امولسیفایرها افزودنی‌های غذایی هستند که برای کمک به مخلوط کردن دو ماده که معمولاً هنگام ترکیب شدن از هم جدا می‌شوند (مثلاً روغن و آب) مورد استفاده قرار می‌گیرند و امکان دارد این ماده برای سلامتی مضر و در ابتلا به دیابت نوع 2 نیز نقش داشته باشد.
به گزارش تکناک، امولسیفایرها به موادی که معمولاً جدا می‌شوند، اجازه می‌دهند با هم ترکیب شوند و می‌توانید آنها را در انواع غذاهای آماده از نان گرفته تا کیک و سس، پیدا کنید.
برخی مطالعات حاکی از آن هستند که ممکن است امولسیفایرها برای سلامتی مضر باشند. آخرین مطالعه که به تازگی در مجلۀ The Lancet Diabetes and Endocrinology منتشر شده است، امولسیفایرها را با افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع 2 مرتبط می‌کند. این بیماری مزمن زمانی رخ می‌دهد که بدن شما نمی‌تواند به درستی از انسولین استفاده کند و باعث افزایش قند خون می‌شود.
محققان در بیانیه‌ای اعلام کردند: یافته‌های ما عناصر کلیدی را برای غنی‌سازی موضوع در مورد ارزیابی مجدد مقررات دربارۀ استفاده از مواد افزودنی در صنایع غذایی به منظور محافظت بهتر از مصرف‌کنندگان نشان می‌دهند.
در این مطلب آنچه شما باید در مورد ارتباط بین امولسیفایرها و دیابت نوع 2 بدانید، همچنین اینکه آیا باید با توجه به تحقیقات جدید از مصرف امولسیفایرها اجتناب کنید یا خیر برای شما شرح داده می‌شود.
امولسیفایر چیست؟
امولسیفایرها ترکیباتی هستند که به محصولات غذایی اضافه می‌شوند تا جذابیت آنها را افزایش دهند. آنها از جدا شدن مواد اولیه جلوگیری و غذاها را غلیظ می‌کنند، همچنین ماندگاری محصول و بافت و قوام کلی را افزایش می‌دهند. به عنوان مثال: یک امولسیفایر کمک می‌کند تا شکلات یک‌دست شود و از تشکیل کریستال‌های یخ در بستنی جلوگیری می‌کند.
بیش از 100 امولسیفایر را می‌توان به غذاها اضافه کرد. برخی از آنها مصنوعی هستند، در حالی که برخی دیگر از منابع گیاهی و حیوانی مشتق شده‌اند. لسیتین که به عنوان مثال در زردۀ تخم‌مرغ و دانه‌های سویا یافت می‌شود، برای تثبیت محصولات پخته شده، سس‌ها و شکلات مورد استفاده قرار می‌گیرد.
مانند تمام افزودنی‌های غذایی، سازمان غذا و داروی ایالات متحده، امولسیفایرها را از نظر ایمنی ارزیابی می‌کند. این آژانس مشخص کرده است که اغلب امولسیفایرهای رایج ایمن هستند، که به عنوان GRAS نیز شناخته می‌شوند.
با وجود این، مانند بسیاری از دسته‌های افزودنی‌های غذایی، امولسیفایرها بدون بحث نیستند.
محققان برخی از آنها را با افزایش خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی-عروقی مرتبط دانسته‌اند و به گفتۀ پزشکی به نام دکتر متیو کولکا، امولسیفایرها با اختلال احتمالی در تعادل طبیعی باکتری‌هایی که به طور معمول در روده زندگی می‌کنند، مرتبط هستند.
او عنوان کرد: این اختلال در تعادل ممکن است باعث مقاومت به انسولین یا روشی که بدن به‌طور طبیعی گلوکز را متابولیزه و ذخیره می‌کند، شود که در نتیجه خطر ابتلا به دیابت و سایر فرآیندهای التهابی را افزایش می‌دهد.
یافتن ارتباط بین مصرف امولسیفایر و دیابت نوع 2
در راستای همین موضوع است که محققان تصمیم گرفتند آزمایش کنند که آیا مصرف امولسیفایر با افزایش احتمال ابتلا به دیابت نوع 2 مرتبط است یا خیر.
آنها 104000 بزرگسال را که در یک مطالعۀ فرانسوی به نام NutriNet-Santé ثبت نام کرده بودند، بررسی کردند. این مطالعه یک بررسی مداوم از وضعیت تغذیه و سلامت است.
بین 1 می 2009 و 26 آوریل 2023، محققان سوابقی را در مورد رژیم غذایی و قرار گرفتن در معرض امولسیفایر از شرکت‌کنندگان هر شش ماه یکبار به مدت حدود هفت سال جمع‌آوری کردند. در طی آن زمان، 1056 شرکت‌کننده مبتلا به دیابت نوع 2 تشخیص داده شدند و دانشمندان به این نتیجه رسیدند که این افراد بیشتر در معرض یک سری امولسیون‌کننده‌های خاص قرار داشتند.
