دانشمندان روشی را برای تبدیل ضایعات پی‌وی‌سی (پلی وینیل کلرید) به محصولات قابل استفاده ابداع کرده اند.
به گزارش تک ناک، این روش بازیافتی فرصت های جالب جدیدی را در مورد این ماده غیرقابل بازیافت سنتی به ارمغان می آورد.
پیشرفت‌های علم شیمی همچنان منجر به ابداع دستاوردهای جدید در قلمرو مواد قابل بازیافت می شود. کار جدید گروه تحقیقاتی در دانشگاه میشیگان یکی از دشوارترین موارد استفاده مجدد را هدف قرار داده است.
پی‌وی‌سی ها از نظر حجم تولید در رده بالایی از پلاستیک قرار می گیرد و در همه چیز از لوله کشی و کفپوش گرفته تا پرده حمام و لباس استفاده می شود. با این حال، نرخ بازیافت آن در ایالات متحده، به دلیل داشتن محتویات سمی صفر است.
دانیل فاگنانی، نویسنده اول این مطالعه، گفت: پی‌وی‌سی نوعی پلاستیک است که هیچ کس نمی‌خواهد با آن سر و کار داشته باشد، زیرا مجموعه‌ای از مشکلات منحصر به فرد خود را دارد. پی وی سی معمولا حاوی مقدار زیادی نرم کننده است که همه چیز را در جریان بازیافت آلوده می کند و معمولاً بسیار سمی است. همچنین اسید هیدروکلریک را با مقداری گرما به سرعت آزاد می کند.
نرم‌کننده‌ها به پلاستیک‌های رایج اضافه می‌شوند تا دوام و انعطاف‌پذیری آنها را بهبود بخشند، اما برخی از آنها خطرات جدی را برای سلامت انسان به همراه دارند. BPA یک نمونه شناخته شده از آنها است. مورد بعدی فتالات است که به دلیل استفاده گسترده در محصولات روزمره به “مواد شیمیایی همه جایی” معروف است و با اختلالات غدد درون ریز، سرطان های دوران کودکی و مرگ زودرس مرتبط است.
فتالات های موجود در پی‌وی‌سی یکی از مضرترین مواد تشکیل دهنده این ماده هستند و این مواد همراه با سایر نرم کننده ها در طی بازیافت معمولی که به عملیات حرارتی متکی است، به بیرون نشت می‌کنند. این فرآیند همچنین اسید هیدروکلریک را از پی وی سی آزاد می کند که می تواند باعث سوختگی شیمیایی و خوردگی تجهیزات بازیافت شود.
بنابراین فاگنانی و همکارانش در حال آزمایش راه‌هایی برای بازیافت پی‌وی‌سی بودند که به گرما متکی نباشد. این تلاش منجر به ابداع یک تکنیک جدید الکتروشیمی با پتانسیل بسیار شگفت انگیز شد. این تیم از الکترون‌ها برای شکستن پیوندهای کربن و کلر موجود در مواد استفاده کردند و با استفاده از یکی از نرم‌کننده‌های پی‌وی‌سی به عنوان واسطه در این فرآیند، توانستند به دقت آزاد شدن اسید هیدروکلریک را کنترل کنند.
فاگنانی گفت: چیزی که ما دریافتیم این است که در فرایند جدید کماکان اسید هیدروکلریک آزاد می شود ، اما با سرعت بسیار کندتر و کنترل شده تر.
فاگانی ادامه داد در این روش اسید جمع آوری شده و به عنوان یک شناساگر برای سایر واکنش های شیمیایی استفاده می شود، همچنین یون های کلر تولید شده می تواند برای کلرینه کردن مولکول ها برای بهره برداری در محصولات دارویی و کشاورزی استفاده شود.
این روش همچنین مواد دیگری را تولید می کند که دانشمندان در تلاش برای یافتن موارد استفاده برای آنها هستند، بنابراین جا برای بهبود و توسعه وجود دارد. محققان این مطالعه می گویند پژوهش آنها نشان می دهد که چگونه بازیافت شیمیایی مواد مشکل ساز می تواند به آنها حیات دوباره بدهد.
آن مک نیل، محقق اصلی گفت: این ناتوانی انسانهاست است که این مواد شگفت انگیز را ایجاد کرده اند که زندگی ما را از جهات مختلف بهبود بخشیده است، اما در عین حال آنقدر کوته فکر هستیم که نمیدانیم با زباله ها چه باید کرد. در ایالات متحده، ما هنوز در نرخ بازیافت 9 درصد در مورد پلاستیک ها گیر کرده ایم و این فقط شامل چند نوع پلاستیک است. پلاستیک هایی بازیافتی نیز، منجر به تولید پلیمرهای بی کیفیت می شود. به عنوان مثال بطری های نوشیدنی ما دیگر هرگز به بطری نوشیدنی تبدیل نمی شوند. آنها تبدیل به یک پارچه یا یک نیمکت پارک می شوند و مقصد نهایی آنها محل دفن زباله است.
