در چیزی که می توان آن را یک مکاشفه جذاب نامید، یک تیم تحقیقاتی کانادایی-فرانسوی کشف کرده اند که ابرهای کرکی یک مسیر انتشار در مقیاس بزرگ برای باکتری های حامل ژن های مقاوم به آنتی بیوتیک هستند.
به گزارش تکناک، در حال حاضر، انتقال ژن های مقاوم به آنتی بیوتیک از طریق هوا یک پدیده طبیعی است، اما استفاده گسترده از آنتی بیوتیک ها، به ویژه در کشاورزی و پزشکی، به تکثیر سریع این سویه های مقاوم و انتشار آنها در محیط کمک کرده است.
فلورنت روسی، اولین نویسنده این مطالعه و دانشجوی فوق دکترا در تیم تحقیقاتی کارولین دوشاین در بیانیه ای گفت: این اولین مطالعه ای است که نشان می دهد ابرهای کرکی حاوی ژن های مقاوم به آنتی بیوتیک با منشاء باکتریایی در غلظت های قابل مقایسه با سایر محیط های طبیعی هستند.
ژن ها در جلوی چشم پنهان شده بودند
تیم تحقیقاتی از ابرها در قله Puy de Dôme، که یک آتشفشان خاموش در Massif Central فرانسه است نمونه برداری کردند. آنها 12 جلسه نمونه برداری از ابر را طی دو سال با استفاده از خلاء با سرعت جریان بالا از یک ایستگاه تحقیقاتی جوی در ارتفاع 1465 متری از سطح زمین انجام دادند.
تجزیه و تحلیل نشان داد که نمونه های ابر به طور متوسط میزبان 8000 باکتری در هر میلی لیتر آب ابر بودند.
روسی توضیح داد: این باکتری ها معمولاً روی سطح پوشش گیاهی یا خاک زندگی می کنند. آنها توسط باد یا فعالیت های انسانی آئروسل (هوا پخش) می شوند و برخی از آنها به جو بالا می روند و در تشکیل ابرها شرکت می کنند.
دانشمندان توانستند غلظت 29 زیرگروه ژن مقاوم به آنتی بیوتیک را که در توده های هوای اتمسفر حمل می شوند اندازه گیری کنند. به طور متوسط، ابرها حاوی 20800 نسخه از ژن های مقاوم به آنتی بیوتیک در هر میلی لیتر آب ابر بودند.
روسی گفت: ابرهای اقیانوسی و ابرهای قاره ای هر کدام دارای ژن های مقاوم به آنتی بیوتیک هستند. برای مثال، ابرهای قارهای حاوی ژنهای مقاوم به آنتیبیوتیک بیشتری هستند که در تولید دام استفاده میشوند.
با این حال، غلظت ها متغیر است. این تغییرات شامل دامنه: 330 تا بیش از 30،000 باکتری در هر میلی لیتر از آب ابر است. بین پنج تا 50 درصد از این باکتریها میتوانند زنده و بالقوه فعال باشند.
روسی افزود: مطالعه ما نشان می دهد که ابرها مسیر مهمی برای انتقال ژن های مقاوم به آنتیبیوتیک هستند که در دامنه های کوتاه و بلند پخش می شوند. در حالت ایده آل، ما می خواهیم منابع انتشار ناشی از فعالیت های انسانی را برای محدود کردن پراکندگی این ژن ها پیدا کنیم.
