محققان علوم بهداشتی دانشگاه نیومکزیکو از ابزار تحلیلی جدیدی برای اندازه‌گیری مقدار میکروپلاستیک‌های موجود در جفت انسان استفاده کرده‌اند.
به گزارش تک‌ناک،حجم میکروپلاستیک‌های شناسایی‌شده در جفت‌های انسانی بررسی‌شده، به آلودگی زیست‌محیطی و خطرات بهداشتی قابل توجهی اشاره می‌کنند.
جفت انسانی یک عضو موقتی است که در دوران بارداری در رحم تشکیل می‌شود و نقش مهمی در تغذیه و حمایت از جنین دارد.
جفت اکسیژن و مواد مغذی را از خون مادر به جنین منتقل می‌کند و در عین حال مواد زائد را از خون جنین به خون مادر منتقل می‌کند تا از بدن مادر دفع شوند.
جفت همچنین هورمون‌های مهمی تولید می‌کند که برای حفظ بارداری ضروری هستند. پس از زایمان، جفت به طور معمول از بدن مادر جدا می‌شود و دفع می‌گردد.
انبوهی از مطالعات جدید نشان داده‌اند که میکروپلاستیک‌ها تقریباً در هر چیزی که ما مصرف می‌کنیم، وجود دارند؛ از آب بطری گرفته تا گوشت و غذاهای گیاهی.
در مطالعه ای که در 17 فوریه در مجله علوم سم شناسی منتشر شد، گروهی به رهبری دکتر متیو کامپن، میکروپلاستیک را در تمام 62 نمونه جفت آزمایش شده با غلظت های 6.5 تا 790 میکروگرم در هر گرم بافت گزارش کردند.
نگرانی‌های بهداشتی و روش مطالعه
اگرچه این اعداد ممکن است کم به نظر برسند (میکروگرم یک میلیونیم گرم است)، کامپن نگران اثرات سلامتی افزایش پیوسته حجم میکروپلاستیک‌ها در محیط است.
وی گفت: اگر ما اثراتی را بر روی جفت مشاهده کنیم، پس تمام حیات پستانداران در این سیاره ممکن است تحت تاثیر قرار گیرد و این خوب نیست.
در این مطالعه، کامپن و گروهش با همکاری محققان کالج پزشکی بیلور و دانشگاه ایالتی اوکلاهاما، بافت یک جفت اهدایی را تجزیه و تحلیل کردند. در فرآیندی به نام صابونی‌سازی، آنها نمونه‌ها را به صورت شیمیایی پردازش کردند تا چربی و پروتئین‌ها را به نوعی صابون هضم کنند.
سپس آنها هر نمونه را در یک اولتراسانتریفیوژ چرخاندند که قطعه کوچکی از پلاستیک در انتهای یک لوله باقی ماند. بعد با استفاده از تکنیکی به نام پیرولیز، گلوله‌های پلاستیکی را در یک فنجان فلزی قرار دادند و آن را تا دمای 600 درجه سانتی‌گراد گرم کردند، سپس انتشار گازها را به‌عنوان انواع مختلف پلاستیک که در دماهای خاص احتراق می‌کردند، ضبط کردند.
کامپن گفت: انتشار گاز به یک طیف سنج جرمی می‌رود و یک اثر انگشت خاص به شما می دهد که واقعا عالی است.
شیوع و انواع پلاستیک‌های یافت شده
محققان کشف کردند که رایج‌ترین پلیمر در بافت جفت، پلی اتیلن است که برای ساخت کیسه‌های پلاستیکی و بطری‌ها استفاده می‌شود و 54 درصد از کل پلاستیک‌ها را به خود اختصاص می‌دهد. پلی وینیل کلراید (به‌عنوان PVC شناخته می‌شود) و نایلون هر کدام حدود 10٪ از کل نانوپلاستیک‌ها را تشکیل می‌دهند و بقیه شامل 9 پلیمر دیگر است.
