تحقیقات جدید شواهد بیشتری در مورد مسیرهای مورد استفاده انسان‌های اولیه و مدت زمانی که برای اکتشاف کامل ابر قاره ساهول صرف شده را نشان می‌دهد.
به گزارش تکناک، بین 75 هزار تا 50هزار سال پیش، انسان ها شروع به عبور از ابرقاره Sahul کردند، این ابرقاره خشکی ای بود که استرالیا، تاسمانی، گینه نو و جزایر آرو را به هم متصل می کرد.
ممکن است 10000 سال طول کشیده باشد تا این منطقه وسیع به طور کامل توسط انسان های اولیه آن دوران کشف شود، که دوبرابر مدتی است که قبلا تصور می شد.
محققان برای اصلاح تخمین‌های خود، یک مدل جدید و پیچیده‌تر که تأثیر متغیر های گوناگون بر سفر انسان های اولیه، مانند توانایی زمین برای تأمین غذا، توزیع منبع آب و توپوگرافی زمین را طراحی کردند.
کوری برادشاو بوم‌شناس از دانشگاه فلیندرز استرالیا می‌گوید: روش‌هایی که مردم با زمین، بوم‌شناسی و به طور بالقوه افراد دیگر تعامل می‌کنند، نتایج مدل ما را تغییر می‌دهند و نتایج واقعی‌تری ارائه می‌دهند. ما با استفاده از این مدل اکنون پیش‌بینی خوبی از الگوها و چگونگی سکونت مردم در این سرزمین‌ها در ده‌ها هزار سال پیش داریم.
محققان داده‌های دو مطالعه منتشر شده قبلی را با هم ترکیب کردند، یکی که الگوهای حرکت و رشد جمعیت را از طریق یک سیستم مبتنی بر شبکه مدل‌سازی می‌کرد و دیگری که «ابر بزرگراه‌های» احتمالی اکتشاف را بر اساس ویژگی‌های اکولوژوکی و توپوگرافی زمین ترسیم می‌کرد.
مدل جدید علاوه بر گسترش پیش‌بینی مدت زمان مستقر شدن انسان های اولیه در ابر قاره ساهول به دلیل محدودیت‌های ایجاد شده به واسطه توپوگرافی زمین، یک مسیر حرکتی جدید کشف‌نشده به سمت جنوب را از طریق مرکز Sahul شناسایی کرد.
محققان در مقاله منتشر شده خود می نویسند، مسیری که انسان های اولیه روزانه طور مکرر برای حرکت انتخاب می کردند، احتمالاً منجر به ایجاد مسیرهای مهاجرتی می شده است زیرا افراد دانش خود را از زمینی که به طور مکرر در آن رفت و آمد می کرده اند را در طول زمان به بقیه جمعیت نیز انتقال میداده اند.
مهاجرت انسان های اولیه به ابر قاره ساهول به احتمال زیاد از طریق تیمور و سپس از طریق بخش‌های غربی گینه نو آغاز شده است. سپس گسترش سریع جمعیت به سمت جنوب به سمت خلیج بزرگ استرالیا و به سمت شمال تا گینه نو اتفاق افتاده است.
محققان همچنین پیشنهاد می‌کنند که سفر به تاسمانی با افزایش و کاهش سطح آب دریا در تنگه باس محدود می‌شده است. این خود نمونه‌ای از استفاده مدل جدید از استفاده متغیر تأثیر زمین بر گسترش جمعیت است.
مدل سازی به روز شده جدید نشان می دهد که گینه نو به تدریج طی 5000 تا 6000 سال با تمرکز بر ارتفاعات مرکزی و منطقه دریای آرافورا قبل از رسیدن به مجمع الجزایر بیسمارک در شرق، به محل سکونت انسان های اولیه تبدیل شده است.
محققان فکر می‌کنند که یافته‌های آن‌ها می‌تواند برای ترسیم نقشه خروج هوموسپین ها یا انسان های خردمند از آفریقاو حرکت به آسیا و قاره آمریکا نیز کاربرد داشته باشد، اگرچه این مدل‌ها باید متناسب با مناطق مختلف بازنگری شوند.
این پیش‌بینی‌ها سپس با استفاده از یافته‌های حفاری‌های باستان‌شناسی، که در این مطالعه خاص وجود داشت، پشتیبانی و تأیید می‌شوند.
استفانی کرابتری باستان شناس از دانشگاه ایالتی یوتا می گوید: این همچنین نشان دهنده قدرت ترکیب مدل های محاسباتی با باستان شناسی و انسان شناسی برای اصلاح درک ما از بشریت است.
