یک مطالعه جدید توسط محققان دانشگاه کلمبیا نشان داده است که از دست دادن اعضای نزدیک خانواده می‌تواند پیری بیولوژیکی را تسریع کند.
به گزارش تکناک، بر اساس یک مطالعه جدید از دانشکده بهداشت عمومی میلمن دانشگاه کلمبیا و مرکز پیری باتلر کلمبیا، از دست دادن یکی از نزدیکان، مانند یکی از اعضای خانواده، می‌تواند شما را سریع‌تر پیر کند.
این تحقیق که داده‌های طولانی‌مدت را بررسی کرده است، نشان می‌دهد افرادی که والدین، همسر، خواهر، برادر یا فرزند خود را از دست داده‌اند، به خصوص در دوران کودکی یا جوانی با افزایش نشانگرهای DNA مرتبط با پیری همراه هستند. تحقیقات بیان می‌کند که این افراد نشانه‌هایی از پیری بیولوژیکی بالاتری را نسبت به اشخاصی که چنین غمی را تجربه نکرده‌اند، نشان می‌دهند.
این تحقیق در مجله JAMA Network Open منتشر شده است.
فهرست مطالب
پیری بیولوژیکی چیست؟
پیری بیولوژیکی به معنای کاهش تدریجی عملکرد سلول‌ها، بافت‌ها و اندام‌های شما است، که باعث افزایش خطر ابتلا به بیماری‌های مزمن می‌شود. دانشمندان این نوع پیری را با استفاده از نشانگرهای DNA معروف به ساعت‌های اپی‌ژنتیک اندازه‌گیری می‌کنند.
دکتر آلیسون آیلو، نویسنده اصلی این مطالعه گفت: «تاکنون مطالعات کمی به این موضوع پرداخته است که چگونه از دست دادن یک عزیز در مراحل مختلف زندگی بر این نشانگرهای DNA تأثیر می‌گذارد. مطالعه ما ارتباط قوی بین از دست دادن عزیزان در طول زندگی از کودکی تا بزرگسالی و پیری بیولوژیکی سریع‌تر در ایالات متحده را نشان می‌دهد.»
این مطالعه که با همکاری مرکز جمعیت کارولینای دانشگاه کارولینای شمالی در چپل هیل انجام شده است، نشان می‌دهد که تأثیر از دست دادن بر پیری می‌تواند مدت‌ها قبل از میانسالی دیده شود و امکان دارد با تفاوت‌های سلامتی بین افراد از نژادهای مختلف همراه باشد.
جمع‌آوری و تجزیه و تحلیل داده‌های بلندمدت
محققان از داده‌های مطالعه ملی سلامت نوجوانان تا بزرگسالان ایالات متحده استفاده کردند، که در سال‌های 1994-1995 آغاز شد. این مطالعه شرکت‌کنندگان را از سال‌های نوجوانی تا بزرگسالی دنبال می‌کرد.
آیلو و همکارانش برای اندازه‌گیری فقدان خانوادگی در دوران کودکی یا نوجوانی، شرکت‌کنندگان را از طریق امواج مختلف و بازه‌های زمانی پیری دنبال کردند. موج I حدود 20745 نوجوان را مورد بررسی قرار داد که بیشتر آنها 19-12 ساله بودند. موج V بین سال‌های 2016 و 2018 انجام شد و مصاحبه‌ها را با 12300 نفر از شرکت‌کنندگان اصلی تکمیل کرد. در آخرین موج که بین سال‌های 2016 و 2018 انجام شد، شرکت‌کنندگان برای یک معاینه خانگی اضافی دعوت شدند که در آن نمونه خونی از حدود 4500 بازدید شده برای آزمایش DNA گرفتند.
دوران کودکی در مقابل بزرگسالی
این مطالعه به آسیب‌های تجربه‌شده در دوران کودکی یا نوجوانی (تا 18 سالگی) و بزرگسالی (19 تا 43 سالگی) پرداخت. همچنین آنها تعداد مشکلات تجربه‌شده در این دوره زمانی را بررسی کردند.
داده‌های پیری بیولوژیکی از متیلاسیون DNA خون با استفاده از ساعت‌های اپی‌ژنتیکی از جمله DunedinPACE که توسط مرکز پیری Aiello’s و یکی از نویسندگان مطالعه Dan Belsky و همکارانش در دانشگاه دوک ایجاد شده بود، مورد ارزیابی قرار گرفت.
نزدیک به 40 درصد از شرکت‌کنندگان حداقل یک فقدان را در بزرگسالی بین سنین 33 تا 43 تجربه کردند. فقدان والدین در بزرگسالی در مقایسه با دوران کودکی و نوجوانی شایع‌تر بود (27 درصد در مقابل 6 درصد). نسبت بیشتری از سیاه‌پوستان (57 درصد) و اسپانیایی‌تبارها (41 درصد) در مقایسه با شرکت‌کنندگان سفیدپوست (34 درصد) حداقل یک شکست را در این بازه زمانی تجربه کردند.
افرادی که دو یا چند ضایعه را تجربه کردند، بر اساس نتایج چندین ساعت اپی‌ژنتیک، سن بیولوژیکی بالاتری داشتند. تجربه بیشتر از یک فقدان در بزرگسالی، به طور قابل‌توجهی بیشتر از عدم از دست دادن عزیزان با پیری بیولوژیکی مرتبط بود.
اثرات بلندمدت از دست دادن عزیزان
آیلو بیان کرد: «ارتباط بین از دست دادن عزیزان و مشکلات سلامتی در طول زندگی به طور کامل مشخص است. اما برخی از مراحل زندگی امکان دارد در برابر خطرات سلامتی مرتبط با از دست دادن آسیب‌پذیرتر باشند.»
به عنوان مثال، از دست دادن والدین یا خواهر و برادر در اوایل زندگی می‌تواند بسیار آسیب‌زا باشد، که اغلب باعث مشکلات سلامت روان، مشکلات ذهنی، خطرات بالاتر ابتلا به بیماری‌های قلبی و احتمال بیشتر مرگ زودرس می‌شود. از دست دادن یکی از اعضای نزدیک خانواده در هر سنی خطراتی برای سلامتی دارد و از دست دادن مکرر عزیزان می‌تواند خطر بیماری‌های قلبی، مرگ و میر و زوال عقل را افزایش دهد. این اثرات ممکن است تا مدت‌ها پس از رویداد باقی بمانند یا آشکار شوند.
آیلو و همکارانش تأکید می‌کنند، در حالی که از دست دادن عزیزان در هر سنی می‌تواند اثرات طولانی‌مدتی بر سلامتی داشته باشد، این اثرات ممکن است در طول دوره‌های رشدی کلیدی مانند کودکی یا اوایل بزرگسالی شدیدتر دیده شود.
محققان می‌گویند که ما هنوز به طور کامل نمی‌دانیم که چگونه از دست دادن عزیزان باعث سلامتی ضعیف و مرگ و میر بیشتر می‌شود، اما پیری بیولوژیکی ممکن است یکی از مکانیسم‌های پیشنهادی در این مطالعه باشد.
تحقیقات آینده باید بر یافتن راه‌هایی برای کاهش تلفات نامتناسب در میان گروه‌های آسیب‌پذیر متمرکز شود. برای افرادی که از دست دادن عزیزان خود را تجربه می‌کنند، فراهم کردن منابع برای مقابله و پرداختن به این مشکل، ضروری است.
