تبعات منفی هماهنگی رفتاری زیاد بین والدین و فرزندان

تحقیقات جدید حاکی از آن است که هماهنگی رفتاری زیاد بین والدین و فرزندان ممکن است همیشه خوب نباشد.

به گزارش تکناک، برای اولین بار، یک مطالعه جدید در دانشگاه اسکس به بررسی هماهنگی رفتاری و مغزی در 140 خانواده با تمرکز ویژه بر دلبستگی پرداخت.

این بررسی زمانی که پدران و مادران به حل یک سری معما با فرزندان خود مشغول بودند،‌ به احساس و تفکر خانواده در مورد پیوندهای عاطفی در حین اندازه‌گیری فعالیت مغزی پرداخت.

این مطالعه که در مجله Developmental Science منتشر شد، نشان داد که مادرانی که دارای ویژگی‌های دلبستگی ناایمن هستند، هماهنگی مغزی بیشتری با فرزندان خود نشان می‌دهند.

اهمیت دلبستگی

دکتر پاسکال ورتیکا، از دپارتمان روانشناسی دانشگاه اسکس گفت: برای رشد ایمن دلبستگی کودک، تعاملات حساس و هماهنگ با والدین بسیار مهم است.

وی افزود: اگر والدین که در اینجا منظور مادر است، ویژگی‌های دلبستگی ناایمن‌تری داشته باشند، ممکن است دستیابی به هماهنگی رفتاری مطلوب برای زوج دشوارتر باشد.

دلبستگی ناایمن یک الگوی رفتاری است که در روابط بین فردی بروز می‌کند و معمولاً ریشه در تجربیات اولیه کودکی دارد. این نوع دلبستگی معمولاً به سه شکل ظاهر می‌شود: دلبستگی دوری‌جویانه، دلبستگی اضطرابی-پریشان، و دلبستگی ترسیده-گریزان.

افزایش همزمانی مغز به مغز ممکن است منعکس کننده یک مکانیسم جبران عصبی برای غلبه بر عناصر تعامل کمتر هماهنگ باشد. همچنین این مطالعه الگوهای متفاوت رفتاری و هماهنگی  مغز به مغز را بسته به اینکه والدین مادر یا پدر بودند، کشف کرد.

تفاوت‌های جنسیتی در هماهنگی

پدران و فرزندان هماهنگی مغز به مغز قوی‌تری داشتند، در حالی که مادران و فرزندانشان هماهنگی رفتاری قوی‌تری داشتند.

این یافته‌ها نشان می‌دهد که هماهنگی مغز به مغز بیشتر پدر و فرزند ممکن است منعکس کننده یک استراتژی جبران عصبی برای مقابله با کمبود نسبی هماهنگی رفتاری باشد.

امید است که این تحقیق بتواند مطالعاتی را در مورد روابط والدین و فرزند آغاز کند و راه‌های جدیدی را برای مداخله و پیشگیری باز کند.

تحقیقات و کاربردهای آینده

دکتر ورتیکا برای همکاری با NHS برای بررسی روابط خانوادگی آماده می شود. وی افزود:‌ هدف ما یافتن همبستگی‌های رفتاری و عصبی زیست‌شناختی در یک محدوده بهینه از هماهنگی  برای کمک به همه خانواده‌ها در روابط و توسعه دلبستگی کودکان است. در انجام این کار، ما باید درک کنیم که نه تنها هماهنگی  کم، بلکه هماهنگی  بالا نیز می‌تواند نشان دهنده مشکلات تعامل و روابط باشد.

روش‌شناسی مطالعه

دلبستگی در والدین با مصاحبه و در کودکان با تکلیف تکمیل داستان ارزیابی شد.

همزمانی مغز به مغز بین والدین و فرزندان با طیف‌سنجی نزدیک به مادون قرمز عملکردی (fNIRS) بررسی شد.

در نهایت، تعامل والد-کودک به صورت ویدئویی ضبط و برای هماهنگی رفتاری کدگذاری شد.