به نظر شما انسان تا چه مدت می‌تواند نفس خود را در زیر آب حبس کند؟ پاسخ به این سوال بسیار فراتر از تصور شما است.
به گزارش تکناک، بعضی انسان‌ها به دلیل فرهنگ، ویژگی‌های ژنتیکی یا علاقه‌ای خاص و عجیب توانسته‌اند مرزهای توانایی بدن انسان را جابه‌جا کنند. آنها ثابت کرده‌اند که انسان فقط موجودی خشکی‌زی نیست.
فهرست مطالب
زنان دریانورد هنیُو در کره
جزیره ججو در ۸۰ کیلومتری جنوب کره واقع شده و یکی از مناطقی است که سبک زندگی سنتی در آن همچنان زنده مانده است. در این جزیره، زنان غواص معروف به «هنیو» یا همان «زنان دریا» نسل‌ها است که برای تأمین معاش خانواده به دل آب می‌زنند.
به گفته مجله Oceanographic، از قرن هفدهم زنان به دلیل شرایط اجتماعی و اقتصادی، جای مردان را در این کار گرفتند. آنها از سن ۱۱ سالگی آموزش می‌بینند و حتی تا سنین بالا (میانگین ۷۰ سال) همچنان به غواصی ادامه می‌دهند. تحقیقات نشان داده است که این زنان روزانه تا ۱۰ ساعت غواصی می‌کنند و بیش از نیمی از آن زمان را زیر آب هستند. این آمار حتی از میزان زمان شنا در خرس‌های قطبی نیز بیشتر است.
میانگین هر غواصی تنها ۱۱ ثانیه طول می‌کشد، اما این زنان می‌توانند در صورت نیاز به مدت ۲ یا ۳ دقیقه بدون اکسیژن نفس خود را در زیر آب حبس کنند. دانشمندان علاوه بر تمرین‌های طولانی‌مدت، به دو جهش ژنتیکی در این گروه اشاره کرده‌اند:
- افزایش تحمل سرما
- کاهش فشار خون دیاستولیک
این ویژگی‌ها، همراه با واکنش طبیعی بدن به شیرجه (که به آن رفلکس شیرجه پستانداران گفته می‌شود)، باعث شده است که بدن آنها به شکل منحصربه‌فردی با زندگی در آب سازگار شود.
مردمان باجائو در جنوب شرق آسیا
اگر از کره جنوبی به سمت جنوب حرکت کنید، به دریای سولو در جنوب شرق آسیا خواهید رسید؛ جایی که قوم «باجائو» بیش از هزار سال است به عنوان «چادرنشینان دریا» زندگی می‌کنند.
به گفته ملیسا ایلاردو، متخصص ژنتیک تکاملی، غواصی برای باجائو به طور طبیعی بخشی از زندگی روزمره است. آنها با عینک چوبی و وزنه‌های ساده، به اعماق صدها آب می‌روند و تا ۶۰ درصد روز خود را در دریا می‌گذرانند.
راز توانایی حیرت‌انگیز مردمان باجائو در ژنتیک آنها نهفته است. طحال آنها به طور متوسط ۵۰ درصد بزرگ‌تر از سایر قوم‌ها مانند قوم سالوان در جزیره سولاوسی است. طحال هنگام کاهش اکسیژن در بدن، ذخیره سلول‌های قرمز خون اکسیژن‌دار را آزاد می‌کند و همین موضوع به بقای طولانی‌تر کمک می‌کند. همچنین ژنی به نام PDE10A در باجائو یافت شده است که بر عملکرد تیروئید و اندازه طحال تأثیر می‌گذارد.
درواقع، ترکیب فرهنگ، تمرین مادام‌العمر و انتخاب طبیعی طی نسل‌ها، باعث شده است که مردمان باجائو به توانایی خارق‌العاده‌ای در حبس نفس به مدت ۱۳ دقیقه در زیر آب برسند؛ موضوعی که در میان انسان‌ها تقریباً بی‌نظیر است.
۲۹ دقیقه، مدت حبس نفس در زیر آب توسط یک مرد کروات
با وجود همه این ویژگی‌های فرهنگی و ژنتیکی، رکورد جهانی نگه داشتن نفس زیر آب به یک غواص آزاد از کرواسی تعلق دارد. ویتومیر ماریچیچ در سال گذشته موفق شد نفس خود را به مدت ۲۹ دقیقه و ۳ ثانیه حبس کند و رکورد جهانی گینس را بشکند.
اما او چگونه توانست چنین رکوردی ثبت کند؟ ماریچیچ قبل از شروع به مدت ۱۰ دقیقه اکسیژن خالص استنشاق کرده بود. این کار باعث می‌شود که اکسیژن نه‌تنها در گلبول‌های قرمز بلکه در پلاسما نیز حل شود و ظرفیت اکسیژن بدن تقریباً پنج برابر حالت طبیعی افزایش یابد.
نکته دیگر این است که برخلاف غواصان هنیو یا باجائو، ماریچیچ هنگام رکوردزنی، فعالیتی انجام نمی‌داد. او فقط در سکوت مطلق و بدون حرکت باقی ماند و همین باعث شد که اکسیژن کمتری مصرف کند.
از زنان دریایی کره گرفته تا قوم باجائو در جنوب شرق آسیا و در نهایت رکورد جهانی یک غواص اروپایی، داستان نگه داشتن نفس در انسان نشان می‌دهد که بدن بشر هنوز هم توانایی‌های شگفت‌انگیزی دارد که علم در حال کشف آنها است.
