شرکت آمریکایی Anduril از سامانه جدیدی به نام Copperhead-M رونمایی کرده است که زیردریایی‌های بدون سرنشین را به اژدرهای هوشمند با قابلیت حمل ۲۲۷ کیلوگرم مواد منفجره مجهز می‌کند.
به گزارش تکناک، در حالی که زیردریایی‌های مدرن می‌توانند طیف گسترده‌ای از تسلیحات از جمله سلاح‌های هسته‌ای را حمل کنند، اما اژدرها همچنان مهم‌ترین ابزار تهاجمی آنها به حساب می‌آیند؛ به‌ویژه به دلیل قابلیت حمله پنهانی و قدرت تخریب بالایی که علیه کشتی‌ها و زیردریایی‌های دشمن دارند.
اژدرهای کلاسیک که از دهه ۱۹۳۰ تا دهه ۱۹۸۰ مورد استفاده قرار می‌گرفتند، نمونه‌هایی بخار‌محور با مواد منفجره سنگین بودند. اما اژدرهای امروزی با بهره‌گیری از حسگرهای پیشرفته و کنترل دیجیتال، سرعت بالا (تا ۱۴۸ کیلومتر بر ساعت) و برد بلند (تا ۵۶ کیلومتر)، به سلاح‌هایی هوشمند و دقیق تبدیل شده‌اند.
اژدرها در گذشته، تنها به عنوان سلاح‌هایی کلاسیک و محدود در نظر گرفته می‌شدند، اما مدل‌های مدرن مانند Copperhead سرعتی بیش از ۵۵ کیلومتر بر ساعت دارند، به بردی تا ۵۶ کیلومتر می‌رسند و به سیستم‌های هدایت هوشمند برای رهگیری اهداف مجهز هستند. با وجود این، هزینه بالا و ابعاد بزرگ اژدرهای امروزی، استفاده از آنها را در زیردریایی‌های خودران دشوار کرده است.
شرکت Anduril در همین راستا، اژدرهای Copperhead را با طراحی ماژولار و در دو مدل عرضه کرده است، که شامل Copperhead-100 با ظرفیت ۴۵ کیلوگرم و طول ۲.۷ متر و Copperhead-500 با ظرفیت ۲۲۷ کیلوگرم و طول ۴ متر می‌شوند.
این اژدرها می‌توانند با انواع حسگرها مانند: سونار، مغناطیس‌سنج یا آشکارساز شیمیایی تجهیز شوند. در نسخه جنگی M، این حسگرها با کلاهک‌های انفجاری جایگزین می‌شوند. زیردریایی Dive-XL شرکت Anduril توانایی حمل چندین اژدر از هر دو نوع را دارد.
هدف از این توسعه، تبدیل زیردریایی‌های رباتیک مانند: Dive-LD و Dive-XL به پلتفرم‌هایی با قدرت تهاجمی واقعی است، به طوری که Dive-XL می‌تواند ده‌ها اژدر Copperhead-100M و چند اژدر Copperhead-500M را حمل کند. ترکیب این زیردریایی‌های ارزان‌قیمت با اژدرهای سبک و شبکه‌ای هوشمند از سونار، به ارتش‌ها اجازه می‌دهد که ناوگان عظیمی از زیردریایی‌های خودران را برای درگیری با دشمن به کار گیرند.
هدف از توسعه این فناوری، نه فقط تسلیح زیردریایی‌های رباتیک، بلکه ایجاد ناوگان گسترده‌ای از زیردریایی‌های خودران ارزان‌قیمت است، که از طریق شبکه سونار هوشمند به یکدیگر متصل می‌شوند و به صورت گروهی عمل می‌کنند.
در صورت موفقیت این پروژه، آینده‌ای قابل تصور است که در زیردریایی‌های سرنشین‌دار تنها به عنوان پایگاه فرماندهی عمل کنند و مأموریت‌های عملیاتی را به ناوگان خودران‌ها واگذار نمایند؛ شناورهایی که مثل میدان مین متحرک، قادر به جابه‌جایی و تعقیب اهداف دشمن در اعماق اقیانوس خواهند بود.
