افزایش خطر تشنج نوزادان با داروهای آنتی هیستامین

محققان در مطالعه‌ای جدید ارتباط بین تجویز داروهای آنتی هیستامین با تشنج را در بین کودکان ارزیابی کردند، که به نظر می‌رسد عامل شایع تشنج‌های حاد علامت‌دار هستند.

به گزارش تک‌ناک، تاکنون تأثیر آنتی هیستامین‌های نسل 1 بر امواج مغزی، همچنین افزایش حساسیت آنها در گروه‌های سنی حساس، کمتر مورد توجه محققان قرار گرفته است.

آنتی ‌هیستامین‌های نسل 1 که در ابتدا به عنوان آرام‌بخش و ضد روان‌پریشی تجویز می‌شدند، اکنون برای درمان علائم سرماخوردگی و کاهش احساس خارش در جوانان مورد استفاده قرار می‌گیرند.

از آنجایی که این داروها می‌توانند از سد خونی مغزی (BBB) عبور کنند، امروزه استفاده از آنها به دلیل انتخاب ضعیف و توانایی آنها برای تأثیرگذاری بر فعالیت امواج مغزی، به ویژه در کودکان زیر دو سال، کاهش یافته است.

بر اساس تحقیقات، آنتی ‌هیستامین‌های نسل 1 می‌توانند باعث تشنج‌های علامت‌دار در کودکان شوند، همچنین بر فعالیت الکتروانسفالوگرافی و آستانه تشنج تأثیر بگذارند.

در آزمایش‌ها، آنتی ‌هیستامین‌های نسل 1 حساسیت به تشنج را در موش‌ها افزایش می‌دهند و در نمونه‌های حیوانی دستکاری شده ژنتیکی باعث تشنج‌های صرعی می‌شوند.

فهرست مطالب

چگونگی انجام مطالعه داروهای آنتی هیستامین

محققان در یک مطالعه گذشته‌نگر، بررسی کردند که آیا تجویز داروهای آنتی هیستامین نسل 1 خطر تشنج حاد را در کودکان افزایش می‌دهند یا خیر.

این مطالعه داده‌های پایگاه داده خدمات بیمه سلامت ملی کره (NHIS) را تجزیه و تحلیل کرد.

شرکت‌کنندگان کودکانی بودند که تاریخ تولد آنها بین 1 ژانویه 2002 و 31 دسامبر 2005 بود، که به دلیل تشنج به بخش‌های اورژانس مراجعه کرده بودند.

معیارهای خروج شامل کودکانی بود که تشنج را در سن کمتر از شش ماهگی تجربه کردند و افرادی که نسخه‌های آنتی هیستامین نسل 1 را قبل از وقوع تشنج دریافت نکردند.

محققان تشنج را با استفاده از کدهای طبقه‌بندی بین‌المللی بیماری‌ها، ویرایش دهم (ICD-10) تشخیص دادند.

آنها پیگیری را در 31 دسامبر 2019 تکمیل کردند و داده‌ها را بین 3 ژوئن 2023 و 30 ژانویه 2024 مورد بررسی قرار دادند.

در این مطالعه موردی-متقاطع، کودکان به عنوان معیارهای تحت کنترل عمل کردند، که در آن نکته اصلی تجویز آنتی هیستامین‌های نسل 1 بود.

نتیجه اولیه شامل یک رویداد تشنج بود. تاریخ وقوع به عنوان تاریخ شاخص در نظر گرفته شد.

مدل‌های رگرسیون لجستیک شرطی چند متغیره، نسبت‌های شانس تعدیل‌شده (AOR) را برای تشنج، با تعدیل‌هایی برای سن، جنسیت، وضعیت اقتصادی، محل سکونت، شرایط پری ناتال و فصل تاریخ شاخص تخمین زدند.

مدل‌ها نسخه‌های آنتی هیستامین نسل 1 را 15 روز قبل از تاریخ شاخص (دوره خطرناک) با دو دوره تحت کنترل مقایسه کردند، اولی 31 تا 45 روز قبل از وقوع تشنج و دومی 61 تا 75 روز قبل از رویداد بود.

بیماری‌های بالینی حاد مرتبط با تشنج، مانند: سینوزیت، فارنژیت، نازوفارنژیت، التهاب لوزه، اوتیت میانی چرکی، آسم، عفونت‌های دستگاه تنفسی فوقانی و برونشیت نیز در نظر گرفته شدند.

تجزیه و تحلیل‌ها

از میان 11729 کودکی که دچار تشنج شدند، 3178 نفر [1776 (56 درصد) پسر]، در دوره خطر یا دوره‌های تحت کنترل، آنتی هیستامین دریافت کرده بودند.

تشنج در بین کودکان شش ماهه تا دو ساله [985 (31 درصد)] و کودکان بین 25 ماه تا شش سال [1445 (46 درصد)] غالب بود.

پانزده روز قبل از وقوع تشنج، 1476 آنتی هیستامین نسل 1، 1239 نسخه آنتی هیستامین در دوره کنترل اول و 1278 نسخه در طول دوره کنترل دوم تجویز شد.

پس از تعدیل عوامل مخدوش‌‌کننده، نسخه‌های آنتی هیستامین نسل 1 با افزایش خطر تشنج در دوره خطرناک مرتبط بود.

آنالیزهای طبقه‌بندی شده نتایج مشابهی را نشان داد، به خصوص در میان کودکان شش ماهه تا دو ساله، که نسخه‌های آنتی هیستامین نسل 1 دریافت کردند و خطر تشنج آنها بیشتر از کودکان بین 25 ماهگی تا شش سالگی بود. تجزیه و تحلیل نتایج اولیه را تأیید کرد.

آنتی هیستامین‌ها ممکن است خطر تشنج را با مکانیسم‌های مختلف افزایش دهند، از جمله کاهش هیستامین عصبی هیپوتالاموس، که باعث تحریک‌پذیری نورون می‌شود، بر گلوتامین سنتاز تأثیر می‌گذارد و به صورت مستقیم کانال‌های عصبی را مسدود می‌کند.

این اقدامات با افزایش فعالیت مغز مربوط به گیرنده‌های هیستامین و اختلال عملکرد گیرنده H1 که بر شدت و مدت تشنج حاکم است، حساسیت به تشنج را افزایش می‌دهد.

مغز نوزادان به دلیل رشد سد خونی-مغزی (BBB) که هنوز در این سن در حال تکامل است، نسبت به آنتی هیستامین‌ها آسیب‌پذیر می‌باشد.

توسعه ناقص BBB باعث افزایش نفوذپذیری و در نتیجه نفوذ بیشتر دارو به بافت مغز می‌شود.

به طور کلی می‌توان گفت آنتی هیستامین‌ها، اگرچه برای بزرگسالان و کودکان بزرگ‌تر بی‌خطر هستند، ممکن است به نوزادان آسیب بزنند.

مسیرهای متابولیک توسعه نیافته و میلین‌سازی ناکافی مغز به آسیب‌پذیری تشنج در نوزادان کمک می‌کند و خطر تشنج مرتبط با مصرف آنتی هیستامین در دوران نوزادی را افزایش می‌دهد.