مهندسان دانشگاه USC Viterbi دستکش و بازوبند لمسی نوینی با موتورهای ویبره توسعه داده‌اند که امکان تجربه لمس واقعی را در محیط‌های واقعیت مجازی فراهم می‌کنند.
به گزارش تکناک، این فناوری پوشیدنی می‌تواند حرکاتی مانند دست دادن، نوازش یا فشار ملایم را حتی از فاصله‌های بسیار دور شبیه‌سازی کند.
این سیستم به حداکثر ۱۶ کاربر اجازه می‌دهد تا در یک محیط واقعیت مجازی مشترک با یکدیگر تعامل داشته باشند. هر کاربر توسط یک آواتار تمام‌بدنی نمایان می‌شود، که به صورت بلادرنگ حرکات او را بازتاب می‌دهد. کاربران می‌توانند آزادانه حرکت کنند، حرکات دست اجرا نمایند و با اشیای مجازی تعامل داشته باشند.
موتورهای کوچکی که در دستکش و بازوبند لمسی تعبیه شده‌اند، از طریق لرزش‌های دقیق، حس فشار و حرکت را شبیه‌سازی می‌کنند تا حرکات مجازی، واقعی و ملموس به‌نظر برسند. به گزارش کنفرانس جهانی IEEE World Haptics، کاربران در زمان استفاده از این سیستم، ارتباطات عاطفی عمیق‌تری را هنگام تعاملات مجازی تجربه کرده‌اند. همچنین پژوهشگران نشان داده‌اند که نوع و سرعت حرکات لمسی، تأثیر مستقیم بر پاسخ احساسی افراد دارد؛ یافته‌ای که می‌تواند راه را برای بهبود طراحی‌های آینده باز کند.
به گفته پرمانکور بانرجی (Premankur Banerjee)، دانشجوی دکتری و نویسنده اصلی این تحقیق، ایده اولیه این پروژه از تجربه شخصی او و دلتنگی برای عزیزانش طی سال‌های دوری شکل گرفته است. او بیان کرد: «این پروژه از یک خواسته ساده و انسانی زاده شد: نزدیک شدن به کسانی که دلتنگ آنها هستیم. این پژوهش برای من فقط جنبه علمی نداشت، بلکه تلاشی برای بازگرداندن حس نزدیکی فیزیکی از دست رفته در ارتباطات راه دور بود.»
هدر کالبرتسون (Heather Culbertson)، دانشیار دانشگاه USC Viterbi و نویسنده همکار این تحقیق نیز با اشاره به افزایش افسردگی، اضطراب و آنچه «فقدان لمس» نامیده می‌شود، تأکید کرد: «با وجود آنکه افراد زمان زیادی را در فضاهای مجازی سپری می‌کنند، اما نیاز به لمس انسانی همچنان پابرجا است. پرسش اینجا است که چگونه می‌توانیم مزایای اجتماعی ارتباطات واقعی را به دنیای دیجیتال وارد کنیم؟»
کاربرد این فناوری تنها محدود به تعاملات دوستانه یا سرگرمی نیست. این سامانه می‌تواند در بیمارستان‌ها، به بیماران بستری کمک کند تا ارتباط احساسی نزدیک‌تری با خانواده داشته باشند. همچنین می‌تواند باعث تقویت مشارکت در کلاس‌های ترکیبی شوند و برای خانواده‌هایی تسلی‌بخش باشد که به‌واسطه مأموریت نظامی یا سفر از یکدیگر جدا شده‌اند.
کالبرتسون در ادامه بیان کرد: «در حالی که پلتفرم‌هایی مانند Zoom و FaceTime امکان حفظ ارتباط تصویری و گفتاری را فراهم کرده‌اند، این ابزارها فاقد بُعد فیزیکی هستند، که انسان‌ها به شدت به آن وابستگی دارند. اگرچه این فناوری جایگزین تماس حضوری نخواهد شد، اما می‌تواند به عنوان ابزاری مکمل برای تقویت تعاملات اجتماعی در مواقع عدم امکان حضور فیزیکی عمل کند.»
با رشد سریع استفاده از واقعیت مجازی در زندگی روزمره، افزودن حس لمس به این فضاها ممکن است راهکاری اساسی برای بازیابی یکی از بنیادی‌ترین نیازهای بشر باشد. کالبرتسون در پایان تأکید کرد: «لمس انسانی برای سلامت روان ما حیاتی است. وارد کردن حس لمس به فضاهای مجازی، گامی کلیدی در جهت ایجاد ارتباطات معنادارتر در جهان دیجیتالی امروز است.»
