مبارزه مداوم با سرطان یا سایر بیماری‌ها می‌تواند سلول های سیستم ایمنی ما را خسته کند و توانایی آنها را برای از بین بردن مهاجمان مختل کند.
به گزارش تکناک، یک مطالعه جدید راهی برای احیای سلول های سیستم ایمنی فرسوده شناسایی کرده است تا دوباره آنها آماده مبارزه شوند و اثربخشی ایمونوتراپی سرطان را بهبود ببخشند.
یک نوع سلول های سیستم ایمنی به نام سلول T، نقش مهمی در محافظت از بدن در برابر مهاجمان خارجی مانند سرطان دارند. اما این سلول ها فقط می توانند برای مدتی، قبل از اینکه خسته شوند با این مهاجمان بجنگند. زمانی که خسته و فرسوده شوند، سلول های T به اندازه کافی پروتئین محرک پاسخ ایمنی تولید نمی کنند و در از بین بردن سلول های تومور سرطانی تاثیر کمتری می گذارند.
ایمونوتراپی اصطلاحی جامع برای طیف وسیعی از درمان‌های سرطان است که از سلول‌های T برای مبارزه با سرطان و تقویت توانایی سیستم ایمنی برای متوقف کردن و کند کردن رشد سلول‌های سرطانی یا کمک به شناسایی و تخریب سلول‌های سرطانی استفاده می‌کند. برای اینکه ایمونوتراپی موثر باشد، نیاز است که سلول های T در اوج خود بدون هیچ احساس خستگی، فعالیت کنند.
محققان در دانشگاه Sanford Burnham Prebys در کالیفرنیا فرسودگی سلول های T را هنگام مبارزه در سرطان ملانوما مورد مطالعه قرار دادند و متوجه شدند که پروتئینی به نام P-selectin glycoprotein ligand-1 (PSGL-1) که در سطح سلول های T یافت می شود، کلید فرسودگی سلول های T است.
جنیفر هوپ، نویسنده اصلی این مطالعه گفت: کاهش یا از بین بردن فرسودگی سلول‌های T، یکی از تمرکزهای اصلی در تحقیقات سرطان است و بسیاری از محققان در حال کار بر روی روش‌های مختلفی برای انجام این کار هستند.
پس از مطالعه روی موش‌های دارای کمبود ژنتیکی در پروتئین PSGL-1، محققان متوجه شدند که این پروتئین باعث خستگی سلول‌های T می‌شود و فرسودگی سلول‌های T توسط آنتی‌بادی که فعالیت PSGL-1 را در موش‌های مبتلا به ملانوم مقاوم به ایمونوتراپی مسدود می‌کند، کند می‌شود. آنها همچنین متوجه شدند که سلول های T فرسوده دوباره عملکرد خود را بازیافتند.
هوپ گفت: یکی از چیزهایی که این رویکرد را منحصر به فرد می‌کند این است که مستقیماً نحوه فرسودگی سلول‌های T را تغییر می‌دهد و به آنها کمک می‌کند تا عملکرد خود را بازیابند.
پس از موفقیت در استفاده از رویکرد مبتنی بر آنتی بادی بر روی موش‌های مبتلا به ملانوما، محققان آن را روی موش‌های مبتلا به مزوتلیوما که یک نوع سرطان تهاجمی و کشنده است که معمولاً بافت‌های ریه را تحت تأثیر قرار می‌دهد و با قرار گرفتن در معرض آزبست مرتبط است، آزمایش کردند. آنها متوجه شدند که رویکرد آنها روی این نوع سرطان هم جواب می دهد.
گام بعدی برای محققان این است که رویکرد خود را به گونه‌ای تطبیق دهند که برای استفاده در انسان‌ها با این پتانسیل که بتواند برای درمان طیف وسیعی از سرطان‌های مقاوم به درمان استفاده شود، مناسب باشد.
لیندا بردلی، نویسنده مسئول این مطالعه گفت: تحقیقات ما می‌تواند برای بسیاری از افراد مبتلا به سرطان‌هایی که به درمان‌های فعلی مقاوم هستند، واقعاً ارزشمند و نجات بخش باشد.
