اگر ربات های انسان‌نما بخواهند به‌طور کامل در جامعه ادغام شوند، باید در تشخیص حالات عاطفی ما و پاسخ مناسب به آنها خوب عمل کنند.
به گزارش تکناک، یک ابزار پوشیدنی جدید که ساخت محققان کره‌ای است، می‌تواند به ربات‌ها در انجام این کار کمک کند.
ربات ها در خیلی چیزها خوب هستند. آنها می‌توانند بارهای سنگین را بلند کنند، به‌طرز شگفت انگیزی سریع یاد بگیرند و حتی با هواپیما پرواز کنند.
اما وقتی صحبت از درک احساسات انسانی آشفته، نوسانات خلقی و نیازهای درونی به میان می‌آید، آنها هنوز نمی‌توانند کاملا بی‌نقص عمل کنند. خوشبختانه این مسئله به‌آرامی در حال تغییر است و سیستم جدیدی که توسط محققان مؤسسه ملی علم و فناوری اولسان کره (UNIST) توسعه یافته است، ممکن است هوش هیجانی فناوری ربات‌ها را حتی سریع‌تر جلو ببرد.
گروهی از محققان یک حسگر پوشیدنی بر روی صورت قابل کشش ایجاد کرده‌اند که از نظارت بر اصطکاک و لرزش پوست برای ارزیابی احساسات انسان و تولید نیروی خود استفاده می‌کند.
این سیستم پوشیدنی شامل مجموعه‌ای از حسگرهای نازک، شفاف و انعطاف‌پذیر است که در سمت چپ و راست سر به صورت می‌چسبند. قسمت اعظم هر حسگر بین چشم و گوش می‌چسبد و شاخه‌ها روی هر چشم و بالای هر چشم، تا فک و اطراف تا پشت سر گسترش می‌یابند. محققان می‌گویند که این حسگرها را می‌توان به صورت سفارشی ساخت تا متناسب با هر چهره‌ای باشد.
هنگامی که حسگرها در جای خود قرار می‌گیرند، به سیستم یکپارچه‌ای متصل می‌شوند که برای رمزگشایی احساسات انسانی بر اساس الگوهای فشار در صورت و ارتعاشات صدای ما آموزش دیده است. بر خلاف سایر سیستم‌هایی که از تکنیک‌های مشابه استفاده می‌کنند، این سیستم کاملاً توسط کشش مواد حسگر از طریق یک اصل پیزوالکتریک تغذیه می‌شود. این بدان معناست که می‌توان آن را در تمام طول روز بدون نگرانی از نیاز به شارژ مجدد پوشید. به گفته محققان UNIST، این اولین باری است که یک سیستم کاملاً مستقل و پوشیدنی برای تشخیص احساسات ایجاد شده است.
در حالی که احتمالاً این برچسب‌های مبتنی بر چهره به‌عنوان یک ابزار پوشیدنی روزانه مورد توجه قرار نمی‌گیرند، محققان UNIST فناوری خود را در محیط‌های واقعیت مجازی گنجانده‌اند؛ جایی که تصور پیشرفت آن کمی آسان‌تر است. تصور کنید که هدست‌های واقعیت مجازی جامع‌تری تولید شوند که می‌توانند احساسات ما را کنترل کنند و دنیای مجازی ما را بر اساس آن تنظیم کنند. در واقع در طول فرآیند آزمایش، محققان از سیستم جدید حسگر احساسات خود برای ارائه توصیه‌های کتاب، موسیقی و فیلم در تنظیمات مجازی مختلف بر اساس احساس کاربر استفاده کردند.
طی سالیان سال ما تلاش‌های زیادی برای نزدیکی بین انسان و ربات دیده‌ایم. مثلا گردنبندی که می‌تواند حالات چهره را بخواند تا حالات عاطفی ما را استنتاج کند یا یک سر رباتیک که می‌تواند حالات چهره انسان را منعکس کند. مثال دیگر بلندگوی هوشمندی است که آهنگ‌هایی را بر اساس احساس شما پیشنهاد می‌کند که برگرفته از تجزیه و تحلیل صدا است. حتی می‌توان به یک سیستم هوش مصنوعی که می‌تواند به خودروهای خودران کمک کند تا اقدامات سایر رانندگان را بر اساس شخصیت آنها پیش‌بینی کنند، اشاره کرد. تحقیقی در سال 2015 وجود داشت که شاید انگیزه مطالعه جدید UNIST بود: برچسب‌های صورت که می‌توانند به ربات‌ها کمک کنند تا احساسات ما را درک کنند.
چنین پیشرفت‌هایی می‌تواند برخی از دیوارهای باقی‌مانده بین انسان و روبات‌ها را بشکند.
پیامدهای پیشرفت ربات‌ها در متوجه شدن حالات روحی انسان‌ها را برای ربات‌های همراه پزشکی افراد مسن تصور کنید. به‌جای یک ربات مزاحم که فقط سه بار در روز غلت می‌زند و از شما می خواهد که داروهای خود را مصرف کنید یا آب بیشتری بنوشید، ربات‌هایی که حالات و احساسات انسان را می‌فهمند می‌توانند شما را درگیر مکالمه کنند، خلق و خوی شما را بسنجند و یک استراتژی مکالمه برای غلبه بر مقاومت سرسختانه شما در برابر مراقبت از خود طراحی کنند.
ربات‌های باهوش و عاطفی می‌توانند گزینه‌ای امن برای بچه ها برای بحث در مورد موضوعاتی باشند که صحبت کردن در مورد آنها با انسان‌ها بسیار دشوار است. از آنجایی که چنین ربات‌هایی می‌توانند خونسردی خود را حفظ کنند، ممکن است توصیه‌های واضحی را به گونه‌ای ارائه کنند که والدین ممکن است قادر به انجام آن نباشند.
در حالت بدتر، این فناوری خوانش احساسات می‌تواند به‌عنوان نوعی دروغ‌سنج پیشرفته عمل کند و رمزگشایی کند که شخص چه احساسی دارد.
روش‌هایی که فناوری‌های هوش هیجانی می‌توانند بر زندگی ما تأثیر بگذارند، تقریباً به اندازه دامنه احساساتی که روزانه به عنوان یک انسان تجربه می‌کنیم، نامحدود است. در حالی که استفاده از حسگرهای چسبنده روی صورت ما ممکن است موثر نباشد، سیستم جدید محققان UNIST مطمئناً به پر کردن شکاف بین انسان و ربات کمک می‌کند.
جییون کیم، سرپرست مطالعه می گوید: برای تعامل موثر بین انسان و ربات، دستگاه‌های رابط انسان و ماشین (HMI) باید قادر به جمع آوری انواع داده‌ها و مدیریت اطلاعات پیچیده پیچیده باشند. این مطالعه پتانسیل استفاده از احساسات را نشان می‌دهد که اشکال پیچیده‌ای از اطلاعات انسانی در سیستم های پوشیدنی نسل بعدی هستند.
این مطالعه در مجله Nature Communications منتشر شده است
