فضانوردان پس از اینکه سیستم جدید ناسا موفق شد 98 درصد از فاضلاب ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) را با تبدیل موادی مانند ادرار به حالت آشامیدنی بازیابی کند، احتمالا تشنگی کمتری را تجربه خواهند کرد.
به گزارش تکناک، مأموریت‌های فضایی در آینده که ممکن است به مدت ماه‌ها یا حتی سال‌ها طول بکشند، با هر چیزی که پیش از این وجود داشته باشد، خیلی متفاوت خواهند بود. تا به حال، فضانوردان یا تجهیزات زیادی را خود با خود حمل می کرده‌اند یا به تجهیزاتی که به طور منظم فضاپیماهای باربری برایشان می برد، اکتفا می کرده‌اند. متأسفانه، در مأموریت‌های فضای حساس و طولانی، امکان کارهایی که گفتیم وجود ندارد.
برای مثال، یک ماموریت به مریخ می تواند دو سال طول بکشد. این زمان، مقدار آب زیادی را می طلبد که میزان آن یک گالن (3.8 لیتر) برای هر نفر در روز است. اگر فضاپیما چهار نفر خدمه داشته باشد، برای دو سال حداقل به حدود نه تن آب نیاز است.
فضاپیما ایده آل باید در واقع خودکفا باشد و قابلیت بازیافت هوا و آب را داشته باشد، و باید مانند یک سیستم بسته، قابلیت کشت محصولات خود را داشته باشد. ناسا به عنوان اولین گام به این سمت، اجزای بازیابی آب سیستم کنترل محیطی و پشتیبانی حیات خود (ECLSS) را روی ایستگاه فضایی بین‌المللی آزمایش کرده است.
ECLSS که از یک سیستم بازیابی آب، یک مجموعه پردازشگر آب (WPA)، یک مجموعه پردازشگر ادرار (UPA) و یک مجموعه پردازشگر آب نمک (BPA) تشکیل شده است، آب موجود در ایستگاه فضایی را از طریق یک سری مراحل، از ادرار، بازیابی و پردازش مجدد می کند. همچنین نفس خدمه و عرقی که در هوا جمع می شود را به آب آشامیدنی قابل مصرف تصفیه می کند.
جمع آوری آب از هوا با استفاده از یک سیستم رطوبت گیر پیشرفته نسبتاً کار ساده ای است. با این حال رسیدگی به ادرار کمی سخت تر است. UPA بیشتر آب را با استفاده از تقطیر خلاء حذف می کند و آب نمک ادرار را از خود خارج می کند. مجموعه پردازشگر آب نمک از فناوری غشایی ویژه استفاده می کند و هوای گرم و خشک را روی آب نمک می دمد تا آب را تبخیر کند؛ آبی که مانند آب از نفس بازیابی می شود.
سپس آب بازیافت شده از طریق یک سری فیلترها و یک راکتور کاتالیزوری عبور داده می شود تا آلاینده ها را تجزیه کنند، زیرا حسگرها قبل از افزودن ید برای از بین بردن میکروب های موجود، خلوص را بررسی می کنند.
نتیجه، میزان بازیابی 98٪ آب آشامیدنی از ادرار است. این کار را می توان در زمین هم انجام داد، اما ECLSS می تواند همین کار را در گرانش صفر انجام دهد. در حال حاضر مشکلی که وجود دارد این است که فضانوردان نسبت به این موضوع مقاومت می کنند که ناسا سعی کرده این مشکل را برطرف کند.
جیل ویلیامسون، مدیر سیستم‌های آب ECLSS گفت: این نوع فرآوری اساساً شبیه به برخی از سیستم‌های توزیع آب زمینی است که فقط در گرانش صفر انجام می‌شوند. فضانوردان در واقع ادرار نمی نوشند، آنها آبی می نوشند که بازیافت، فیلتر و تمیز شده است. در واقع این آب تمیزتر از آنچه ما در زمین می نوشیم، می باشد.
