کنند. همچنین پزشک می‌تواند به این اطلاعات از راه دور دسترسی داشته باشد.
در آزمایش‌هایی که بر روی پستانداران غیر انسانی انجام شد، این فناوری با موفقیت گزارش‌هایی را برای یک دوره هشت هفته‌ای ارائه کرد.
دانشمندان اکنون در حال کار بر روی روشی برای تحریک مثانه به‌منظور القای ادرار در صورت نیاز هستند. به این ترتیب، هنگامی که بیماران هشدار مثانه پر دریافت می‌کنند، می‌توانند به سادگی به نزدیکترین دستشویی رفته و به‌طور طبیعی ادرار کنند.
پروفسور گیلرمو آمر که این مطالعه را رهبری کرد، گفت: این اولین آزمایش در نوع خود است که برای استفاده انسانی مقیاس‌بندی شده است. ما عملکرد بلندمدت این فناوری را نشان دادیم. بسته به مورد استفاده، می‌توانیم فناوری را طوری طراحی کنیم که به‌طور دائم در داخل بدن باقی بماند یا پس از بهبودی کامل بیمار، به‌طور بی‌ضرر از بین برود.
همچنین محققان در حال توسعه یک پانسمان مصنوعی زیست‌تخریب پذیر مثانه هستند که توسط سلول‌های بنیادی خود بیمار کاشته می‌شود. ایده این است که هنگامی که چسب در مثانه ناکارآمد بیمار کاشته شد، سلول‌های مثانه مجاور به داخل آن مهاجرت کرده و در نهایت آن را به بافت مثانه جدید سالم تبدیل کنند.
