نورالینک و وب‌کم هوش مصنوعی Insta360 از طریق فرمان‌های ذهنی بیماران، کنترل زاویه دوربین و تعامل با محیط را ممکن می‌سازند.
به گزارش تکناک، ویدئو هشت‌دقیقه‌ای جدیدی که از اسمیت، یکی از بیماران مبتلا به ALS منتشر شده، به‌طرز تأثیرگذاری نشان می‌دهد چگونه ترکیب فناوری رابط مغز و کامپیوتر نورالینک با وب‌کم موتوردار هوش مصنوعی می‌تواند مرزهای ناتوانی جسمی را درنوردد و زندگی فرد را دگرگون کند. این ویدئو که در شبکه‌های اجتماعی و یوتیوب بازتاب گسترده‌ای داشته است، نه‌تنها از نظر فنی، بلکه از نظر انسانی نیز یکی از نمونه‌های شاخص کاربرد هوش مصنوعی در توان‌بخشی بیماران محسوب می‌شود.
اسمیت که به‌مدت هفت سال به‌دلیل بیماری تحلیل‌برنده عصبی ALS به ویلچر محدود شده، از سال ۲۰۲۴ یکی از سه بیمار نخست دریافت‌کننده ایمپلنت نورالینک به شمار می‌رود. این ایمپلنت رابط مغز و کامپیوتر که شرکت ایلان ماسک توسعه داده است، سیگنال‌های عصبی را مستقیماً از مغز به دستگاه‌های دیجیتال منتقل می‌کند. در نتیجه، بیماران مبتلا به فلج حرکتی می‌توانند بدون نیاز به حرکت فیزیکی با محیط اطراف یا کامپیوتر ارتباط برقرار کنند.
ماه می گذشته، اسمیت توانست با کمک همین فناوری و ابزارهای نرم‌افزاری هوش مصنوعی، ویدئوهایی در یوتیوب تدوین کند و حتی از بازسازی دیجیتال صدای خود برای روایت محتوا بهره ببرد. با وجود ناتوانی در گفتار و حرکت، او ازطریق نورالینک کنترل کامل بر فرایند تدوین و تولید ویدئوها را در دست گرفته بود؛ اما به‌رغم این پیشرفت‌ها، مشکلی بزرگ همچنان باقی مانده بود: ناتوانی در حرکت‌دادن سر و برقراری تماس چشمی با خانواده‌اش. تابستان سال گذشته اعلام شد که دومین تراشه نورالینک با موفقیت در مغز انسان قرار گرفت و حال این خبر جدید بیشتر ما را با فواید و کاربردهای این تراشه آشنا می‌کند.
او در ویدئو جدیدش می‌گوید: «در جهانی ایستا گرفتار بودم؛ در‌حالی‌که زندگی در اطرافم پویا جریان داشت. احساس می‌کردم حتی وقتی در کنار فرزندانم هستم، از نظر احساسی غایبم.» این احساس عمیق جرقه همکاری میان او و تیم مهندسان شرکت Insta360 را زد؛ شرکتی که تخصصش در توسعه دوربین‌های هوشمند و موتوریزه است.
به نقل از تامزهاردور، Insta360 با همکاری نزدیک با اسمیت، مدل جدید وب‌کم هوش مصنوعی خود با نام Link 2 را به‌گونه‌ای تنظیم کرد که بتواند با فرمان‌های عصبی دریافتی از نورالینک کار کند. این وب‌کم که به مک‌بوک او متصل است، قابلیت چرخش خودکار و دنبال‌کردن هدف را دارد و از الگوریتم‌های هوش مصنوعی برای تشخیص حرکت و تغییر زاویه دید استفاده می‌کند. در نتیجه، وقتی اسمیت با تمرکز ذهنی یا دستور عصبی خاصی به ایمپلنت خود فرمان می‌دهد، وب‌کم به‌صورت خودکار زاویه دید را تغییر می‌دهد و سوژه مدنظر را دنبال می‌کند و به او امکان می‌دهد تا دوباره با فرزندان و همسرش تماس چشمی و ارتباط انسانی برقرار کند.
یکی از مهندسان Insta360 در توضیح این همکاری گفته است: «هدف اصلی فراتررفتن از صرفاً تولید تصویر بود. ما می‌خواستیم دوربینی بسازیم که به بخشی از ادراک انسان تبدیل شود و به کسانی که در محدودیت فیزیکی هستند، استقلال دوباره بدهد.» قبل‌تر ایلان ماسک ادعا کرده بود که نورالینک قابلیت درمان نابینایی را دارد؛ ادعایی که اکنون با همکاری Insta360 ثابت شده است.
اسمیت اکنون می‌تواند با نگاه‌کردن به صفحه‌نمایش یا با تمرکز ذهنی، زاویه دید خود را تغییر دهد. در ظاهر، این قابلیت ساده از دیدگاه روانی و اجتماعی برای او تحولی عظیم به‌همراه داشته است. او اکنون می‌تواند در گفت‌وگوهای خانوادگی شرکت و به چهره فرزندانش نگاه کند و از حس حضور واقعی در جمع لذت ببرد.
درمقابل، تجربه اسمیت باردیگر توجه جامعه علمی و فناوری را به توانایی‌های بالقوه رابط‌های مغز و کامپیوتر جلب کرده است. فناوری نورالینک که در ابتدا با هدف کمک به بیماران مبتلا به فلج حرکتی و اختلالات عصبی طراحی شده بود، اکنون به مرحله‌ای رسیده است که می‌تواند کنترل دقیق ابزارهای هوشمند را نیز ممکن سازد. ترکیب آن با سیستم‌های هوش مصنوعی همچون وب‌کم‌های متحرک و نرم‌افزارهای تشخیص صحنه نشان می‌دهد که آینده تعامل انسان و ماشین بسیار فراتر از پیش‌بینی‌های اولیه است.
تجربه او بازتاب گسترده‌ای در جوامع درمانی و مهندسی عصبی داشته است. کارشناسان معتقدند که این دستاورد می‌تواند به توسعه ابزارهای مشابه برای بیماران سکته مغزی و آسیب نخاعی و دیگر بیماری‌های نوروموتور منجر شود. از دیدگاه فناوری، ادغام نورالینک با دستگاه‌هایی همچون Insta360 Link 2 گام مهمی در مسیر «زیست‌افزایی هوشمند» محسوب می‌شود؛ مفهومی که در آن فناوری نه جایگزین انسان، بلکه امتداد توانایی‌های اوست.
همکاری میان نورالینک و Insta360 نمادی از امید برای هزاران بیماری است که در سکون جسمی گرفتارند؛ اما ذهنی بیدار و مشتاق دارند. اگر چنین فناوری‌هایی ادامه یابد، شاید در آینده نزدیک، هیچ فردی با بیماری‌های تحلیل‌برنده عصبی مجبور نباشد تا از تجربه زندگی انسانی و ارتباط چشمی با عزیزانش محروم بماند.