دکتر مارکوس گارسیا که یکی از محققان بود، گفت: تاکنون تعیین مقدار میکروپلاستیک موجود در بافت انسان دشوار بوده است. به‌طور معمول محققان تعداد ذرات قابل مشاهده در زیر میکروسکوپ را شمارش می‌کنند، حتی اگر برخی از ذرات آنقدر کوچک باشند که قابل مشاهده نباشند.
او گفت: با روش جدید تحلیلی می‌توانیم مشاهده میکروپلاستیک‌ها را به مرحله بعدی برسانیم تا بتوانیم میزان آنها را به اندازه کافی اندازه‌گیری کنیم و بسته به پلاستیک‌هایی که می‌بینیم مقدار آنها را تعیین کنیم.
اثرات زیست محیطی و پیامدهای سلامت
استفاده از پلاستیک در سرتاسر جهان از اوایل دهه 1950 به طور تصاعدی افزایش یافته است و هر فرد روی کره زمین یک تن زباله پلاستیکی تولید می‌کند. حدود یک سوم پلاستیک تولید شده هنوز در حال استفاده است، اما بقیه بیشتر دور ریخته شده‌اند یا به محل‌های دفن زباله یعنی جایی که در اثر قرار گرفتن در معرض اشعه ماوراء بنفش موجود در نور خورشید شروع به تجزیه شدن می‌کنند، فرستاده شده‌اند.
گارسیا می‌گوید: پلاستیک‌ها به آب‌های زیرزمینی ختم می‌شوند و گاهی اوقات به صورت آئروسل در می‌آیند و به محیط ما ختم می‌شوند. ما نه تنها آن را از طریق بلع بلکه از طریق استنشاق نیز وارد بدن خود می‌کنیم. این مسئله نه تنها بر ما انسان‌ها تأثیر می‌گذارد، بلکه بر تمام حیوانات ما مانند مرغ، دام و همه گیاهان ما تأثیر می‌گذارد.
کامپن خاطرنشان می‌کند که بسیاری از پلاستیک‌ها عمر طولانی دارند. او گفت: عمر برخی پلاستیک‌ها 300 سال و عمر برخی دیگر 50 سال است، اما از هم اکنون تا 300 سال برخی از آن پلاستیک تخریب می‌شوند. میکروپلاستیک‌هایی که در محیط می‌بینیم احتمالاً 40 یا 50 سال قدمت دارند.
در حالی که میکروپلاستیک‌ها در حال حاضر در بدن ما وجود دارند، مشخص نیست که چه اثراتی بر سلامتی می‌توانند داشته باشند. به‌طور سنتی پلاستیک‌ها از نظر بیولوژیکی خنثی هستند، اما برخی از میکروپلاستیک‌ها آنقدر کوچک هستند که در مقیاس نانو هستند و می‌توانند از غشای سلولی عبور کنند.
نگرانی‌های آینده و جهت گیری‌های پژوهشی
کامپن گفت که غلظت رو به رشد میکروپلاستیک‌ها در بافت انسان ممکن است افزایش گیج کننده برخی از انواع مشکلات سلامتی مانند بیماری التهابی روده و سرطان روده بزرگ در افراد زیر 50 سال و همچنین کاهش تعداد اسپرم را توضیح دهد.
او گفت که غلظت میکروپلاستیک‌ها در جفت‌های انسانی خیلی نگران کننده است، زیرا جفت فقط هشت ماه است که رشد کرده است (حدود یک ماه پس از بارداری شروع به تشکیل می شود). سایر اندام‌های بدن در مدت زمان طولانی‌تری در حال تجمع میکروپلاستیک‌ها هستند.
کامپن و همکارانش در حال برنامه‌ریزی تحقیقات بیشتر برای پاسخ به برخی از این سؤالات هستند، اما در این بین او عمیقاً نگران افزایش تولید پلاستیک در سراسر جهان است.
او گفت: «این مسئله بدتر می‌شود و هر 10 تا 15 سال میزان میکروپلاستیک‌ها دوبرابر می‌شود. بنابراین حتی اگر امروز آن را متوقف کنیم، در سال 2050 سه برابر بیشتر از پلاستیک‌های فعلی وجود خواهد داشت.
