اوتیسم در ۸۹ درصد از بزرگسالان هیچگاه تشخیص داده نمی شود

یک تحقیق جدید نشان می‌دهد که ۹ نفر از هر ۱۰ فرد مبتلا به اوتیسم بالای ۴۰ سال هرگز تشخیص رسمی دریافت نکرده‌اند.

به گزارش تک‌ناک، یک بررسی جامع از پژوهش‌های اخیر نشان می‌دهد که اوتیسم پدیده‌ای نوظهور یا ناشی از عوامل محیطی مدرن نیست، بلکه در میان نسل‌های قدیمی‌تر نیز وجود داشته است.

با وجود این، نتایج این پژوهش جدید که توسط پژوهشگران کینگز کالج لندن (KCL) انجام شده است، نشان می‌دهد که طبق داده‌های پرونده‌های بهداشتی، حدود ۸۹ درصد از بزرگسالان ۴۰ تا ۵۹ سال و نزدیک به ۹۷ درصد از افراد بالای ۶۰ سال مبتلا به اوتیسم، هرگز تشخیص دریافت نکرده‌اند. این موضوع پیامدهای جدی برای سلامت، رفاه و کیفیت زندگی این افراد دارد.

دکتر گاوین استوارت، سرپرست پژوهش گفت: «آمارها نشان می‌دهد که بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم هرگز تشخیص رسمی نگرفته‌اند و به همین دلیل از حمایت‌های لازم محروم مانده‌اند. این موضوع می‌تواند آنها را در دوران سالمندی با مشکلاتی مثل تنهایی و ضعف سلامت جسمی و روانی روبه‌رو کند.»

پیامدهای سلامت در افراد مسن مبتلا به اوتیسم

بر اساس این مطالعه، افراد مبتلا به اوتیسم بالای ۴۰ سال بیشتر در معرض بیماری‌های جدی قرار دارند، که از جمله آنها می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

• بیماری‌های خودایمنی
• مشکلات قلبی‌-عروقی
• اختلالات گوارشی
• بیماری‌های مرتبط با سن مانند: پارکینسون، پوکی استخوان و آرتروز

همچنین پژوهش‌ها نشان داده‌اند که افراد مبتلا به اوتیسم چهار برابر بیشتر در معرض زوال عقل زودرس قرار دارند و خطر افکار خودکشی در آنها شش برابر بیشتر است. امید به زندگی این افراد نیز به طور میانگین شش سال کمتر از همتایان غیر اوتیسم آنها است (۷۵ سال در برابر ۸۱ سال در بریتانیا).

افزایش تشخیص اوتیسم در دهه‌های اخیر

آمارها نشان می‌دهند که در بریتانیا، بین سال‌های ۱۹۹۸ تا ۲۰۱۸، تشخیص اوتیسم ۷۸۷ درصد افزایش یافته است؛ هرچند بیشتر این آمار مربوط به کودکان، نوجوانان و جوانان بوده است.

طبق گزارش مرکز کنترل و پیشگیری بیماری‌ها (CDC) در آمریکا، از هر ۱۵۰ کودک متولد سال ۱۹۹۴، یک نفر تشخیص اوتیسم داشت، اما در سال ۲۰۱۴ این نسبت به یک نفر در هر ۳۱ کودک رسیده است.

پژوهشگران بیان کردند که افزایش آمار اوتیسم به دلیل آگاهی بالاتر مردم، تغییر در روش‌های تشخیص و توجه به انواع مختلف این اختلال است؛ نه اینکه تعداد مبتلایان واقعاً بیشتر شده باشد.

چرا اوتیسم نسل‌های قدیمی‌تر تشخیص داده نشد؟

اوتیسم در بیشتر سال‌های قرن بیستم، فقط به‌ عنوان «اوتیسم نوزادی» شناخته می‌شد و اغلب با ناتوانی ذهنی اشتباه گرفته می‌شد. تشخیص این اختلال هم بیشتر روی مردان متمرکز بود. اما از دهه ۱۹۸۰ به بعد، معیارهای تشخیص تغییر کرد و دانشمندان توانستند شکل‌های مختلف و دقیق‌تری از اوتیسم را شناسایی کنند. به این معنی که بسیاری از افراد مسن مبتلا به اوتیسم هرگز وارد آمارهای رسمی نشدند.

ضرورت تغییر دیدگاه در سلامت عمومی

پژوهشگران هشدار می‌دهند که تشخیص ندادن اوتیسم در افراد مسن باعث نادیده گرفتن نیازهای واقعی آنها در حوزه سلامت، اشتغال، روابط اجتماعی و حمایت‌های عمومی شده است.

حدود ۲۰ درصد از بزرگسالان مبتلا به اوتیسم بالای ۴۰ سال گزارش داده‌اند که دچار انزوای اجتماعی هستند، در حالی‌ که این رقم در میان افرادی که اوتیسم ندارند تنها ۴ درصد است.

پژوهشگران اعلام کردند: «شناخت نیازهای افراد مبتلا به اوتیسم در دوران سالمندی یکی از دغدغه‌های مهم جهانی در حوزه سلامت عمومی است. برای حمایت بهتر از آنها، باید رویکرد بلندمدتی داشته باشیم؛ یعنی روی پژوهش‌های طولانی‌مدت سرمایه‌گذاری کنیم، خدمات درمانی مناسب ارائه دهیم و حمایت‌های اجتماعی را گسترش دهیم تا این افراد بتوانند زندگی سالم‌تر و رضایت‌بخش‌تری داشته باشند.»

این پژوهش نشان می‌دهد که بسیاری از افراد دارای اوتیسم در نسل‌های گذشته هرگز تشخیص داده نشدند و همچنان برای نظام‌های درمانی و سیاست‌گذاری اجتماعی دیده نمی‌شوند.