نتایج نشان داد که بین افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع 2 و قرار گرفتن در معرض امولسیفایرهای زیر، ارتباطی وجود دارد:
- کاراگینان کل: از جلبک دریایی قرمز استخراج می‌شود و معمولاً در گوشت‌های فرآوری شده، پنیر و بستنی یافت می‌شود.
- صمغ کاراگینان: از جلبک دریایی قرمز به دست می‌آید و اغلب برای غلیظ کردن محصولات پخته شده، استفاده می‌شود.
- تری‌پتاسیم فسفات: یک افزودنی غذایی حاوی سدیم و فسفات معدنی است، که بیشتر در غلات، پنیر، نوشابه و محصولات پخته شده یافت می‌شود.
- مونوگلیسریدها و دی گلیسریدها: از اسیدهای چرب مشتق شده و در محصولات نانوایی، مارگارین و بستنی برای افزایش عمر مفید و بهبود بافت استفاده می‌شود.
- سیترات سدیم: نمکی که ذوب برخی پنیرها را تسهیل می‌کند.
- صمغ گوار: از دانۀ گیاه گوار گرفته شده و به غلیظ شدن و تثبیت سوپ، خورشت، بستنی، ماست و ماریناد کمک می‌کند.
- صمغ عربی: از شیرۀ سخت شدۀ درختان اقاقیا استخراج می‌شود و برای تثبیت نوشابه‌ها، آب‌نبات‌ها و آدامس استفاده می‌شود.
- صمغ زانتان: صمغ زانتان که از تخمیر شکر با نوعی باکتری به نام Xanthomonas campestris تهیه می‌شود، در غذاهایی مانند محصولات نانوایی، سس، شربت، سوپ و بستنی وجود دارد.
کولکا در این باره گفت: ارتباط قابل توجهی بین مصرف زیاد امولسیفایرها در غذا و خطر ابتلا به دیابت وجود دارد، امّا مطالعات بیشتری لازم است.
وی تصریح کرد: پژوهش اخیر فرانسوی یک مطالعۀ مشاهده‌ای بود که به یک همبستگی بالقوه اشاره می‌کند، امّا برای تعیین اینکه آیا این امولسیفایرها هستند که واقعاً خطر ابتلا به دیابت را افزایش می‌دهند یا خیر، مطالعات تحقیقاتی بیشتری با کنترل‌های دقیق مورد نیاز است.
آیا برای کاهش خطر دیابت باید مصرف امولسیفایرها را در رژیم غذایی خود محدود کنیم؟
در حالی که تحقیقات کافی برای اطمینان از اینکه محدود کردن یا حذف امولسیفایرها از رژیم غذایی خطر دیابت را کاهش می‌دهد، وجود ندارد، پزشکی به نام ویل بولسیویکز این کار را توصیه می‌کند.
او بیان کرد: تحقیقات حیوانی و انسانی برای حمایت از اثرات منفی امولسیفایرها بر میکروبیوم روده و پتانسیل القای مقاومت به انسولین وجود دارد. در حالی که به طور قطع انجام تحقیقات بیشتر ضروری است، به نظر می‌رسد در صورت امکان، مصرف امولسیفایر باید محدود شود.
از آنجایی که بسیاری از غذاها امولسیفایرها دارند، سریع‌ترین و ساده‌ترین راه برای حذف امولسیفایرها کاهش مصرف مواد غذایی فوقفرآوری شده است. محصولات فوقفرآوری شده، مانند: نان‌های بسته‌بندی شده، کیک، بستنی و وعده‌های غذایی آماده هستند. بهتر است این نوع غذاها را با غذاهای کامل مانند: میوه‌ها، سبزیجات، غلات کامل، دانه‌ها، آجیل و حبوبات جایگزین کنید.
رژیم غذایی سرشار از غذاهای فوقفرآوری شده به‌طور کلی با افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع 2 و سایر مشکلات مرتبط با سلامتی مانند بیماری‌های قلبی-عروقی مرتبط است، بنابراین محدود کردن غذاهای فوقفرآوری شده امکان دارد مستقل از ارتباط آنها با امولسیفایرها، مزایایی داشته باشد.
به غیر از رژیم غذایی، راه‌های دیگر برای کاهش خطر ابتلا به دیابت نوع 2 شامل فعالیت بدنی منظم، حفظ وزن مناسب، اجتناب از سیگار، محدود کردن مصرف الکل و انجام معاینات منظم سلامت برای نظارت بر سطح قند خون است.
