مطالعه جدیدی که اخیراً در کنفرانس سالانه انجمن اروپایی برای مطالعه دیابت در استکهلم ارائه شد، نشان می دهد که ارتباط زیادی بین گروهی از ویروس های معمولی و دیابت نوع 1 (T1D) وجود دارد.
به گزارش تک ناک، افراد مبتلا به دیابت نوع 1 هشت برابر بیشتر از سایرین در معرض ابتلا به عفونت انتروویروسی هستند. این یافته ها از تحقیقات در حال انجام بر روی واکسن هایی که برای کمک به پیشگیری از ابتلا به دیابت نوع 1 تولید شده اند،حمایت می کند.
دیابت نوع 1 شایع ترین نوع دیابت در کودکان است و شیوع آن در دهه های اخیر در سطح جهان رو به افزایش بوده است. سیستم ایمنی به سلول های بتای تولید کننده انسولین در لوزالمعده بیماران مبتلا به این بیماری حمله می کند و آنها را از بین می برد و از تولید هورمون کافی در بدن برای تنظیم مناسب میزان قند خون جلوگیری می کند.
میزان بالای قند خون ممکن است امید به زندگی را کاهش دهد و به مرور زمان به کلیه ها، پاها، چشم ها، قلب و چشم ها نیز آسیب برساند.علاوه بر این، کتواسیدوز دیابتی بیماری است که اغلب در زمان تشخیص T1D رخ می دهد و شامل تجمع مواد خطرناکی به نام کتون در خون می شود و در صورت عدم درمان به موقع ممکن است کشنده باشد.
با اینکه علت خاص این مدل پاسخ سیستم ایمنی هنوز مورد بحث است اما به طور کلی عقیده بر این است یک استعداد ژنتیکی و یک یا چند محرک محیطی، مانند عفونت ویروسی،در این موضوع دخیل هستند.
برخی از قوی ترین شواهد درمورد دخالت ویروس ها مربوط به گروه انتروویروس ها است. این گروه بسیار رایج از ویروس ها شامل آنهایی است که باعث فلج اطفال و بیماری دست، پا و دهان (HFMD) می شوند، و همچنین انواع دیگری که علائم خفیف تر و شبیه سرماخوردگی ایجاد می کنند.
واکسن هایی که به دنبال کاهش بروز T1D به همراه جلوگیری از عفونت انتروویروسی هستند،در حال حاضر در مرحله آزمایشات بالینی هستند و تأیید نقش انترو ویروس ها از این کار و سایر کارها در جهت پیشگیری اولیه از T1D پشتیبانی می کند.
برای بررسی عمیق تر این ارتباط، سونیا آیزاکس، از دپارتمان اطفال و سلامت کودکان در استرالیا با همکارانش به بررسی سیستماتیک و متاآنالیز تحقیقات موجود در مورد این موضوع پرداختند.
متاآنالیز که بزرگترین نوع تحقیق در این زمینه است،شامل داده‌های مربوط به 12077 شرکت‌کننده (از سن 87-0 سال) از 60 مطالعه مشاهده‌ای کنترل‌شده بود که در پایگاه‌های اطلاعاتی PubMed و Embase یافت شد.
5981 نفر از شرکت کنندگان T1Dیا خودایمنی جزایری داشتند (که معمولاًپیشرفت می کند و بهT1D تبدیل می شود). 6096 شرکت‌کننده باقیمانده هیچ‌کدام از این بیماری ها را نداشتند.
در این آزمایش ها RNA یا پروتئین انتروویروس که نشانه‌ای از عفونت فعلی یا جدید در نمونه‌های خون، مدفوع یا بافت با استفاده از طیف وسیعی از تکنیک‌های مولکولی پیشرفته و بسیار حساس است، شناسایی شد.
احتمال مثبت شدن تست آنتروویروس در افرادی که دارای خودایمنی جزایری بودند، نسبت به کسانی که خودایمنی جزایری نداشتند، دو برابر بود. همچنین احتمال عفونت انتروویروس در افراد مبتلا به T1D هشت برابر بیشتر از افراد بدون T1D بود.
مهمتر از همه،افراد مبتلا به T1D بیش از 16 برابر بیشتر از افراد بدون T1D احتمال ابتلا عفونت انتروویروسی،در یک ماه پس از تشخیص T1D داشتند.محققان به این نتیجه رسیدند که ارتباط واضحی بین عفونت انتروویروس و خودایمنی جزایری و T1D وجود دارد.
دکتر ایزاکس می‌افزاید: این یافته‌ها حمایت بیشتری در جهت فعالیت مداوم برای تولید واکسن‌هایی است که برای جلوگیری از پیشرفت خودایمنی جزایری و در نتیجه کاهش بروز T1D ایمنی فراهم می‌کند.
تئوری های مختلفی در مورد اینکه چگونه انتروویروس ها خطر ابتلا به T1D را افزایش می دهند وجود دارد.به عنوان مثال، تصور می شود که تعامل آنها با ژن های خاص ممکن است تاثیرگذار باشد.
دکتر ایزاکس توضیح می‌دهد: مطالعه ما نشان داد که افراد مبتلا به T1D که هم خطر ژنتیکی دارند و هم یکی از افراد درجه اول مبتلا به T1D هستند، 29 برابر بیشتر احتمال دارد به عفونت انتروویروس مبتلا شوند.
او ادامه می دهد: تعداد،زمان و مدت انجام و حتی محل عفونت انتروویروسی نیز ممکن است مهم باشد. فرضیه «نشتی روده » نشان می‌دهد که ویروس‌های منشا گرفته از روده می‌توانند همراه با سلول‌های ایمنی فعال شده به طرف لوزالمعده حرکت کنند، جایی که یک عفونت سطح پایین و پایدار و التهاب ناشی از آن می‌تواند منجر به پاسخ خود ایمنی شود.در ضمن به نظر می رسد که عفونت‌های ویروسی در ترکیب با عوامل دیگری مانند رژیم غذایی، عدم تعادل در میکروبیوم روده، و حتی قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی که ممکن است در رحم (در دوران بارداری) یا اوایل کودکی رخ دهد،عمل کنند.
