بن جردن، موسیقیدان و علاقه‌مند به علوم تجربی، در آزمایشی خارق‌العاده موفق شده است تصویری دیجیتال را در حافظه صوتی یک پرنده ذخیره و سپس بازیابی کند.
به گزارش تکناک، او با تبدیل یک تصویر PNG به یک موج صوتی و پخش آن برای یک سار جوان، توانسته است داده‌های تصویر را در حافظه صوتی پرنده ضبط کند. به گفته وی، این سیستم نوظهور می‌تواند داده‌ها را با سرعتی فرضی تا حدود ۲ مگابایت بر ثانیه منتقل کند.
جردن در این پروژه، ابتدا یک طرح ساده از یک پرنده را به صورت تصویر PNG آماده کرد. سپس با استفاده از یک طیف‌ساز صوتی (Spectral Synthesizer)، تصویر را به یک موج صوتی تبدیل کرد، که قابلیت شنیدن آن توسط پرندگان وجود دارد. این فایل صوتی که اکنون نمایانگر شکل بصری پرنده بود، به مدت چند ساعت برای یک سار جوان پخش شد.
او در ابتدای ویدیوی منتشرشده، توضیح می‌دهد که با وجود شهرت طوطی‌ها به تقلید صدا، برای این پروژه از سار استفاده کرده است. دلیل این انتخاب، توانایی‌های صوتی منحصر‌به‌فرد این گروه از پرندگان است. سارها به دلیل داشتن اندام آوایی موسوم به syrinx، که در محل اتصال نای به نایژه‌ها قرار دارد، می‌توانند با کنترل دقیق عضلات خود، پیچیده‌ترین موج‌های صوتی را تولید کنند. این ساختار حتی امکان ایجاد تداخل فازی و شکل‌دهی دقیق به موج‌ها را نیز فراهم می‌سازد.
ساری که در این آزمایش استفاده شد، به طور خاص در خردسالی از لانه جدا شده و توسط انسان‌ها پرورش یافته بود. این موضوع باعث شده بود که پرنده از توانایی بالایی برای تقلید صداهای جدید برخوردار باشد. به گفته جردن، پرندگان آوازخوان جوان را می‌توان مانند بوم‌های خالی صوتی در نظر گرفت، که آمادگی کامل برای یادگیری و بازتولید هر نوع موج صوتی را دارند.
جردن در بخش پایانی آزمایش، پس از بررسی چندین گیگابایت داده صوتی ضبط‌شده از پرنده، متوجه موجی شد که با شکل تصویر اصلی تطابق داشت. جالب است که این موج، ساعت‌ها پس از پخش اولیه ظاهر شده بود، که تنها می‌توانست به معنای بازتولید آگاهانه آن توسط خود پرنده باشد.
براساس محاسبات جردن، موج تولیدشده توسط سار شامل حدود ۱۷۶ کیلوبایت داده غیرفشرده بوده است. او بیان می‌کند که اگر نسبت فشرده‌سازی ۱۰:۱ را در نظر بگیریم، این حجم معادل ۲ مگابایت اطلاعات در هر ثانیه خواهد بود. هرچند این مقدار هنوز در حد فرضیات اولیه است، اما اساس نظریه‌ای جالب و بالقوه را برای ذخیره‌سازی داده در حافظه زیستی فراهم می‌سازد.
جردن با لحنی طنزآمیز می‌گوید که اگر بتوان از طریق بلندگو، داده‌ای را برای پرندگان پخش کرد و سپس همان داده را به شکل صوتی از آنها بازیابی کرد، به احتمال زیاد در آینده‌ای نه‌چندان دور شاهد شترمرغی خواهیم بود که بازی Doom را اجرا می‌کند.
این آزمایش عجیب و علمی برای ذخیره‌سازی داده در حافظه صوتی یک پرنده، دریچه‌ای تازه به سوی ذخیره‌سازی اطلاعات در موجودات زنده گشوده و مفهومی کاملاً جدید از تعامل بین فناوری و زیست‌شناسی ارائه داده است.
