مطالعه‌ای که توسط انجمن روانشناسی آمریکا منتشر شده است، نشان می‌دهد که ویژگی‌های خودشیفتگی در افراد با افزایش سن کاهش می‌یابد.
به‌گزارش تک‌ناک، این تحقیق که شامل داده‌های بیش از 37,000 نفر بود، نشان داد که خصوصیات خودشیفتگی از کودکی تا کهنسالی کمتر می‌شوند، امّا سطوح فردی نسبت به همسالان ثابت می‌ماند.
اگر چه خودشیفتگی با افزایش سن کاهش دارد، امّا افرادی که در دوران کودکی بیشتر خودشیفته هستند، در بزرگسالی نیز به همین صورت باقی می‌مانند.
درک خودشیفتگی از طریق طول عمر
بر اساس مطالعه‌ای که توسط انجمن روانشناسی آمریکا منتشر شده است، افراد با افزایش سن از کودکی تا بزرگسالی، کمتر دچار خودشیفتگی می‌شوند. با وجود این، تفاوت‌ها بین افراد در طول زمان ثابت می‌ماند. به عبارت دیگر افرادی که در دوران کودکی نسبت به همسالان خود بیشتر خودشیفته هستند، در بزرگسالی نیز به همین شکل باقی می‌مانند.
دکتر اولریش اورث، نویسندۀ ارشد این مطالعه گفت: «با توجه به اینکه سطوح بالای خودشیفتگی به روش‌های مختلف بر زندگی افراد تأثیر می‌گذارد، این یافته‌ها پیامدهای مهمی به دنبال دارند.»
این تحقیق در مجلۀ Psychological Bulletin منتشر شده است.
تجزیه و تحلیل داده‌ها و یافته‌های مربوط به خودشیفتگی
اورث و همکارانش داده‌های 51 مطالعه را تجزیه و تحلیل کردند، که تمام آنها چگونگی تغییر میزان خودشیفتگی شرکت‌کنندگان را در طول زمان، اندازه‌گیری کرده بودند.
این مطالعات شامل 37247 شرکت‌کننده (52 درصد زن و 48 درصد مرد) در محدودۀ سنی 8 تا 77 سال بود. برخی از مطالعات، شرکت‌کنندگان را برای چندین دهه دنبال کردند. بیشتر آنها در ایالات متحده، کانادا، اروپای غربی و یک مورد در چین و یک مورد در نیوزیلند انجام شد.
محققان بررسی کردند که هر مطالعه چند نوع از سه نوع خودشیفتگی را اندازه‌گیری می‌کند. سه نوع اصلی خودشیفتگی شامل عاملی، متضاد و عصبی است. خودشیفتگی عاملی در راستای احساس بزرگی یا برتری و نیاز شدید به تحسین شکل می‌گیرد. خودشیفتگی متضاد نیز شامل تکبر، استحقاق، سنگدلی و همدلی اندک می‌باشد. خودشیفتگی عصبی هم دارای بی‌نظمی عاطفی و حساسیت مفرط است.
به طور کلی، محققان کشف کردند که هر سه نوع خودشیفتگی در شرکت‌کنندگان از دوران کودکی تا پیری کاهش یافته است. میزان خودشیفتگی عاملی در شرکت‌کنندگان اندکی کاهش داشت و خودشیفتگی متضاد و عصبی نیز کاهش متوسطی را نشان دادند.
ثبات صفات خودشیفتگی در طول زمان
محققان همچنین متوجه شدند که خودشیفتگی افراد نسبت به همسالان آنها به طور قابل‌توجهی در طول زمان تغییر نکرده است. به عبارت دیگر، افرادی که در دوران کودکی بیش از حد متوسط خودشیفته بودند، در بزرگسالی هم بیشتر از حد متوسط خودشیفته باقی ماندند.
اورث در این زمینه بیان کرد: «این یافته حتی در دوره‌های بسیار طولانی هم صادق بود، که نشان می‌دهد خودشیفتگی یک ویژگی شخصیتی پایدار است.»
جهت‌گیری‌های تحقیقاتی آینده
اورث تأکید کرد: «از آنجایی که بیشتر داده‌های مورد تجزیه و تحلیل در این مطالعه از ایالات متحده و اروپای غربی بود، بنابراین تحقیقات آینده باید خودشیفتگی را در طیف وسیع‌تری از کشورها و فرهنگ‌ها بررسی کند. همچنین تحقیقات آینده باید به دنبال بررسی دلایل کاهش خودشیفتگی با افزایش سن باشد.»
وی خاطرنشان کرد: «یک نظریه نشان می‌دهد که نقش‌های اجتماعی ما در بزرگسالی به عنوان مثال مانند: همسر، والدین، کارمند و غیره، باعث رشد ویژگی‌های شخصیتی بالغ‌تر، از جمله سطوح پایین‌تر خودشیفتگی می‌شود.»
